Την πρώτη μέρα δημιουργήθηκα. Κι ερωτεύτηκα τη ζωή. Μα δε με ανακάλυψα μέχρι αργότερα.
Τη δεύτερη μέρα έψαξα. Και βρήκα. Και δεν ήτανε για μένα.
Την τρίτη μέρα απογοητεύτηκα. Και σταμάτησα να ψάχνω. Έτσι απλά.
Την τέταρτη μέρα περίμενα...
Την πέμπτη μέρα δημιουργήθηκες. Και σταμάτησα να περιμένω. Γιατί γνώριζα πως δε χρειαζόταν να ταλαιπωρούμαι άλλο. Ούτε να βασανίζομαι. Ούτε να γεμίζω το μυαλό μου με περίπλοκες σκέψεις και τη ψυχή μου με το άγχος από το βάρος ευθυνών μελλοντικών κι ανύπαρκτων. Ήξερα. Ένοιωθα κάτι. Και σε έβλεπα από μακριά. Μα άρχισες να περιμένεις εσύ. Ως την έκτη μέρα.
Την έκτη μέρα γνωριστήκαμε. Την έκτη μέρα μου έφυγε το άγχος. Ως δια μαγείας. Για πρώτη φορά. Και έζησα για δεύτερη φορά την πρώτη μέρα. Της επαναδημιουργίας. Η πρώτη μέρα μιας δυαδικής δυάδας, μιας τετράδας. Πολύς αέρας και λίγη φωτιά.
Την έβδομη μέρα δεν ξεκουραστήκαμε καθόλου. Τη ζήσαμε στο έπακρο.
Την όγδοοη μέρα ζήτησα έναν κλώνο σου. Ή και πολλούς. Για να μειώνει την απόσταση αυτές τις ώρες. Για να ζήσω ως την ένατη. Κι ακόμη παραπέρα.
