Marina & the diamonds - The Family Jewels
Η κατάρα που κουβαλούσε δεν τον άφηνε να ηρεμήσει. Του είχε γίνει έμμονη ιδέα. Φοβόταν κάθε στιγμή πως θα τον ξεσκεπάσει, θα δει πέρα απ' τη σάρκα, τα μέλη του που δεν ήταν ανθρώπινα, όπως του είχαν καταλογίσει. Τη μηχανή που ζούσε για να ρουφάει κάθε τι ωραίο. Όπως είχε κάνει τότε. Οι ενοχές συνέχιζαν να τον κατατρώνε, όσες φορές κι αν είχε ζητήσει να τον συγχωρέσουν. Κι έτσι, έρημος, έρμαιος των παθών του, περιπλανιόταν χρησιμοποιώντας τα όπλα που κατείχε. Η γλώσσα του, με κάθε φθόγγο που σχημάτιζε κι εκστόμιζε είχε γίνει το ισχυρότερο ναρκωτικό, μπορούσε σε λεπτά να τις πλανέψει. Τα λόγια του, οι θρίαμβοι κι οι γνώσεις του, σπάνια ήτανε δικά του. Είχε την ανάγκη να εντυπωσιάζει, να γεμίζει αίθουσες με το εγώ του, γιατί μέσα του ένοιωθε κενός.
No comments:
Post a Comment