Thursday, November 29, 2007

Η κούρσα του τρόμου

Τελικά το σημείο πρέπει να 'ναι καταραμένο. Τώρα εγώ. Στις 11 χθες το βράδυ, ήμουν μέσα στο αυτοκίνητο, ούρλιαζα όπως μόνο εγώ μπορώ, ενώ το ντούρο όχημά μου έφερε τούμπα πάνω στη στροφή κατεβαίνοντας απ' το Ωραιόκαστρο. Δεν κατάλαβα τι έγινε. Θυμάμαι πως μου γλίστρησε κι έχασα τον έλεγχο, δεν είμαι σίγουρος αν έτρεχα, δε μπορεί, σ' εκείνο το σημείο, για μια στιγμή αφαιρέθηκα, έστριψα το τιμόνι να μην πέσω στο αντίθετο ρεύμα και τότε τρόμαξα.

Για δεύτερη φορά στη ζωή μου τρόμαξα τόσο πολύ, ίσως όχι για την ίδια μου τη ζωή, αυτό που σκεφτόμουν στα δευτερόλεπτα που έβλεπα τα πάντα ανάποδα (και όχι σκηνές από τα νιάτα μου να φλασάρουν μπροστά στα μάτια μου μα τα χόρτα στο λόφο, σα δάσος απέραντο) ήταν τι μαλακία μπορεί να είχα κάνει, τι θα έλεγε η μητέρα μου και αν θα είχε τα λεφτά για ένα καινούριο αμάξι. Τσίριζα "μαμά μουυυ" σα να ήμουν μέσα σε rollercoaster, για λίγο γούσταρα κι όλας, ενώ με όλο μου το είναι ευχαριστούσα το Θεό που το αυτοκίνητο ξαναγύρισε κανονικά μετά την τούμπα ως δια μαγείας.

Το σοκ μάλλον δεν πέρασε κατευθείαν γιατί συνέχιζα τις κραυγές χωρίς κανένα λόγο και ενώ ήμουν σταματημένος ο προφυλακτήρας στα χόρτα και ο κώλος στο δρόμο. Πέρασε ένας, σταμάτησε και κάνει: "Τι φωνάζεις, τίποτα δεν έπαθες!". Ποιος να του λεγε πως εγώ φώναζα επειδή δεν έβρισκα το κινητό να πάρω τηλέφωνο να ειδοποιήσω τη μάνα μου. Να ακούσει τι κατάφερε το καμάρι της... Το κινητό τελικά είχε εκσφενδονιστεί στο πίσω κάθισμα όρθιο με τα CD από το ντουλαπάκι σκορπισμένα τριγύρω. Τώρα που το σκέφτομαι, οι αερόσακοι γιατί δεν άνοιξαν; Τι να πω...

Εγώ μπορεί να είμαι καλά, αλλά νομίζω πως το γλυκό μου αμαξάκι θα αργήσει να το ξεπεράσει. Ο μπαμπάς μου δεν πίστευε πως έκανα σάλτο μορτάλε, ακόμη πρέπει να θεωρεί πως ήταν της φαντασίας μου. Αλλά έχω όλα τα πειστήρια. Έσπασε ο αριστερός καθρέφτης, του δεξή ξεχαρβαλώθηκε μόνο η βάση, έχει ένα βαθούλωμα η οροφή σε μια γωνία και ένα δεξιά πίσω, πλάι απ' το φως. Α, και η μάσκα (λέξη που έμαθα αργότερα, όταν ήρθε ο Π. κούτσα-κούτσα με το μπαμπά του να με περιμαζέψουν) έπεσε/έσπασε/χάλασε, πάντως σουρνόταν κάτω.

Το αυτοκίνητο το περιμάζεψε με τη σειρά της η οδική βοήθεια και τώρα ντύνομαι να πάω να το δω εκεί που το αφήσαμε να μάθω τη λυπητερή. Αν ξεπέρασα εγώ το σοκ είναι άλλο θέμα. Ακόμη σκέφτομαι μήπως έχω καμιά εσωτερική αιμορραγία, μήπως το αυτί μου που βούιζε (απ' τις φωνές) είναι σημάδι για κάτι, μα το μόνο που με πονάει είναι ο δεξής μου δείκτης στην άρθρωση... Πάντως κοιμήθηκα αγκαλιά με τον Γκαρή (που επιτέλους έπλυνε η μαμά μου) και προσευχόμουν να ξυπνήσω... Αλλά τόσες ιατρικές σειρές βλέπω από Αμερική, φοβήθηκα... Κι ο Π. με κοροιδεύει...

