Thought #81: The curator

(Bella y la Bestia, μια φωτογραφία του Eugenio Recuenco.)

Τους πήγα όλους στο μουσείο. Και τι είδαν...

Στις αίθουσες τα έργα να 'χουν πεταχτεί. Στις θέσεις τους σκοινιά. Στις θηλιές τους περασμένα ανθρώπινα κορμιά.

Και όσοι θέλω να τα καταλάβουν δε θα μπορούν, θα βλέπουν το αποτρόπαιο και μιαρό. Το γνώριμο μιασματικό στο οποίο εξοικειώθηκαν. Όχι όμως και τη Δαμόκλειο σπάθη να ελοχεύει. Να τους περιπαίζει. Όπως αυτοί ντυμένοι διασκεδαστές παλιάτσοι. Ώσπου να πέσουν στα καρφιά και να βασανιστούν, αντιδρώντας στα κύμματα της ίδιας της φωνής τους, της γεμάτης περηφάνεια. Και τείνουν χείρα βοηθείας με μπουκωμένα στόματα από πανιά βαμμένα μ' αίμα.

Δε θα μπορώ γιατί το γέλιο τους θα κάνει την κλωστή να πάλλεται και θα γίνουν δικαστές, καταδικάζοντάς μας όλους. Ενώ η κουταμάρα τους θα τους κάνει να κλείσουν την τελευταία πόρτα πίσω τους βγαίνοντας. Και τότε τα πάντα θα ξυπνήσουν. Θα κλαίνε για την άγνοια και τα χρώματά τους θα αλλοιωθούν, οι πίνακες πια μέσα φθείρονται, η επιφάνεια (δε βλέπουν;) ξεφλουδίζεται...

Αν θ' αγκαλιάσεις τα γλυπτά θα είναι πια αργά. Στέκουν παγωμένα. Βορά στους νεκρόφιλους.