Είχε αντέξει κοντά μια ώρα χωρίς να σπάσει η φωνή του μα η ερώτησή του ήρθε στα ξαφνικά και ένοιωσε να τον χτυπάει με δύναμη στο πρόσωπο. Έβγαλε τις λέξεις εκείνες μαζί, την ίδια στιγμή, μα το "όχι" πρόφτασε να ξεγλιστρίσει όσο κι αν τα χείλη του είχαν ξεραθεί. Καθώς οι φθόγγοι του έσκιζαν το στόμα μπάλωσε τις πληγές του μ' άλλους τρεις.
Λεφτά, χειραψία, ευχαριστώ, για το τίποτα. Έτρεξε στο δρόμο κι είδε το στόμα του ν΄ανοίγει και πάλι. Αναρωτήθηκε αν έφταιγε η ταχύτητα. Τα κυκλώματά του να μπερδεύονται και να αποζητά τη λύτρωση. Καλώδια να μπλέκονται και τα λάδια να ποτίζουνε την άσφαλτο. Για λίγα λεπτά ένοιωσε πως το σώμα του είχε χωριστεί στα δύο, και βρισκόταν να κοιτάζει στα μάτια τον ίδιο, το βλέμμα καρφωμένο, δυο φορές ο πόνος και δυο φορές η απειλή.
Η σκηνή απλώνεται μπροστά σε ένα λαβωμένο Άργο Πανόπτη που δε θα γνώριζε ποτέ πως ό,τι έχανε θα στόλιζε στο μέλλον κάτι που οι άλλοι θα θαυμάζουν.
No comments:
Post a Comment