Sucks, yes.

Οδεύω με φόρα για τα 30. Δεν το λες ακόμη "The Big 0" αλλά πλέον δεν είναι και μικρό. Όταν ήμουν όντως μικρός τους έλεγα παππούδες και (δε θα μιλήσω για το μαλλί) οι αδελφές μου λένε πως ό,τι περνάει τα 25 ανήκει στη μέση ηλικία. Σκέψου πως σ' αυτή την ηλικία οι άνθρωποι "παντρολογιούνται" και γεννοβολάνε - κι αν δεν έχω φίλες και γνωστές με παιδιά εντός κι εκτός κοιλιάς!

Στο μυαλό μου στα 30 είμαι σε ένα γραφείο, στέλεχος εταιρείας, κάπου πρώτος σε μια μικρή αλυσίδα που κρέμεται από άλλες μεγαλύτερες τις οποίες εποφθαλμιώ. Δεν ξέρω πού είμαι στα 30. Τι είδους εταιρεία είναι αυτή, ή χώρος εργασίας γενικότερα. Πάντως σίγουρα δεν είμαι στο σπίτι "μου", με εργάτες 24/7 να ζούμε το "Άλλαξέ το" λόγω τσαλιμιού και ανάγκης της μάνας για ανανέωση, κι εγώ καρφωμένος στο κρεβάτι, οι πόροι μου πια να γαντζώνονται στα σκεπάσματα και να μη μ' αφήνουν να γλιτώσω, ώσπου να νιώσω πως με πνίγει, αλλά στην κυριολεξία, μιας και θα μ' έχει καταπιεί το σαπιοκρέβατο που τρίζει στα έγκατά του τα οποία είναι μερικές ξέμπαρκες σανίδες. Είμαι στο μίνιμαλ διακοσμημένο σπίτι μου, ναι, πάλι μπροστά στον υπολογιστή, αλλά κατα-δικό μου, υπέροχο κι αγαπημένο και του γούστου μου. Στο όνειρο ζω το όνειρο. Ανεξαρτησία, δύναμη, χρήμα. Ναι χρήμα. Γιατί θα μπορώ να έχω τα απλά πράγματα που θα ήθελα και θα με έκαναν χαρούμενο. Αλλά και ευχαρίστηση. Γι' αυτό που κάνω. Στη φαντασία μου δεν ήξερα και μάλλον δεν είχα, ούτε καν πτυχίο, πόσο μάλλον μεταπτυχιακό.

Έβλεπα και το The September Issue με την παγοκολώνα Wintour (είχε πλάτες ΟΚ, ο μπαμπάς της συντάκτης, της καλής οικογενείας) τόσο ωραία ταινία/ντοκυμαντέρ, υπέροχες εικόνες, ακόμη και οι απλές ιδέες μεταμορφώνονται σε φωτογραφίες έργα τέχνης. Και μου αρέσουν τοοόσο οι τέχνες μα δε μου αναγνωρίζω κάτι το εξαιρετικό, μονάχα ψήγματα, μα πολύ ενδιαφέρον. Να κάθομαι για ώρες να χαζεύω φωτογραφίες άλλων, να τις κρίνω... Το μεγάλο μου πρόβλημα δεν είναι πως δεν έχω πετύχει το μέλλον που έβλεπα ή που δεν το βλέπω καν στο προσεχές μέλλον. Είναι που δεν είχα τα κότσια να κάνω τις σωστές επιλογές στο παρελθόν, ή και την έμπνευση τότε να διαλέξω έναν άλλο δρόμο. Και κάθομαι, ο τεχνοκράτης (που για μένα αυτή η λέξη περιέχει τόση τέχνη όσο και ένα κομπρεσέρ, και δεν το εννοώ αυτό ωσάν σε "prop" ή πηγή έμπνευσης) και βλέπω ανθρώπους πολυπράγμονες, που τα κάνουν όλα τόσο καλά. Κι εγώ, θα μπορώ από το Μάιο να κραδαίνω 3 χαρτιά στην αγκαλιά μου, κι άλλα τόσα μικρότερα στο συρτάρι φυλαγμένα, μα αντί να δημιουργώ, θα συμβιβάζομαι με μια ζωή που δε θα ζήσω.

Το μεγαλύτερό μου πρόβλημα είναι πως δεν ξέρω ούτε ο ίδιος ποιος είμαι. Και δε χρειάζεται να πάω σε τουρ αυτογνωσίας και να φιλήσω το χέρι του Σάι Μπάμπα στας Ινδίας. Για την ώρα θα πρέπει να φιλάω κώλους και κατουρημένες ποδιές και να ρίχνω την αξιοπρέπειά μου μήπως και ξεκινήσω και μπω επιτέλους στον κύκλο της μιζέριας. Γιατί καλά τα όνειρα, αλλά δε βγαίνω.

Ακόμη και η Άννα θα μου πεις φαίνεται πως μιλάει με παράπονο λέγοντας πως τα καταξιωμένα στις επιστήμες αδέλφια της βρίσκουν αυτό που κάνει απλά... "διασκεδαστικό". Αυτή, που κόβει και που ράβει και έχει χτίσει μια αυτοκρατορία και δημιουργήσει ένα μύθο. Αλλά εγώ δεν έχω καθαρή εικόνα. Ονειροβατώ κι ακροβατώ και δε μπορώ με τίποτα να εστιάσω. Μα επιζητώ την καταξίωση. Όσο ακόμη με παίρνει.

Ένας ΧονγκΚονγκέζος φίλος μου λέει "add oil". Γι' αυτόν ή ζωή θέλει πείσμα και συνεχή προσπάθεια. Μα φυσικά και το γνωρίζω. Απλά απογοητεύομαι τόσο εύκολα και μη μιλήσω καν γι' αυτοπεποίθηση. Σε σημείο να παραδίδω τα όπλα. Έτσι απλά. Ακόμη κι αυτό το ποστ να ξεκινήσεις να διαβάσεις δείχνει έναν άνθρωπο σε απόγνωση. Είναι χωρίς αρχή, μέση και τέλος.

Υ.Γ. Και το αστείο ξέρεις ποιο είναι; Τότε τα παλιά τα χρόνια, που έδινα για το Proficiency, στα προφορικά το θέμα ήταν "success".