Wednesday, July 16, 2008

Ο κλέφτης των πάντων και ο κλέφτης του πάντοτε (μέρος 2ο)


Από το παράθυρο ίσα που αχνοφαίνονταν πίσω από τις τραβηγμένες κουρτίνες. Κι όμως συνέβαινε...

Το σώμα της έπιανε μετά βίας τα τρία τέταρτα του κρεβατιού. Έτσι πως είχε μαζευτεί ολόκληρη, σε μια μπάλα σα μωρό, στα υγρά σεντόνια που είχανε μουλιάσει με τα δάκρυά της, ούτε που τον άγγιζε.

Ξάπλωνε δίπλα της μισοκοιμισμένος και δεν έδινε σημασία. Σκεφτόταν να σηκωθεί να πάει ως την κουζίνα να φτιάξει κάτι να φάει, αλλά και μόνο στη σκέψη ένοιωσε να βαριέται. Να σερνόταν ως τον υπολογιστή για να δει αν του είχε μιλήσει; Είχε γεμίσει ένα τασάκι περιμένοντας. Στο διάολο κι αυτός. Σκεφτόταν... Όλα για τον εαυτούλη του. Αυτήν πάντως όχι. Την είχε δει να χάνεται μπροστά του μέσα σε λίγα λεπτά, να σπάει, να τρέμει, να ξερνάει το άδειο της στομάχι και όλα για ένα τίποτα. Και μια, και δυο, και τρεις φορές. Τον μισούσε γιατί την έκανε να φαίνεται ηλίθια στα μάτια του. Σιχαινόταν να τη βλέπει έτσι. Να ερωτεύεται μια οπτασία που πέρασε και δεν ακούμπησε. Έναν αόρατο άνθρωπο.

Τον ήθελε όσο τίποτα, αυτό ένοιωθε. Και δε μπορούσε πια να συγκεντρωθεί πουθενά. Στη δουλειά την προειδοποίησαν. Ο άλλος δεν καταλάβαινε. Του ευχήθηκε κάποτε να το πάθει για να δει πως τα αισθήματα θα ξεχειλίσουν και θα τον καταβάλουν. Πίστευε πως του έλειπαν τα ανθρώπινα συναισθήματα. Δεν ήταν παλιά έτσι. Έκλαιγε μαζί με άλλους για τον πιο παιδιάστικο πόνο. Τώρα; Δεν ήθελε να ακούει το όνομά του, έλεγε πως θέλει να τον διαλύσει. "Καμία βάση", μονολογούσε, το πρόσωπό του ξαφνικά ανέκφραστο. "Καμιά συμπόνοια", θα έλεγε αυτή.

Μα πώς... Εδώ δεν κοιτούσε το χάλι στο οποίο βρισκόταν ο ίδιος. Έβλεπε έξω απ' το παράθυρο, σκοτάδι στην πόλη, ούτε άστρο να φωτίζει, μαύρη κι η ψυχή του. Κι ήθελε να το σπάσει και να φύγει κάτω, δέκα ορόφους κάτω, να γίνει ένα με το κρύο πεζοδρόμιο, να τον φάνε τα σκυλιά, δεν ήθελε άλλο να ζει. Καταριόταν όποιον του έκλεψε το χαμόγελο και τότε σα να του φάνηκε πως είδε κάτι να κινείται εκεί έξω.

"Ακόμα κι οι σκιές χλευάζουν τα κουφάρια μας"... ήταν η τελευταία του σκέψη πριν αποκοιμηθεί.

(συνεχίζεται...)

Saturday, July 12, 2008

Ο κλέφτης των πάντων και ο κλέφτης του πάντοτε (μέρος 1ο)


Είχαν περάσει μόλις λίγα λεπτά από τη στιγμή που αποφάσισε να σταματήσει σ' εκείνη τη σκεπή. Τα ρούχα του πιο μαύρα κι απ' την πίσσα, κι ας προτιμούσε πιο πολύ το γκρι, το χρώμα που 'χε εικόνα σαν τη στάχτη και θύμισες νεκρών. Όπως αυτούς που είχε πάλι κάποτε επιλέξει.

