Ξερίζωσα τα μάτια μου και τα κόλλησα πάνω στα δικά του. Ίσως έτσι πάψουν τα λόγια από στόματα σωμάτων μες την άγνοια, οι επιθέσεις συμπεριφοράς και η απογοήτευση η ζωγραφισμένη στις χαρακιές του προσώπου. Με μία κίνηση του χεριού του τα πήρε, τα ξεκόλλησε, σα να έβγαζε ένα επίπονο τσιρότο και τα πέταξε κάτω, καταμεσής του βούρκου.
Τα μάτια του θόλωναν, ποδοπατούνταν, βυθίζονταν μες τη βρωμιά και πάσχιζαν να συνεχίσουν το έργο που τους δώθηκε. Ο άλλος συνέχισε με χαμόγελα ως την έξοδο, χορεύοντας μόνος, με άλλους, εγκαταλείποντας ένα κουφάρι που αν είχε επιλογή θα έψαχνε για άλλα μάτια που απορρίφθηκαν και όχι τα δικά του, μήπως ξεχωρίσει ως ξένος ανάμεσα στους ξένους. Από τις τρύπες που παρέμεναν κενές δάκρυα πια έσταζαν, "για το γαμώτο", από οργή και αντίδραση, ή κι από λύπη. Είχε χάσει την ανάσα του καθώς τον πλησίαζε και ό,τι πιο πολύτιμο είχε, πλέον είχε λιώσει κάτω από σόλες.
Είχαν συνηθίσει να βλέπουν παπούτσια, κατέτασαν εικόνες σε κάστες και αργότερα πιο έμπειρα σε ομορφιά. Δεν ήταν εύκολο να ρίχνει το βλέμμα στο πάτωμα και το μυαλό του σε αχρηστία κάθε φορά που έφευγε από το σπίτι ή έχανε τη θέση του στις παρέες. Μέχρι κάποιος να του προσφέρει πια μία ματιά και να του δείξει τι έχανε τόσο καιρό, θα κυκλοφορούσε με το κεφάλι ψηλά, με δύο τρύπες αντί για μάτια, πιο θαρραλέος από ποτέ, ο "όμορφος" για τυχαίους γνωστούς που του θύμιζαν την ανεξήγητη χαρά ορισμένων που όταν τον αντίκριζαν τον άγγιζαν αλλιώτικα. Χωρίς ντροπή για τίποτα θα περπατήσει, μιας και δε θα είναι ικανός να δει την κατακραυγή, την αδιαφορία και το γέλιο, ίσως μόνο να τα ακούει. Αλλά δεν ήθελε να χάσει όλες τις αισθήσεις του ακόμη. Μα να τις ξανακερδίσει πίσω και πιο έντονα.