Tuesday, November 27, 2007

Thought #76: downward spiral

Η σκάλα δε σταματούσε να ξετυλίγεται ποτέ. Κατέβαινες κι αυτή έπαιρνε άλλη μια στροφή και ο αέρας στροβιλιζόταν στο σκοτάδι της αβύσσου που σε οδηγούσε. Πιο κοντά στα έγκατα της γης και στην αυτοκαταστροφή. Εσύ να ζαλίζεσαι κι ο σαλεμένος αρχιτέκτονας να συνεχίζει σχεδιάζοντας κι άλλους κύκλους και μοιράζοντας τα αμέτρητα σκαλοπάτια με τον πελώριο διαβήτη του, καθώς σε υπέβαλλε στο ελικοειδές βασανιστήριο. Παρέτεινε τον πόνο σου και συ το υπόμενες, γνωρίζοντας πως δε θα άντεχες να επιστρέψεις ξανά στην κορυφή, μιας και κάθε αχτίδα φωτός είχε πλέον εκλείψει και η κούραση είχε από καιρό κρατήσει δέσμιο το κορμί σου στην παραζάλη της κατάβασης.

Για να μη σου λείψει η ζεστασιά, όπως αυτή ενός κορμιού στο πλάι σου, έπεφτες πιο χαμηλά, πλησίαζες τη λάβα που κόχλαζε στον πυρήνα αυτού του παράξενου κόσμου και πάλι, δεν καιγόσουν. Γνώριζες πως οι ήχοι της άμορφης ρευστής μάζας που σε περιέβαλαν ήταν κάτι το τόσο επικίνδυνο μόνο μέσα από ιστορίες, μα εσύ έδειχνες να αντιστέκεσαι.

Όταν πάλι έφτασες πολύ κοντά, με την ανεξήγητη δύναμη που σου χάρισε η τρέλα, είδες πως δεν είχε νόημα όλη αυτή η δοκιμασία. Δεν πήγαινες στο πουθενά, αντίκριζες το κάπου που ήθελες να φτάσεις, μα δε θα μπορούσες ποτέ. Μια πόρτα στεκόταν πια για να χωρίσει εσένα απ' ό,τι επιθυμούσες, θεόρατη και για χρόνια σφαλιστή, μα οι κλειδαριές να μη δείχνουν κανένα σημείο φθοράς και όσο και να τη χτυπάς και να τη σπρώχνεις δε θα ανοίξει ποτέ για σένα.

Μπορείς αν θέλεις να μείνεις εκεί μέχρι την τελευταία σου πνοή, να σπαταλήσεις όσο χρόνο σου απέμεινε, στα τυφλά, με το μυαλό σου να θολώνει είτε να πάρεις τη μεγάλη απόφαση και να βγεις στην κορυφή. Όσο αδύνατο κι αν σου ακούγεται προσπάθησε. Ίσως σε περιμένει κάτι ακόμη καλύτερο εκεί πάνω.

Tune of the week #55


Sum 41 - With Me

Η Ζωή φταίει. Και τώρα κόλλησα. Και δε βοηθάει και το ότι το βιντεάκι αυτό που βρήκα είναι απ' το Kingdom Hearts και ταιριάζει (δεν έχουν βγάλει ακόμη κλιπ οι ίδιοι). Ε ρε ένα κλάμα που είχα κάνει μ' αυτό το παιχνίδι. Ζωή τελικά είναι τέλειο... Κι αν είναι emo χέστηκα!

I want you to know, with everything I won't let this go
these words are my heart and soul,

I hold on to this moment you know

cause I'd bleed my heart out to show, that I won't let go...


