止まれ

Σου μιλάω εγώ, το μπλογκ σου - να θυμάσαι:

όλα στη ζωή συμβαίνουνε για κάποιο λόγο.

Για όποτε χρειαστείς κάποιον να στο πει.

Νεκρές γραμμές

Έβλεπα χθες το βράδυ το Julie & Julia και συνειδητοποιώ πως για να προχωρήσω έστω κάτι στη ζωή μου θα πρέπει να θέσω επιτέλους ορισμένα deadlines και θα πρέπει να κρατήσω αυτή την υπόσχεση στον εαυτό μου. Έτσι κι αλλιώς δεν κάνω τίποτα και για τις λιγοστές ώρες (λεπτά;) που θα απασχολούν αυτές οι προθεσμίες το μυαλουδάκι μου θα μοιάζει πως κάνω κάτι.

Οπότε βάζω 1 εβδομάδα 2! εβδομάδες προθεσμία να έχω έτοιμο το 4ο μέρος της ιστορίας του κλέφτη που ξεκίνησα τον Ιούλιο του 2008. Και άλλη μία άλλες 2 μετα για το 5ο και μάλλον τελευταίο μέρος. Άρχισε με μια συγκεκριμένη μορφή μες το μυαλό μου και μετεξελίχθηκε. Το βασικό κορμό τον ξέρω αλλά πλέον έχω χάσει και ξεχάσει πολλά. Θα δω τι θα κάνω. Μια βδομάδα είναι υπεραρκετός χρόνος να κάτσω να σκεφτώ. Να βάλω αυτές τις σκέψεις σε μια σειρά και στο χαρτί και έπειτα στην οθόνη. Εδώ η άλλη υποτίθεται πως έκανε 524 (;) συνταγές σε 365 μέρες.

Οπότε Β., αυτό θα 'ναι το δώρο σου για φέτος. Συγγνώμη αλλά είμαι και ταπί βλέπεις.

Α ναι, και χρόνια πολλά σε όλους. Καλά Χριστούγεννα!

Καραάσχετο υστερόγραφο-σχόλιο αλλά έχω ανοιχτή την τηλεόραση δίπλα μου στο mute. Τι είναι αυτό που φοράει πάλι στο κεφάλι του ο Γαβαλάς στο "Μες στην καλή χαρά;". Β.: Έλα Χριστέ και Παναγιά! χαχαχαχα

No time for telling tales

Sia - Soon We'll Be Found

[ Let's not fight I'm tired can't we just sleep tonight
Don't turn away it's just there's nothing left here to say
Turn around I know we're lost but soon we'll be found ]

Thought #104: 1000

νεκρά φτερά και τσακισμένα,
δυο φορές τους το καθένα
μια για τη δημιουργία και μια για το χαμό.
τον εξαφανισμό
ανάμεσα σε άλλα, καταπλακώνονται
πουλιά πανομοιότυπα και πτηνά απροσδιόριστα γεωμετρικά κτισμένα.
ράμφη που δεν τα ξεχωρίζεις πλέον από τις ουρές,
χωρίς μάτια, ανήμπορα να ξεγλιστρήσουν από τα ορθογώνια κλουβιά τους.
χωρίς πόδια, σέρνονται
και με μανδύες καλυμμένους από άλλα πλέον χρώματα
μοιρολογούν μες σε κελιά
τα βράδια
κι αντηχούν στο ξύλο που τα περιβάλλει
το θρόισμα των φύλλων.
και δυναμώνουν οι κραυγές και δεν αφήνουν ήσυχο να κοιμηθεί κανένα.
κι όταν η φυλακή ανοίγει για τροφή δεν παίρνουν τίποτα
- τα στόματά τους ψεύτικα και άκαμπτα παρά τις έντονες γωνίες -
μονάχα το βαρύ φορτίο από τους ώμους των ανθρώπων επωμίζονται
ξεχνούνε πια να συνωστίζονται
και γίνονται ένα με το έδαφος.