Δε μπορώ να κοιμηθώ. Η υπνηλία που ήρθε και πάλι να παραλύσει το σώμα μου έφυγε στις 11:11 ακριβώς. Κάτι υπάρχει σ' αυτούς τους αριθμούς. Στο απόλυτο μηδέν απ' την απόλυτη μοναδικότητα, αριθμών και εννοιών. Μα βλέπω τις δυαδικές δυάδες. Του 1. Ενός. Η νύχτα μ' έκανε να γυρίσω στα παλιά. Για να φτάσω στο σημείο να γράψω εδώ, αυτό σημαίνει. Το iTunes παίζει όλη την κατάθλιψη, δεν είναι δύσκολο αυτό, ακόμη και στο shuffle να το βάλω μεγαλύτερες πιθανότητες έχει να κάνει κάποιον να τα βάψει μαύρα παρά να χαρεί. Απλά δε θέλω να σκέφτομαι. Δε ζητάω από κανέναν τίποτα. Και δεν απαιτώ ούτε και περιμένω. Αν κάποτε ζητήσω, ευγνωμονώ και μόνο την προσπάθεια. Μα όταν κλείνω τα μάτια μου βρίσκομαι στο εκτελεστικό. Τι ειρωνικό. Βλέπω πως δε θα βλέπω σε λίγα δευτερόλεπτα. Με την εκπυρσοκρότηση θα αναρωτιέμαι ποιο είναι μου είναι αυτό που νοιώθει, αν η ψυχή είναι τόσο άτρωτη όσο λένε. Και αν βρεθώ στους δρόμους, επαίτης, θα φέρω ένα τραύμα μεγαλύτερο, φτωχομπαλωμένο. Στο σώμα η πληγή θα έχει κλείσει λάθος γι' άλλη μια φορά και βγάζοντας τα σκάγια θα κλαίω την παιδική μου αθωότητα κραδαίνοντας για όπλο μου το φόβο.
