Thought #90: The market

Άνοιξα τα μάτια μου και ένοιωσα κάτι που ήθελε να ειπωθεί. Μα δε χωράς σ' ένα κουτί. Ούτε εσύ, ούτε κι η ιστορία σου, σ' ένα κουτί σαν κι αυτό που επέλεξε εκείνη.

Το περιτύλιγμά του ήταν πραγματικά πολύ όμορφο, το χαρτί γυαλιστερό, το σχέδιο πάνω παρέπεμπε σε κάτι το αριστοκρατικό και ήταν στο χρώμα που αγαπούσε. Όταν το άνοιξε δεν ένοιωσε να απειλείται μιας και στον πόλεμο θα πήγαινε με όπλο ένα μολύβι, μα θα το γνώριζε αν ακολουθούσε πιστά τις συμβουλές μας. Ή πάλι αν άκουγε την ειδικό επί του θέματος. Μα στην ανάγκη αν της σωνόταν το μελάνι θα είχε πάλι επιλογή. Όπως απέρριψε μια προσφορά και δεν της δώθηκε μια άλλη.

Στο δικό μου κουτί αναρωτιέμαι ποιος θα είναι. Και τι έκπληξη θα κρύβει μόλις ανοιχτεί και εκείνο το δεύτερο περιτύλιγμα. Είναι η τύχη ορισμένων, να στήνονται μεγάλα παζάρια προς τιμήν τους, οι κουρτίνες και τα κουτιά να παρελαύνουν μπροστά τους. Οι κρυμμένοι πόθοι. Και ύστερα είναι και οι προσφορές, η απροκάλυπτη επιθυμία. Μπορεί να ζω στο δικό μου κουτί χωρίς να το ξέρω, να μη μπορώ να δω, γιατί και να το τρυπήσω, δε βλέπω απ' έξω τίποτα.

Η αλυσίδα είναι από την παραγωγή στην κατανάλωση, στην επαναδημιουργία και ξανά στη ζήτηση. Νοιώθω να στέκομαι στην άκρη, η μορφή μου ένα σάπιο λεμόνι και μέσα το άγνωστο. Κατρακυλώντας μαζί με τα φρέσκα, ελπίζω ένα χέρι να κάνει το λάθος και να με βάλει στη σακούλα. Το ίδιο λάθος όμως δε θα γίνει δυο φορές. Μόλις φτάσουμε στο σπίτι θα βρεθώ στα σκουπίδια.