Δε θυμάμαι από πού ξεκίνησα. Θυμάμαι όμως το 8. Και το 4. Το 8 για πολλά χρόνια. Από αυτό προχώρησα πια στο 9, αλλά σα να νοιώθω πως η ζωή μου βρέθηκε ξανά στην αρχή. Όχι στο μηδέν. Δε θυμάμαι από πού ξεκίνησα.
[...]
Άλλαξα κατά τη μεταφορά. Άλλωστε από τα πρώτα πράγματα που αγόρασα ήτανε ψαλίδια. Γύρισα πίσω το κεφάλι μου και κοίταξα αυτό που με κρατούσε πίσω, δέσμιο να περπατάω επιτόπου και ποτέ μπροστά. Το σκοινί που μας έδενε είχε γίνει τόσο χοντρό, που έμοιαζε πια κορμός δέντρου, ριζωμένος βαθειά σε μνήμες και κομμάτια του μυαλού που όριζαν την κάθε κίνηση. Μα μου πήρε μόνο μια στιγμή για να το κόψω, τον ομφάλιο λώρο που μου έτρεφε τα πάθη και τις ηλίθιες ψυχώσεις και πρόβαλλε στα μάτια μου εικόνες που ήθελα να δω.
Άλλαξαν τα πράγματα. Άφησα πόρτες ανοιχτές χωρίς αποχαιρετισμούς, άφησα πόρτες ανοιχτές μήπως και επιστρέψουν άλλοι. Μα σταμάτησα να τις ελέγχω, να έχω λίστες και υπογραφές με κάθε είσοδο και έξοδο, να λογαριάζω και να ονοματίζω. Σταμάτησα να νοιάζομαι. Μάλλον κουράστηκα, βαρέθηκα, έχασα το ενδιαφέρον.
Και ξαπλώνω στο κρεβάτι μου με το βλέμμα μου στραμμένο σε κείνο το δωμάτιο να βλέπω φιγούρες να πηγαινοέρχονται, όσο νωχελικά τελειώνω τη μια σειρά μετά την άλλη, γεμίζοντας το χρόνο μου μα παραμένοντας κενός.
Πλέον ζω στο 9. Το μόνο που δεν ξέρω είναι για πόσο...
