Ο κλέφτης των πάντων και ο κλέφτης του πάντοτε (μέρος 1ο)

Είχαν περάσει μόλις λίγα λεπτά από τη στιγμή που αποφάσισε να σταματήσει σ' εκείνη τη σκεπή. Τα ρούχα του πιο μαύρα κι απ' την πίσσα, κι ας προτιμούσε πιο πολύ το γκρι, το χρώμα που 'χε εικόνα σαν τη στάχτη και θύμισες νεκρών. Όπως αυτούς που είχε πάλι κάποτε επιλέξει.

Ένα με τη σκοτεινιά της νύχτας, ήταν αποφασισμένος να βάλει το σχέδιό του σε εφαρμογή. Έλυσε τη ζώνη που έκανε το μακρύ μαύρο παλτό να αγκαλιάζει σφιχτά τη μέση του και ξεκούμπωσε δύο κουμπιά απ' το πουκάμισό του. Και τότε άνοιξε το στόμα. Το δεύτερο, το τερατόμορφο, με την ακόρεστη δίψα για τροφή. Ένα γεύμα αλλιώτικο απ' τ' άλλα, ζεστό, χορταστικό, όσο κανένα.

Ήλπιζε κανείς να μην τον διακόψει εκείνη τη βραδιά, η αποστολή του ήτανε σημαντική κι αυτή που τον κρατούσε στη ζωή. Κι αν τύχαινε να τον δει, εκεί ψηλά όπου βρισκόταν, κάποιος από τους ζωντανούς, ήτανε σίγουρο πως απ' την όψη του και μόνο θα έσβηνε μεμιάς και μάτια σε κανέναν δε θα άνοιγε ξανά.

Τον πλήγωναν εκείνες οι... "παράπλευρες απώλειες". Ή έτσι θεωρούσε. Δεν ήξερε. Ένοιωθε σουβλιές στα σωθικά του, μα πιθανόν να ήταν η γλώσσα η δαιμονική που του σταζε χολή πια μέσα, γιατί δεν ήθελε μια τέτοια γεύση.

Η επιλογή είχε γίνει χρόνια τώρα. Και πάλι χρόνια ήταν που πέρασαν, οι κατάσκοποι που ζούσαν στις σκιές, να συλλέγουν πληροφορίες για κάθε έναν ξεχωριστά, να είναι σίγουρος Εκείνος πως ήταν το βάλσαμο που επιζητούσε για ένα ανήσυχο στομάχι.

Ο μυς που ξετυλίχτηκε γεμάτος σάλιο και χολή, έκανε την ατμόσφαιρα να μυρίζει από τη σαπίλα ενός υποκόσμου, τόσο βαθειά χωμένου στα έγκατα της γης που θα 'λεγε κανείς πως δε θα γλίτωνες ποτέ. Κι ενώ το υπόλοιπο κορμί απαρασάλευτο στεκόταν, η γλώσσα αυτή ξεκίνησε να πάλλεται, χορό δαιμονικό να σέρνει, δίνοντας στον άερα με το ρυθμό της εντολές να φέρει πιο κοντά το πρώτο θύμα...

(συνεχίζεται...)