Έχει για σύμβολο ένα βέλος που σχηματίζει ένα πεπλατυσμένο κύκλο, μία έλλειψη. Και συμβολίζει την έλλειψη τόσο μοναδικά, συμπληρώνοντας με ήχους τη σιωπή. Οι ίδιοι ήχοι, οι ίδιες νότες, η ίδια μελωδία. Μέσα στη σιωπή. Και τους ήχους. Τους θορύβους.
Δεν άκουγα το όπλο που εκπυρσοκρότησε, στέλνοντας τη σφαίρα από την κάννη του κατευθείαν στην καρδιά μου. Κι ας ήμουν αιμόφυρτος, στο κρύο πεζοδρόμιο μιας ξένης χώρας, τα ακουστικά ήταν ακόμη στα αυτιά μου και μου σιγοτραγουδούσε, πως θα άπλωνε τα χέρια του για να καλύψει ολόκληρη πόλη, πως ευχόταν να ανοίξω τα μάτια μου και να συνειδητοποιήσω τι βρίσκεται τριγύρω μου, τι χάνω, κλεισμένος μέσα και στον εαυτό μου.
Από τη χαραμάδα που είχαν αφήσει τα βλέφαρά μου καθώς έκλειναν έβλεπα ελάχιστα. Μα ούτε και άκουγα κάτι. Άλλο από τη φωνή του. Δεν ξέρω ποια φορά ήταν που έπαιζε το τραγούδι αυτό. Δε μετρούσα, δεν ένοιωθα. Ήμουν χαμένος μέσα του κι ο κόσμος στριφογύριζε. Με ρουφούσε μία πελώρια μαύρη δίνη που έμπλεκε πια τους ήχους από έξω, αυτούς που τα αυτιά μου απέκλειαν. Τις κραυγές της, τις σειρήνες, τον κόσμο που μαζεύτηκε γύρω από το σώμα μου, τις φωνές. Τον κόσμο που με αποχαιρετούσε, σα να με είχε ρίξει σε μια λεκάνη τουαλέτας και να με είχε αποβάλλει, τραβώντας το καζανάκι. Η ίδια δίνη, που με εξαφάνιζε.
Και πνιγόμουν. Και καθώς ένοιωθα να σβήνω, ένα χέρι σα να έβγαινε απ' το πλήθος. Με τραβούσε κι ήμουν ξανά στα πόδια μου και εγκατέλειπα τον εφιάλτη. Της επανάληψης. Το βέλος ξετυλίχθηκε και άνοιξε κι απλώθηκε και έγινε ευθεία.
Και μπόρεσα ξανά να δω μπροστά. Και το τραγούδι άλλαξε.
No comments:
Post a Comment