Saturday, November 17, 2007

Thought #75: Μυθοπλασία


Να δημιουργείς κάτι το οποίο δεν υπάρχει. Όπως ένα δωμάτιο χωρίς τοίχους. Συμβατικούς. Να το γεμίσεις με λέξεις. Να το ζεσταίνεις με αγάπη. Και εκεί που δεν υπάρχει. Μια απέραντη θάλασσα δακρύων, από όσους ήθελαν να σου πουν το δικό τους πόνο και συ άντεξες, σωστός καπετάνιος, σε μια φουρτούνα που δεν ήθελε να πνίξει εσένα, αλλά θα σε έπαιρνε μαζί της. Να αφαιρέσεις το σάβανο που με σκεπάζει, να φτιάξεις τσαλακωμένα όνειρα, να περπατήσεις ως Μεσσίας στην επιφάνεια του αλατισμένου νερού, εξαλείφοντας το παρελθόν. Να πολεμήσεις Χίμαιρες και γυναίκες με σώματα θελκτικά και προσφιλή, μα με κεφάλια μες τα φίδια. Οι συριγμοί τους να μη σε υπνωτίζουν, να βλέπεις τα αληθινά πρόσωπα όλων. Και να βρεις ό,τι σου αξίζει. Αν οι λέξεις έχουν αυτή τη δύναμη τη μαγική που λένε ας πλάσουν το μέλλον. Σαν ευχή.

Παράλληλοι κόσμοι και οι κόσμοι αντικατοπτρισμοί. Το γνώριμο με τρόμαξε περισσότερο από το άγνωστο. Όπως και το δικό μου πρόσωπο. Χαίρομαι που κάνεις τη διαφορά. Για χρόνια πολλά.

Friday, November 16, 2007

48th Thessaloniki International Film Festival

Στον ΠΡΕΖΑ TV διάβασα πρόσφατα πως την πόλη μου τη θυμούνται μόνο δυο φορές το χρόνο. Μια στα εγκαίνια της ΔΕΘ και μία στην έναρξη του φεστιβάλ κινηματογράφου. Και έχει δίκιο. Το δεύτερο μόλις κατέφτασε και σήμερα ανοίγουν οι αίθουσες για να φιλοξενήσουν κοινό έτοιμο να δει ταινίες από όλο τον κόσμο. Ευκαιρία να μας θυμηθούνε λοιπόν!

Φέτος, είναι σημαντικό το ότι θα παρευρεθούν και πιο γνωστά ονόματα στο ευρύ κοινό, όπως ο Τζον Μάλκοβιτς (ο οποίος θα παραδώσει και masterclass), οι Σαμ Ρόκγουελ και Ντάνι Γκλόβερ και η Άζια Αρτζέντο. Τα αφιερώματα σε σκηνοθέτες είναι στον Τζον Σέιλς, τον Ουίλιαμ Κλάιν (διαβάστε το αφιέρωμα του Wrong-Guy) και τον Ιάπωνα Μίκιο Νερούσε (ο οποίος είναι πολύ ασπρόμαυρος και παλιός για να δω, ντροπή μου).

Ανάμεσα στις καταθλιπτικές, μουντές, άχρωμες (ταινίες που ο neverlandean θα έλεγε πως είναι για μένα και απορεί που δε θα τις δω) και τα μονόπλανα, παίζονται και ταινίες πιο "ψαγμένες" μεν από αυτές που βγαίνουν στα πολυσινεμά, ενδιαφέρουσες και μη βαρετές δε, εύπεπτες θα έλεγα. Και εγώ έχω ευαίσθητο στομάχι (φάνηκε από το περσινό Taxidermia), γι' αυτό ξεχώρισα σε ποιες θα πάω και σας τις προτείνω:

The secret life of words (Η μυστική ζωή των λέξεων)

Η Hannah (όχι Montana!!!), μια γυναίκα με προβλήματα ακοής βρίσκει δουλειά φροντίζοντας τον Josef ο οποίος τραυματίστηκε σε μία έκρηξη και έχασε προσωρινά την όρασή του. Όλα αυτά συμβαίνουν πάνω σε μία εξέδρα άντλησης πετρελαίου με λίγους ακόμη εκεί. Σιγά σιγά ο Josef θα λύσει τη σιωπή της... - Μιλάμε για ΤΟ κλάμα, όπως διάβασα, μουγκαμάρα, κουλαμάρα και κάτι ποιήματα στην αρχή. Θα γουστάρω τρελά!

