Thought #89: Blood loss

Νόμιζα πως οι βρυκόλακες δεν έχουν είδωλο στους καθρέφτες. Στη ζωή; Στη ζωή είδωλο δε νομίζω να έχεις. Στους καθρέφτες όμως μπορείς και αυτοθαυμάζεσαι.

[...] πως δε τολμούν να βγουν στο φως της μέρας. Κι όμως, το έλουζε το σώμα σου ο ήλιος και δεν έγινες ποτέ σου σκόνη.

[...] πως δε μπορούν να περάσουν μέσα από τρεχούμενο νερό. Μα σ' έχω δει, το κορμί σου όλο βουτηγμένο στο αλάτι της θάλασσας, τα κύμματα να σκάνε στην ακτή κι εσύ να χαίρεσαι.

[...] πως τους σταματάει ένα παλούκι στην καρδιά. Δεν έχεις φάει αρκετά χαστούκια στην πορεία σου; Αυτά δε σε πληγώνουνε βαθειά; Γιατί δεν καταστράφηκες;

[...] πως φοβούνται τους σταυρούς - αλλά εσύ δεν έκανες Ανάσταση και φέτος;

Δεν το πίστευα πάντα. Άρχισα να το πιστεύω. Αλλά όσα ήξερα μάλλον δεν ισχύουν. Όσο το αίμα μου έτρεχε μέσα απ' τις φλέβες μου να αναβλύσει απ' το λαιμό μου, ήμουν σίγουρος πως ήταν τα δικά σου μάτια αυτά που με κοιτούσαν καθώς τα δικά μου θόλωναν. Η δική σου γλώσσα που γευόταν σταγόνες της ζωής μου από μυτερούς κυνόδοντες. Μα δεν είσαι βρυκόλακας. Και τότε ποιος ήταν αυτός που σχεδίασε το περίγραμμά μου με μια κιμωλία; Ίσως τελικά μέσα στη σύγχιση να έμπλεξα τα τέρατα...