Thought #107: Death Defying Acts

"Do you know what's really scary? You want to forget something. Totally wipe it off your mind. But you never can. It can't go away, you see. And... and it follows you around like a ghost." - Eun-Ju, A Tale of Two Sisters

Όταν ήμουν μικρός ήμουν ατρόμητος. Θυμάμαι σαν τώρα πως προσπαθούσα να εντυπωσιάσω τη Ζ. και σκαρφάλωσα τα κάγκελα στο μεγάλο δώμα στον 4ο πηδώντας έπειτα από το ένα μπαλκόνι στο άλλο, μια απόσταση γύρω στο 1 μέτρο. Ο φόβος του χαμού απλά με διασκέδαζε.

Όταν ήμουν μικρός ήμουν πολύ αφελής. Η αγάπη δεν κερδίζεται με ένα πήδημα.

Όταν γνώρισα τον Π., πήδηξα κάτω από ένα τοίχο 3+ μέτρα για να αποδείξω στον καινούριο μου φίλο πόσο φοβερός είμαι. Δε σκεφτόμουν το μετά.

Κι αφού μεγάλωσα παρέμεινα αφελής. Η φιλία δε νοιάζεται για το πήδημα.

Ο τρόμος δεν έρχεται στο κενό. Το πρόβλημα είναι όταν χτυπάς με δύναμη στο έδαφος τι γίνεται. Ποιος σε μαζεύει και αν. Η ελευθερία της πτώσης είναι δύναμη. Η απότομη προσγείωση είναι ο θάνατος. Γελοιωδώς πιστεύω πως αν ήσουν εδώ θα λύνονταν όλα τα προβλήματά μου. Και δε θα φοβόμουν και πάλι. Μα τώρα τρέμω τα φαντάσματα. Πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι. Και απλά να πέσω. Μα όταν πέφτω ξαναβλέπω τις εικόνες της ζωής μου. Και εδώ τις καταγράφω...

Thought #106: muted connection

Δεν ξέρω αν ήταν η κούραση που μου έφερε νεύρα. Άλλωστε θεωρητικά πόσο να σε κουράσουν 20 παιχνίδια. Το πολύ πολύ να κλείσει η φωνή μου. Όταν πια δεν αντέχω άλλο, το νερό με αναζωογονεί. Απλά είναι μέρες που νοιώθω παρείσακτος σε μέρος τόσο οικείο. Και όταν τυχαίνει φίλοι να έρθουν, στους οποίους πλέον το βλέμμα χαμηλώνει και το στόμα κλείνει, σα κατάρα, γίνομαι και πάλι άλλος άνθρωπος. Κι αισθάνομαι ακόμη πιο παράταιρος.

Όταν η δουλειά σταματά, μαζί της σταματά κι ο χρόνος και οι άνθρωποι. Μένω μόνος μου στο ταξίδι της επιστροφής και το στόμα δεν ανοίγει πάλι ως την επόμενη μέρα. Συνδέομαι με σένα με ακουστικά και ακουμπώ τα χέρια μου στην τσάντα μου προσεκτικά, γιατί ο μοναδικός συνοδοιπόρος μου έχει ένα μάτι πρόχειρα ραμμένο και δε θέλω να το χάσει.

Απόψε νοιώθω πως θέλω να κλάψω και δε θέλω να είμαι μόνος, γιατί στους εφιάλτες μου υπηρετώ το άλλο σου μισό αγχωμένος, μα χωρίς μίσος. Και μου λείπουν πολλά πλέον. Όση και η δύναμη που έχω χάσει. Ό,τι μου απέμεινε εδώ πέρα είναι ένα πληγωμένο ποντίκι.