ΠΛΑΤΕΙΑ ODEON 2: Δευτέρα, 19 Νοεμβρίου 2007 - 15:30
ΣTAYPOΣ TOPNEΣ: Παρασκευή, 23 Νοεμβρίου 2007 - 22:45

El Orfanato (Το ορφανοτροφείο)

Η Λώρα γυρίζει στο σπίτι (στο λιβάδι) όπου μεγάλωσε και αποφασίζει να το μετατρέψει σε ορφανοτροφείο. Ο γιος της σύντομα θα κάνει... καινούριους φίλους! - Παραγωγός της ταινίας είναι ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο που θεωρεί τον σκηνοθέτη Μπαγιονά εξαιρετικό. Η ταινία είναι η επίσημη πρόταση της Ισπανίας για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης και φιγουράρει ως ένα από τα καλύτερα θρίλερ εδώ και πολλά χρόνια.

ΣTAYPOΣ TOPNEΣ: Σάββατο, 17 Νοεμβρίου 2007 - 23:00
ΠΛΑΤΕΙΑ ODEON 2: Πέμπτη, 22 Νοεμβρίου 2007 - 23:30

Milyang (Κρυφή Ηλιαχτίδα)

Η Sin-ae και ο γιος της Jun επιστρέφουν στο Milyang, την πόλη που πέθανε ο άντρας της. Καθώς προσπαθεί να κάνει μία νέα αρχή, ένα ακόμη τραγικό συμβάν αναστατώνει τη ζωή της. - Δεν έχω ιδέα, η πρωταγωνίστρια όμως κέρδισε το βραβείο ερμηνείας στις Κάννες και εγώ λατρεύω Κορέα. Επίσης ο συμπρωταγωνιστής παίζει να έχει ρόλο σε όλες τις ταινίες της χώρας (τουλάχιστον σε όλες όσες έχω δει -πολλές- τσουπ! κι αυτός).

TZON KAΣΣABETHΣ: Σάββατο, 17 Νοεμβρίου 2007 - 20:00
ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ: Παρασκευή, 23 Νοεμβρίου 2007 - 17:00

The assassination of Jesse James by the coward Robert Ford

Τα λέει όλα ο τίτλος είναι και μακροσκελής (σιγά μην τον μεταφράσω). Η ταινία λέγεται είναι το ίδιο αργόσυρτη και μακροσκελής και θα μπορούσε να είναι πιο... συμμαζεμένη και λιγότερο βαρετή, αλλά παίζει ο Brad Pitt που πήρε και το βραβείο στο Φεστιβάλ Βενετίας.

ΦPINTA ΛIAΠΠA: Σάββατο, 24 Νοεμβρίου 2007 - 22:30




The Savages

Μία κλασσική ταινία δυσλειτουργικής οικογένειας (που να δουν και τη δική μου). Δύο αδέλφια αποφασίζουν να αναλάβουν την ευθύνη και να φροντίσουν τον άρρωστο πατέρα τους. - Όπου dysfunctional count me in!

ΦPINTA ΛIAΠΠA: Σάββατο, 24 Νοεμβρίου 2007 - 18:00

Για να δείτε ολόκληρο το πρόγραμμα κλικάρετε ΕΔΩ για την επίσημη σελίδα του φεστιβάλ.

Ελπίζω να περάσετε καλά! Εγώ θα είμαι ανάμεσα στο κοινό, πότε σκούζοντας και πότε γελώντας. Το σίγουρο είναι πως δε βάζω γλώσσα μέσα. Μη φωνάξετε "ΣΟΥΤ" στη φαλάκρα σαν κορώνα που θα διακρίνετε μπροστά σας στην αίθουσα. Είμαι ευαίσθητος!



Thursday, November 15, 2007

Monday, November 12, 2007

Thought #74: dummy

Σύμφωνα με μια ταινία που είδα:

In the 6th Century B.C. it was believed that the spirits of the dead would speak through the stomach region of the living.

From the Latin VENTER for "belly" and LOQUI "to speak".
Hence the word VENTRILOQUIST.

