Δε μπορώ να καταλάβω γιατί κολλάει κάποιος τόσο στο φτύσιμο. Να το καταλάβω για τα γραμματόσημα, για τους φακέλους, για ό,τι ταχυδρομικό τελοσπάντων (δεν είμαι σίγουρος για τα περιστέρια), αλλά αυτά έχουν επάνω και μια ειδική λωρίδα/επιφάνεια που επιτελεί αυτό το σκοπό του κολλάω και μετά με σκίζεις για να ξεκολλήσω. Και ακόμη και δω που τάχα μου βρίσκεις τα πάντα (αλλά μπαρ που να μην κλείνει 11 καθημερινή δε βρίσκεις) αυτοκόλλητες ταινίες ανθρωπίνου μεγέθους δεν έχω δει.
Ίσως είναι μέθοδος αυτοβασανισμού. Ένα είδος αυτοτιμωρίας και μαζοχισμού ψυχολογικά απαράμιλλου. Λες να ακολουθούν καμιά σέκτα σαν εκείνον στον κώδικα Ντα Βίντσι (θα δω το Angels & Demons οπότε κολλάει - να 'το πάλι!!) και να 'χουνε αντί στα μπούτια τους καρφιά, στον εγκέφαλο καρούμπαλα; Και ενώ πολλοί θα μπορούσαν και χωρίς αυτό να κάνουνε παρέα σε γλυκύτατα γραφική αοιδό υπερλαϊκουρέ χιτς, με πρώτο και καλύτερο εμένα, οι "σε-θέλω-φτύσε-με" φαίνεται να μου κλέβουν τη σειρά στην κατάκτηση της κατάλευκης μπλουζίτσας που δένει τα χεράκια πίσω.
Δεν ξέρω αν φταίει η λαϊκή πλέον ρήση "χαθήκανε οι άντρες", τείνω περισσότερο στο γενικό "ο κόσμος έχει τρελαθεί" (τόσο που πιστεύω εδώ και μερικά χρόνια πως όλοι μας πάμε κατά διαόλου - με την ευρύτερη έννοια - και η Δευτέρα Παρουσία είναι προ των πυλών). Άλλωστε αν χάνονταν, με τη έννοια της σεξουαλικής ταυτότητας, η γκέι κοινότητα θα είχε από καιρό υπερτερήσει και καταφέρει να τουμπάρει σε οποιαδήποτε δικαιωματική διεκδίκηση τους υπολοίπους. Με της "ντομπροσύνης" και "ειλικρίνειας" κι αν έχουν εξαφανιστεί... Αν πάλι χάθηκαν γιατί τα έχουνε χαμένα, έτσι μάλιστα. Γιατί, κύριος, δεν κάνεις μια μέρα να απαντήσεις σε μήνυμα (τηλέφωνο ούτε τολμώ να σκεφτώ - το σήμα είναι η καλύτερη δικαιολογία - εμένα και να με πετύχεις βουίζω σαν τη μύγα στο ακουστικό ενώ ταυτόχρονα νιαουρίζω λόγω φυσιολογικής ιδιομορφίας) που σε ρωτάει κάτι απλό (τύπου: 1+1 = ;, σπίτι μου, σπίτι σου ή και κάπου αλλού;). Και όταν μετα κόπων και βασάνων μπει το νερό στ' αυλάκι (λέμε τώρα, γιατί έχουμε και περιπτώσεις δευτερολέπτων που αναρωτιέσαι απλά αν ανέβηκε η υγρασία στο χώρο ή ξάφνου μια σταγόνα με φαινόμενα όσμωσης σ' έφτασε), βάση ικανοτήτων και καταστάσεων έχεις το πάνω χέρι.
Νομίζεις. Γιατί με το που το πάρεις και δεις ενδιαφέρον, και συ ξενερώνεις. Γιατί δεν καταλαβαίνεις τι συνέβαινε τόσο καιρό αφού όλα ήταν τόσο "σπέσιαλ" πια. Έδινες το απλό και κρατούσες το σπέσιαλ για πάρτη σου; Θα γυρίσει ο τροχός, θα ξαναψυχράνει η ατμόσφαιρα κι άντε πάλι απ’ την αρχή. Και όχι, δε δένονται ούτε με το υπνωτικό όργανο που σέρνει καράβι, ούτε με τα τριπλά άξελ και τόλουμπ και την ελαστικότητα της Κομανέτσι στο κρεβάτι ή και αλλού. Άλλες καψερές προσπαθούν ο έρωτας να περάσει απ' το στομάχι και του φτιάχνουν γκουρμέ γεύμα με ό,τι κουλή ντελικατεσσενιά κυκλοφορεί στο εμπόριο για να δείξει πως και καλή νοικοκυρά είναι και κορίτσι για σπίτι και παντρέψου με και... γ@μα μας...
Όλα αυτά, και τα μεταξωτά βρακιά, κι οι επιδέξιοι κώλοι, και το wallpaper να ταιριάζει με τα σεντόνια και αυτά με τη σειρά τους με το δωμάτιο, γίνονται γιατί έχεις νοιώσει τα υγρά σάλια του να σου περιλούζουνε τα μούτρα κάθε φορά. (Σ)Πάρτααααα. Κοπελιά είσαι ηλίθια! Δηλαδή, μ' έχουνε καταντήσει φίλες κι αδελφές εξομολογητή και έχω ακούσει τόσες ιστορίες που δεν είναι ν' απορείς γιατί κρατιέμαι στη ζωή από μια τρίχα στην κεφαλή και μόνο (στην κυριολεξία!). Να αλλάξω επάγγελμα, και φανταστικό επάγγελμα (που ακόμη δεν έχω καταλήξει ποιο θα 'θελα να είναι) και να γίνω ψυχολόγος.
Βουρλίζομαι και δαιμονίζομαι συνάμα περισσότερο, όχι με την όλη κατάσταση του τραβάτε με κι ας κλαίω, αλλά με το ότι το 90% των κλινικών μας περιπτώσεων δε γούσταραν καθόλου το πρόσωπο πριν δουν την πλάτη του και το cold shoulder treatment. Αν πάλι είναι μέθοδος και λιγότερο τυχεροί άνθρωποι από άποψη εμφάνισης, συμπεριφοράς ή γεμάτοι κόμπλεξ να κάνουν κάτι άλλο από το να το ακονίζουν, να πω είναι θεική παρέμβαση και έμφυτο στη νευροψυχολογία του ανθρώπου. Εγώ το δοκίμασα χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα. Άσε που αν δεν έχεις την κατάλληλη ισορροπία, ένα μπάλανς στην ποσότητα σάλιου που θα παράγεις, θα σου φύγει (και θα κλαις).
Τελικά καμία μέθοδος δε σου εξασφαλίζει την ηρεμία ψυχής και σώματος. Ούτε ζέστη κρύο ζέστη, ούτε αλήτη απόψε είναι η βραδιά σου θεατρινισμοί. Δεν υπάρχει αυτή η αυτοκόλλητη ταινία, ούτε μέσα σε απόκρυφα σημεία. Κανένας πλέον δεν ξέρει τι θέλει και έχει επαναπαυτεί σε ζωή με δουλειά και φίλους και βαριέται ακόμη και να πάει στο κρεβάτι για κάτι άλλο εκτός από ύπνο. Κι οι μισοί τρέχουν να κυνηγήσουν το "κελεπούρι" που είναι οι άλλοι μισοί. Έτσι καταντήσαμε, καλά να πάθουμε. Γι’ αυτό φτου μας και χα φτου! (για να δω και εδώ τι ψάρια θα πιάσω).
