Thought #86: The old, the new and the used

Οδήγησα την ξενιτιά στα πολύχρωμα τετράγωνα μιλώντας της για σένα. Πόσο ειρωνικό, να μιλώ στην ξενιτιά για τους ξενιτεμένους. [Και θυμάμαι και τους άλλους που έχριζα με τον ίδιο τίτλο όπως εσένα και τώρα ντρέπομαι (αν) να αντικρίσω. Ίχνη άφαντα και ο κλειστός κύκλος των ανακυκλούμενων ομοφυλόφιλων ντετέκτιβ δε γνωρίζει τίποτα.] Στον απέναντι τοίχο λιτές γραμμές σχεδιάζουν αντικείμενα του πόθου σου. Τα μπισκότα καθώς τα καταβρόχθιζα μου γρατζούνισαν τις χορδές. Ήλπιζα να χαλάσει το embedded νάζι, μα δεν είμαι εγώ που τα ξέρω αυτά. Σε κάθε συλλαβή η φωνή μου έσπαζε, τρεμάμενη εξιστορούσε το χαμό, όχι φθόγγων και σάλιου, μα προσώπων, δύναμης και αντοχής. Η τροφή της παράνοιας δεν είναι τα διπλά κριτσανιστά μπισκότα αλλά η καλοσύνη.

Μας έδιωξαν - σε μία ώρα μας αντικαθιστούν οι μασκαράδες. Σιχάθηκα τις απόκριες. Περπατήσαμε σε μέρη που είχαμε πάει μαζί και μαζί, να την κάνουν άλλοι να αισθάνεται τουρίστρια στην πόλη της και γω απλά να δείχνω και να λέω "κοίτα κι αυτό, ήρθαμε και δω". Μαζί. Πόσο αντέχει αυτή η λέξη; Το βλέμμα μου έπεφτε σε διάφορους για να βρω τον ένα και να ξεχαστώ, όπως και τώρα για να βρω εσένα, δεν ξεκολλάω το βλέμμα απ' το γυαλί. Περίμενα πολύ και πολλά... Η τύχη μου δοκιμάστηκε και δεν είχα διαλέξει γράμματα. Τότε ήλπιζα να πνιγεί η ντροπή. Δε χρειάστηκε. Το δερμάτινο φιλούσε άλλες, ο φαλακρός πρωταγωνιστούσε σε ερασιτεχνικό πορνό κι εγώ ή που θα μιλούσα μ' άλλου είδους ξένους ή που θα έκλινα πάλι το κεφάλι στ' αριστερά, θα κολλούσα στον τοίχο και θα εξαφανιζόμουν. Και δε σε είδα.

Οι υποσχέσεις; Οι ημερομηνίες που πλησιάζουν (και επίκεινται αλλαγές) με κάνουν να κοιμάμαι το πρωί και στους εφιάλτες μου να προβάλλονται τα πιο αλλοπρόσαλλα: Εγώ να παρεκλίνω της πορείας μου, όπως κι εκείνος, που στο κρεβάτι του ξάπλωνα ενώ στο λύκειο μου κολλούσε χαρτονομίσματα στο μέτωπο. [Και τώρα μου τα έβαζε στο παντελόνι για την καλή δουλειά μου, πόρνος πολυτελείας;] Ντροπή διπλή, μόνος μου το συμπλήρωσα αυτό. Ντροπή τριπλή, βγήκα πάλι απ' το δρόμο, το αμάξι χτύπησε για άλλη μια φορά στο κράσπεδο και σταθεροποιήθηκε κάνοντας πρώτα τα οχτάρια του. Το σήκωσα με δύο χέρια για να το ξαναβάλω μέσα. Τόσο ελαφρύ. Όσο βαρειά κοιμήθηκα.