Δεν το έψαξα αν ισχύει. Αλλά μου άρεσε. Και ίσως έχει κάποια βάση. Η δική μου φωνή βγαίνει από την κοιλιά. Ή το στομάχι. Πάντα τα μπέρδευα αυτά τα δύο. Ξεκινάει από κει και προσπαθεί να ανέβει στο λαιμό μου, να κάνει τις φωνητικές χορδές να πάλλονται. Μάταια. Το μαχαίρι που κατάπια τώρα δείχνει πιο απειλητικό από ποτέ. Ο πόνος δεν είναι γλυκός. Μουδιάζει, τσιμπάει, χωρίζει, παίζει με τα σωθικά. Σώθηκα. Νοιώθω σαν έγγυος, αλλά το μπαλόνι ή το μαξιλάρι, να είναι ένα κεφάλι που φοράει μια σακούλα. Για όσο αντέξει. Μόλις πεθάνει, θα ξυπνήσει και πάλι. Ως φωνή, αρχίζοντας βροντερή. Πρόβες. Δύναμη. Βαθειές αναπνοές. Η σακούλα να κολλάει στο ανοιχτό στόμα και τη μύτη. Οι κραυγές δεν είναι βουβές. Υπάρχουν. Μα στην απόλυτη διαστρέβλωση χάνονται. Άηχη ομιλία. Προσπάθεια και υπερπροσπάθεια για κάτι μάταιο. Η επιβολή είναι χαμένη έννοια όταν το αποτέλεσμα είναι η παράδοση.

Κάτι τώρα φιμώνει εμένα, βάζω τα χέρια στο στόμα, θέλω να σκίσω το πανί, τη σακούλα. Το μόνο που βγαίνει ένας ρόγχος. Σα να το καταλάβαινα, όταν μου έσφιγγε το λαιμό. Και δεν είναι χέρια που με πνίγουν αλλά γράμματα και μη-γραφή. Κάτι σχεδόν νεκρό ζει μέσα μου. Θέλω εγώ να το νεκρώσω, να το εξαφανίσω τώρα. Τελείως. Βάζω τα δικά μου χέρια στο λαιμό και με πνίγω. Μέχρι να αρχίσει ο κορεσμός. Αυτή δε θα είναι παράσταση. Ο εγγαστρίμυθος και η κούκλα γίνονται ένα. Προσπαθούσα να ουρλιάξω, να τσιρίξω, να ακουστώ. Μάταια. Το μόνο που άκουσα ήταν μια μιζέρια, μία λάθος φωνή και η μεταστροφή του θυμού σε πνιχτά δάκρυα.

Tuesday, November 06, 2007

Μ' έκλεψαν στο ΖΥΓΙ

Οι άνθρωποι που σιχαίνομαι περισσότερο, είναι αυτοί που δεν ξέρουν να χάνουν. Προχθές το βράδυ είπαμε να παίξουμε Scrabble, σε ομάδες "για να μην τελειώσουν γρήγορα τα γράμματα". Έτσι η Ζ πήγε με τον Π και εγώ με τον Τ. Ας ανατρέξουμε στα προφίλ των παικτών: Η Ζ είναι μια ανορθόγραφη δικηγόρος που έπαιζε χρόνια τώρα λάθος το Scrabble (και άλλα, μα με παίρνει και μένα η μπάλα έτσι...). Ο Π κωλόφαρδος πολυτραυματίας (οξύμωρο;) γραφίστας που με νικάει στα πάντα και έχει φαβορίτες θύσανο. Ο Τ καθηγητής αγγλικών με baby face, έχει έφεση και στην ελληνική γλώσσα και αρπάζεται εύκολα. Εγώ είμαι ένα φαλακρό κουκλάκι ζωγραφιστό που παλεύω με 5 μαθήματα και μ' έχουν όλοι του χεριού τους.

