Ταξιδιάρικα πουλιά

Είμαι ο τύπος που δε βγαίνει έξω. Μπορεί και να μη μου αρέσει. Ως μονόχνωτος, μαμούχαλος, βαριεστημένος παππούς απ' τα 24, περνάω πολλές φορές καλύτερα μέσα ή σε καφέ και σινεμά. Το καλό είναι ότι και οι περισσότεροί μου φίλοι είναι στο ίδιο μήκος κύματος. (Τρέξτε να μας γηροκομήσετε!) Που και που όμως υπάρχουν εκλάμψεις εναλλακτικής διασκέδασης. Όπως την Κυριακή, που αποφασίσαμε να πάμε στον Παλαιό Παντελεήμονα για φαγητό.

Στο μυαλό μου η εικόνα της εκδρομής μας αυτής ήταν η εξής: Μέσα σε ένα αυτοκίνητο όλοι οι φίλοι, έξω απ' τα παράθυρα τα δέντρα, τα πουλιά και οι αγελάδες να γίνονται καρουζέλ, άντε να 'χουμε περάσει 2 ρυάκια, μια γούρνα και κανά δάσος ώσπου το αυτοκίνητο κάποτε έρχεται σε στάση. Και γω ο φαντασμένος ξεδιπλώνω το δίμετρο πόδι μου στο πλακόστρωτο, τεντώνομαι, μπαίνουμε σε γραφική ταβέρνα με ρουστίκ διάκοσμο, χλαπακιάζουμε, βγάζουμε και μια φωτό και πάλι πίσω. Οι οδηγίες από τον διοργανωτή, οδηγό και αρχηγό ήταν σαφείς: "Ντυθείτε καλά θα κάνει κρύο".

Γάντια εγώ δεν έχω παρά μόνο ένα ζευγάρι (που δεν ταίριαζε), έβαλα όμως το ωραιότατο νέο πουλόβερ που αγόρασα (από εκποίηση μαγαζιού στο κέντρο όπου με 115 ευρώ πήρα σακάκι, 2 πουλόβερ και 1 μπλούζα όλα μάρκες!), μου προκάλεσα και στιγμιαίο πνιγμό απ' το δέσιμο του κασκόλ και περίμενα. Είχα ξυπνήσει απ' τις 8 γιατί το κέντρο επιχειρήσεων βρισκόταν στην άλλη άκρη της πόλης και θα πηγαίναμε ως εκεί με το little engine that could αυτοκινητάκι της Ζ. Ξυρίστηκα κι όλας μην είμαι σαν το άγριο ζώο στη ζούγκλα, να 'μαι φρεσκαδούρα για τον καθαρό αέρα!

Επειδή συνηθίζω να ακούω τα μισά από όλα όσα λέγονται μπροστά μου, χαμένος σε σκέψεις, δεν είχα ιδέα πως θα βγαίναμε να κυλιστούμε και σαν τα γουρούνια στις λάσπες (που εμένα με πήραν ξώφαλτσα ευτυχώς καθώς το παντελόνι μου τριβόταν κάθε φορά που μπαινόβγαινα στο αυτοκίνητο που ήταν σα να 'χε πέσει σε βούρκο) για να κάνει ο άρχοντας "εργασία" για τη σχολή. Κατέληξα να φωτογραφίζω κάθε γραφικό κούτσουρο, αποκαΐδι και χαμώσπιτο έβρισκα με ζέση φωτογράφου, όσο ο άλλος αντέγραφε τα θρυλικά ενσταντανέ μου και έβγαζε και κάτι τραγικές ξύλινες ταμπέλες.



Την ώρα που ήμασταν μέσα στο αμάξι εγώ τσίριζα κατά διαστήματα αντιδρώντας στην οδηγική συμπεριφορά του, λόγω λακουβών, κοτρονών και λασπών και έξω απ' αυτό δώστου ν' ανεβαίνω με λάθος παπούτσια στα κακοτράχαλα τα βουνά με το σουραύλι και το ζουρνά. Δεν είμαι άνθρωπος της φύσης αλλά τα Σκοτεινά (ή Μόρνα) εγώ περίμενα να είναι κάτι το πιο ενδιαφέρον. Το εγκαταλελειμένο χωριό πάνω στο βουνό και τα σχετικά μου έκαναν σε ταινία τρόμου. Ο μόνος τρόμος ήταν μη σου πέσει η σάπια οροφή στο κεφάλι καθώς βγάζεις την καλλιτεχνική φωτό από κάτω. Ούτε ένα φάντασμα, ένας μύθος, ένας θρύλος, ΚΑΤΙ!; Και στη Λεπτοκαρυά δε με πήγανε που ήθελα και ήταν και κοντά. Εκεί αφήνεις λέει το αυτοκίνητο στη νεκρά και αρχίζει να ανεβαίνει την ανηφόρα μόνο του όπως γίνεται και στην Πεντέλη. Θα το τραβούσα και βίντεο και θα σας το έδειχνα.

Επισκεφτήκαμε κι ένα ξεχασμένο απ' το Θεό εργοστάσιο ξυλείας με κάτι ακόμη πιο ξεχασμένα έγγραφα του '50 μέσα, εγώ να συνεχίζω να τιγκάρω την ψηφιακή με δήθεν αρτιστίκ πλάνα που το 90% βγήκαν θολά και κουνημένα, φταίει το Πάρκινσον. Έπεφταν και οι σοβάδες όσο μιλούσα με τη λεπτεπίλεπτη φωνούλα μου. Επιτέλους φτάσαμε και στον Παντελεήμονα, είδαμε και το Νέο και τον Παλιό, τραγούδησα το "A whole new world" από το Aladdin με μεγάλη επιτυχία (άκουγα τα γέλια απ' την άλλη πλευρά του χωριού) πήρα το αγριογούρουνο στιφάδο μου, έφαγα και 2 παντσέτες της Δ (γιατί μόνο κόκκαλο είχε το δικό μου) και στάνιαρα.

Στην επιστροφή ήθελαν να πάμε - άκου ιδέες! - στα Πριόνια πάνω στον Όλυμπο για καφέ, ευτυχώς κοιμήθηκα στη διαδρομή (μέχρι τα φλας τους να με ξυπνήσουν και να κλείσω το ανοιχτό μου στόμα) και ακόμη πιο ευτυχώς κατεβήκαμε σώοι από κει (που ήταν πραγματικά τρομακτικά για διάφορους λόγους), μιας και ήταν κλειστά τα πάντα και τα πριόνια κατεβασμένα και στις θέσεις τους να μπλοκάρουν τα οχήματα. Δώδεκα ώρες στους δρόμους δεν είναι και λίγο. Την επόμενη φορά θα ξέρω να μη βάλω τα Vans και να βάλω καμιά φόρμα επίτηδες γιατί δεν τις φοράω που δεν τις φοράω, μη λερώνω τζάμπα τα τζην μου! Να ξαναπάμε κάπου Π! (Αλλά μετά την εξεταστική, όπως είναι πασιφανές διαβάζω σκληρά!).

Υ.Γ. Αν κανείς το διάβασε όλο αυτό κερνάω καφέ.