Δεν ξέρω αν ήταν η κούραση που μου έφερε νεύρα. Άλλωστε θεωρητικά πόσο να σε κουράσουν 20 παιχνίδια. Το πολύ πολύ να κλείσει η φωνή μου. Όταν πια δεν αντέχω άλλο, το νερό με αναζωογονεί. Απλά είναι μέρες που νοιώθω παρείσακτος σε μέρος τόσο οικείο. Και όταν τυχαίνει φίλοι να έρθουν, στους οποίους πλέον το βλέμμα χαμηλώνει και το στόμα κλείνει, σα κατάρα, γίνομαι και πάλι άλλος άνθρωπος. Κι αισθάνομαι ακόμη πιο παράταιρος.
Όταν η δουλειά σταματά, μαζί της σταματά κι ο χρόνος και οι άνθρωποι. Μένω μόνος μου στο ταξίδι της επιστροφής και το στόμα δεν ανοίγει πάλι ως την επόμενη μέρα. Συνδέομαι με σένα με ακουστικά και ακουμπώ τα χέρια μου στην τσάντα μου προσεκτικά, γιατί ο μοναδικός συνοδοιπόρος μου έχει ένα μάτι πρόχειρα ραμμένο και δε θέλω να το χάσει.
Απόψε νοιώθω πως θέλω να κλάψω και δε θέλω να είμαι μόνος, γιατί στους εφιάλτες μου υπηρετώ το άλλο σου μισό αγχωμένος, μα χωρίς μίσος. Και μου λείπουν πολλά πλέον. Όση και η δύναμη που έχω χάσει. Ό,τι μου απέμεινε εδώ πέρα είναι ένα πληγωμένο ποντίκι.
4 comments:
これが大人の世界だなぁ…
όπως λέει και απο πάνω...καλώς ήρθες...υπομονή θα φτιάξουν τα πράγματα.
γιατί βρε έχεις πέσει τόσο?
mahler76 πάντα τόσο βουτηγμένα στη μιζέρια είναι τα κείμενά μου. Κατά 80%. Απλά συνήθως γράφω όταν δεν είμαι καλά για να το βγάλω από μέσα μου. Καλωσήρθες και καλό κουράγιο :Ρ
Post a Comment