Η νύχτα ξεκίνησε καλά (με το Θ και το Ψ έκαστο 10 πόντους), μα κανένας δε με προετοίμαζε για το τι θα επακολουθούσε. Όσο εγώ και το ταίρι μου με μαεστρία χρησιμοποιούσαμε το μυαλό και το ταμπλώ, τους διπλασιασμούς και τριπλασιασμούς και τα πανάκριβα γράμματα που μας τύχαιναν σωρηδών, οι γλοιώδεις αντίπαλοι βάλθηκαν να μας τα τρώνε. Εκτός από το να διαλέγουν γράμματα μέσα απ' το σακούλι και να κάνουν μία ώρα να αποφασίσουν τι θα γράψουν, οι σιχαμένοι εισχωρούσαν στο μυαλό μου και μας εμπόδιζαν να σχηματίσουμε τις ευρηματικές λέξεις που σκεφτόμουν. Έθεσαν και όρο τα βδελυρά σκουλήκια να λαμβάνουμε υπόψην μας μόνο λέξεις που υπάρχουν σε πάνω από 1000 εγγραφές στο Google. Μ' αυτό τον τρόπο δε μας άφησαν να βάλουμε τα ΕΑΥΤΕΣ και ΤΑΥΤΕΣ, φυσικά, γιατί θα τους παίρναμε το κολλητό μποξεράκι και το κυλοτάκι! Η ύπουλη σουπιά η Ζ το έπαιζε ανήξερη, αλλά δρούσε σαν το τσιράκι του βαρβαρικού ανταγωνιστή μας. Όλο έλεγε πως επιλέγαμε γράμματα και αλλάζαμε λέξεις.

Ώσπου έφτασε το μήλον της έριδος στα χέρια μας. Το πολυπόθητο Ζ. Διαβάστε την παρακάτω παράγραφο και πείτε μου αν εντοπίζεται οποιοδήποτε λάθος: "Στη Λύζι το χταπόζι δεν άρεζε να ζει με οχτώ πόζια. Ήθελε να έχει ζύο ή τέσσερα όπως η γίζα που πήζαγε τη μάντρα." Αυτό λέω και γω. Είναι ολόσωστη. Το νάζι λείπει απ' τη ζωή μας γι' αυτό μπερδευόμαστε καμιά φορά. Θα έλεγε κανείς πως το χταπόζι γράφεται με δέλτα μα που να ξέρει αφού του λείπει η γλύκα, το πεταριστό βλέφαρο και η αθωότητα του πεντάχρονου. Μ' αυτά και με κείνα (και με Ταύτες μην ξεχνιόμαστε) βρήκαμε το κατάλληλο σημείο να πάρουμε το άιμα μας πίσω. ΖΥΓΙ. Και ο μισητός Κόκκοτας υιός έκανε την ανατροπή. Υποχθόνιος όπως είναι, έβαλε ένα μικρό Α που κανείς δεν υπολόγιζε. Και πήρε 60φεύγα βαθμούς. Και -παραλίγο- να χάναμε, αν δεν έκανα την κίνηση ματ. ΟΝΙ. Δε θα άντεχα να χάσω έτσι...

시간 (Time)

Ο χρόνος είναι χρήμα... και για την ακρίβεια, 5 ευρώ το φοιτητικό.

Αλλά εκεί στην Κορέα, φαίνεται το φυσάνε. Διότι δεν εξηγείται αλλιώς το ότι πάνε για πλαστική κι αλλάζουν όλο το πρόσωπο μια φορά το χρόνο.

Η εν λόγω ταινία του Kim Ki-duk (γνωστός για τα 3-Iron, Samaritan Girl, Spring, Summer, Autumn, Winter... and Spring) ήταν η πρόταση της Νάσιας για την άνοδο του νοητικού μας επιπέδου αυτή την εβδομάδα. Το 3-Iron είναι μία απ' τις αγαπημένες μου ταινίες, θεόκουλη αλλά καλή. Τις άλλες τις έχω σε DVD από το ΣΙΝΕΜΑ αλλά ακόμα να τις δω. Δε γνώριζα την ύπαρξη του Time. Φταίει και το ότι προβάλλεται μόνο στο Φαργκάνη (ως την Πέμπτη γι' αυτό τρέξτε!)...

Παρατήρηση άξια περισυλλογής ενώ παρακολουθούσαμε: "Κοίτα και κει τους φέρνουνε νερό τζάμπα πριν τον καφέ, στην Ευρώπη δε γίνεται αυτό!". Κι αν συμπεριλαμβάνεται στο κουβέρ και είναι με ΦΠΑ 19%; Τον συγκεκριμένο καφενέ, ονόματι Room and Rumours (έτσι θα βγάλω το επόμενό μου blog!) τον εμπέδωσα γιατί τον έδειχνε ανά 10 λεπτά, όπως και το πάρκο με τα πορνόγλυπτά που υπάρχει και στην πραγματικότητα (!!! και αν γνωρίζετε Κορεάτικα μπορείτε να κλείσετε και δωμάτια στην εκεί πανσιόν εδώ!). Η φωτογραφία του ασιατικού κινηματογράφου για άλλη μια φορά δεν παύει να με αφήνει άφωνο.

