Thought #87: score; unsettled

Το μουσικό κομμάτι που γράφω έχει τρεις μεγάλες παύσεις. Σε κάθε μία, συμπληρώνω με το μυαλό μου ολόκληρες μελωδίες κι ας δε χωράνε στην παρτιτούρα. Μου δίνεται ακόμη η δυνατότητα να κάνω ό,τι θέλω. Μου ανήκει. Αυτές ακούγονται σα ρέκβιεμ, για μια ζωή που δεν έζησα και όχι για ένα όνειρο. Τα όνειρα πλέον δεν ξέρω να τα συνθέσω.

Το πιάνο παίζει τρία πλήκτρα και τα κρατάει τρία τέταρτα. Μιας ζωής. Ο ρυθμός δε διατηρείται, οι αρρυθμίες καταπονούν το αρρωστιάρικο σώμα και όλα τα πεντάγραμμα οδηγούν στην αποσύνθεση. Η ακτινοβολία που δέχομαι δεν είναι θεία, μου καταστρέφει ζωτικούς ιστούς και κύτταρα, δε μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Έχω κατέβει μια οκτάβα χωρίς λόγο, όπως η φωνή μου ανεβαίνει μία όταν δεν προσποιούμαι.

Αν συνεχίσω χωρίς παύσεις δεν ξέρω αν θα 'χω αντοχές. Ίσως τα δάχτυλά μου να συστραφούν, να μη μπορώ πια να πατήσω ξεχωριστά κανένα πλήκτρο, να τα χτυπάω όλα μαζί με ένα χέρι που έγινε γροθιά κι οι άλλοι να μη θέλουν να το ακούσουν. Το κομμάτι μου. Γιατί να θέλει κάποιος να το ακούσει; Και γω γιατί να φυσήξω άσκοπα τη σκόνη απ' το πιάνο; Θα ήθελα να εξιστορεί κάτι για όλους. Καταλήγει όμως να είναι απόλυτα προσωπικό.