Ο κλέφτης των πάντων και ο κλέφτης του πάντοτε (μέρος 2ο)

Από το παράθυρο ίσα που αχνοφαίνονταν πίσω από τις τραβηγμένες κουρτίνες. Κι όμως συνέβαινε...

Το σώμα της έπιανε μετά βίας τα τρία τέταρτα του κρεβατιού. Έτσι πως είχε μαζευτεί ολόκληρη, σε μια μπάλα σα μωρό, στα υγρά σεντόνια που είχανε μουλιάσει με τα δάκρυά της, ούτε που τον άγγιζε.

Ξάπλωνε δίπλα της μισοκοιμισμένος και δεν έδινε σημασία. Σκεφτόταν να σηκωθεί να πάει ως την κουζίνα να φτιάξει κάτι να φάει, αλλά και μόνο στη σκέψη ένοιωσε να βαριέται. Να σερνόταν ως τον υπολογιστή για να δει αν του είχε μιλήσει; Είχε γεμίσει ένα τασάκι περιμένοντας. Στο διάολο κι αυτός. Σκεφτόταν... Όλα για τον εαυτούλη του. Αυτήν πάντως όχι. Την είχε δει να χάνεται μπροστά του μέσα σε λίγα λεπτά, να σπάει, να τρέμει, να ξερνάει το άδειο της στομάχι και όλα για ένα τίποτα. Και μια, και δυο, και τρεις φορές. Τον μισούσε γιατί την έκανε να φαίνεται ηλίθια στα μάτια του. Σιχαινόταν να τη βλέπει έτσι. Να ερωτεύεται μια οπτασία που πέρασε και δεν ακούμπησε. Έναν αόρατο άνθρωπο.

Τον ήθελε όσο τίποτα, αυτό ένοιωθε. Και δε μπορούσε πια να συγκεντρωθεί πουθενά. Στη δουλειά την προειδοποίησαν. Ο άλλος δεν καταλάβαινε. Του ευχήθηκε κάποτε να το πάθει για να δει πως τα αισθήματα θα ξεχειλίσουν και θα τον καταβάλουν. Πίστευε πως του έλειπαν τα ανθρώπινα συναισθήματα. Δεν ήταν παλιά έτσι. Έκλαιγε μαζί με άλλους για τον πιο παιδιάστικο πόνο. Τώρα; Δεν ήθελε να ακούει το όνομά του, έλεγε πως θέλει να τον διαλύσει. "Καμία βάση", μονολογούσε, το πρόσωπό του ξαφνικά ανέκφραστο. "Καμιά συμπόνοια", θα έλεγε αυτή.

Μα πώς... Εδώ δεν κοιτούσε το χάλι στο οποίο βρισκόταν ο ίδιος. Έβλεπε έξω απ' το παράθυρο, σκοτάδι στην πόλη, ούτε άστρο να φωτίζει, μαύρη κι η ψυχή του. Κι ήθελε να το σπάσει και να φύγει κάτω, δέκα ορόφους κάτω, να γίνει ένα με το κρύο πεζοδρόμιο, να τον φάνε τα σκυλιά, δεν ήθελε άλλο να ζει. Καταριόταν όποιον του έκλεψε το χαμόγελο και τότε σα να του φάνηκε πως είδε κάτι να κινείται εκεί έξω.

"Ακόμα κι οι σκιές χλευάζουν τα κουφάρια μας"... ήταν η τελευταία του σκέψη πριν αποκοιμηθεί.

(συνεχίζεται...)