Θέλω τρελά να πάω να ποζάρω εκεί!

Λίγα λόγια για την πλοκή γιατί ζαλίστηκα κι εγώ ο ίδιος: Ζηλιάρα, σαλεμένη παρανοϊκότατη γκόμενα τα βάζει με όποια κοιτάει τον δικό της, αλλά τον αναγκάζει στο κρεβάτι να σκέφτεται άλλες όταν του την παίζει (βίτσια αβέρτα). Ώσπου μια μέρα χάνεται γιατί της τη σβουράει να πάει να κάνει μια πλαστική σε όλη τη μάπα μπας και το ζώο το άλλο δείξει περισσότερο ενδιαφέρον και ξεβαρεθεί. Στόχος της κουλής; Να την ξαναερωτευτεί, ΑΝ την αναγνωρίσει (ο χάνος δε γνωρίζει τα μεγαλεπήβολα σχέδια, βγαίνει έξω με άξεστα μπακούρια, ψαρεύει πόρνες, τραγουδάει καραόκε και πηγαίνει σε speed dating), που όπως έγραψαν και στο Movies for the masses, όλες εκεί πέρα είναι ίδιες! Μα το Θεό δηλαδή δυσκολεύομαι να τις ξεχωρίσω. Μετά το χάος. Γίνεται και ένας παραλληλισμός, μια αλληγορία, ένα κάτι, τα κλου είναι πως "η αγάπη εναντιώνεται στο πέρασμα του χρόνου" και "τι ακριβώς αγαπάμε; Την εικόνα ή τον άνθρωπο;" και καταλήγουμε στο τέλος που θα σας κάνει να μείνετε μ' ανοιχτό το στόμα. Άντε βγάλτε άκρη.

Γλυκόπικρη αλλά καλή, μα και λιγάκι υπερβολική και υστερική. Όπως η πρωταγωνίστρια. Εμένα πάντως μ' άρεσε! Τώρα οι Nip/Tuckολάγνοι και εκκολαπτόμενοι χειρούργοι, ίσως δείτε την ταινία με άλλο μάτι. Τραβηγμένο.

Sunday, November 04, 2007

Thought #73: word vomit of voidness

Αν με ένα μαγικό τρόπο ένα κενό μπορεί να μεταφέρεται μέσα μου, αυτό κινείται συνεχώς. Από τη στάσιμα προβληματική του θέση στα αριστερά, του δίνεται ένα γελοίο όνομα και παίρνει το δρόμο του, με ένα ελαφρύ φύσημα, κάτω από την προσπίπτουσα οδό στην κόκκινη λεωφόρο. Η πορεία του ανακόπτεται από ένα τείχος ανεκπλήρωτης προσμονής που δεν πέφτει για κανέναν και το στέλνει πίσω. Εκεί, περιβάλλεται από οξύ, το οποίο δε δρα διαβρωτικά, μα το ισχυροποιεί. Η έλλειψη που δημιουργείται με τη στάση του εκεί ξεπερνάει κάθε όριο, μια ακόρεστη λύσσα για περισσότερο. Ώσπου να βρεθεί στην κορυφή, οι χημικές αντιδράσεις που υποκινεί θέτουν σε κίνηση όλον τον οργανισμό. Στο ψηλότερο σημείο τυφλώνει, μεθυσμένο από τις αναμνήσεις που συγκράτησε απ' το ταξίδι του, προσπαθεί να σκεφτεί, αδυνατεί, αναμασά την τροφή που πλουσιοπάροχα έλαβε από μικρές κινήσεις που το γλύκαναν και βγαίνει έξω δραματικά, ξαφνικά. Σαν εμετός λέξεων. Ασυγκράτητο, ακατάληπτο, τρομακτικό.

LinkWithin

Blog Widget by LinkWithin