Ένα με τη σκοτεινιά της νύχτας, ήταν αποφασισμένος να βάλει το σχέδιό του σε εφαρμογή. Έλυσε τη ζώνη που έκανε το μακρύ μαύρο παλτό να αγκαλιάζει σφιχτά τη μέση του και ξεκούμπωσε δύο κουμπιά απ' το πουκάμισό του. Και τότε άνοιξε το στόμα. Το δεύτερο, το τερατόμορφο, με την ακόρεστη δίψα για τροφή. Ένα γεύμα αλλιώτικο απ' τ' άλλα, ζεστό, χορταστικό, όσο κανένα.

Ήλπιζε κανείς να μην τον διακόψει εκείνη τη βραδιά, η αποστολή του ήτανε σημαντική κι αυτή που τον κρατούσε στη ζωή. Κι αν τύχαινε να τον δει, εκεί ψηλά όπου βρισκόταν, κάποιος από τους ζωντανούς, ήτανε σίγουρο πως απ' την όψη του και μόνο θα έσβηνε μεμιάς και μάτια σε κανέναν δε θα άνοιγε ξανά.

Τον πλήγωναν εκείνες οι... "παράπλευρες απώλειες". Ή έτσι θεωρούσε. Δεν ήξερε. Ένοιωθε σουβλιές στα σωθικά του, μα πιθανόν να ήταν η γλώσσα η δαιμονική που του σταζε χολή πια μέσα, γιατί δεν ήθελε μια τέτοια γεύση.

Η επιλογή είχε γίνει χρόνια τώρα. Και πάλι χρόνια ήταν που πέρασαν, οι κατάσκοποι που ζούσαν στις σκιές, να συλλέγουν πληροφορίες για κάθε έναν ξεχωριστά, να είναι σίγουρος Εκείνος πως ήταν το βάλσαμο που επιζητούσε για ένα ανήσυχο στομάχι.

Ο μυς που ξετυλίχτηκε γεμάτος σάλιο και χολή, έκανε την ατμόσφαιρα να μυρίζει από τη σαπίλα ενός υποκόσμου, τόσο βαθειά χωμένου στα έγκατα της γης που θα 'λεγε κανείς πως δε θα γλίτωνες ποτέ. Κι ενώ το υπόλοιπο κορμί απαρασάλευτο στεκόταν, η γλώσσα αυτή ξεκίνησε να πάλλεται, χορό δαιμονικό να σέρνει, δίνοντας στον άερα με το ρυθμό της εντολές να φέρει πιο κοντά το πρώτο θύμα...

(συνεχίζεται...)

Friday, July 11, 2008

Tune of the week #63


Uh Huh Her - Not A Love Song

Oh I want to fall away
And waste another day
'Cause love is a game to you now
Watch just to see how long

Το ακούς, το διαβάζεις, το κατεβάζεις (κλίκαρε το album cover), το λιώνεις. Τώρα!

Υ.Γ. Μην περιμένεις πληροφορίες από μένα μέσω του indie/rock playlist του μήνα τις βρήκα αλλά κόλλησα με το συγκεκριμένο. Αν έχεις όρεξη να ακούσεις κι άλλα δικά τους, αυτοχαρακτηρίζονται "indietronic band", voila το myspace και το official site τους. Το album τους Common Reaction βγαίνει κάπου τέλη Αυγούστου και τα υπόλοιπα ούτε μπήκα στον κόπο να τα ακούσω, μόνο ένα που δε με ξετρέλανε. Enjoy αυτό όμως!

Υ.Γ.2 Καρα-useless info: Η μία απ' τις 2 έπαιζε στο The L World! Τελικά αυτό το κατεβάσανε πριν καν παιχτεί στον Alpha;


LinkWithin

Blog Widget by LinkWithin