Thought #105: Love, Ltd.

Ο έρωτας δεν είναι μια φιγούρα φτιαγμένη από πλαστελίνη. Δε μπορείς να τον πλάσεις. Όσο και να στο ζητήσουν δε μπορείς. Δε θα αποκτήσει την εικόνα του ποτέ, αν αυτό δεν έμελε να γίνει. Ο έρωτας είναι σκληρός. Και σπάνιος. Η φλόγα που τον έψησε τον έκανε έτσι.

Ξεχωρίζει απ' τις κόπιες ο έρωτας. Είναι μοναδικός. Βγαίνει σε περιορισμένα κομμάτια, συλλεκτικά. Και δεν αλλάζει. Δεν προσθέτεις μέλη, δεν τον πειράζεις. Μονάχα τον φροντίζεις. Αν το σώμα μας είναι μια σειρά από ράφια, θα ανέβει στο ψηλότερο ασυναίσθητα, λίγο πιο πάνω απ' την καρδιά. Έτσι ώστε να υπάρχει ο φόβος πως αυτή θα καταπλακωθεί, το ράφι της πια δε θ' αντέξει και θα διαλυθεί.

Ο έρωτας θέλει προστασία. Όπως τα μπιμπελό που ξεσκονίζεις, βγάλε τη σκόνη κι από πάνω του. Μην τον κλειδώνεις σε ντουλάπια. Αυτό δε θα τον βοηθήσει. Μην τον αιχμαλωτίζεις. Να τον δείχνεις με περηφάνεια τον έρωτα, να τον έχεις σε περίοπτη θέση. Να τον περιεργάζεσαι και θα δεις πως μπορεί ν' ανακαλύψεις πάνω του σημάδια που δεν είχες πρότινως προσέξει. Μα θα 'ναι ευχάριστες εκπλήξεις γιατί όταν έφτασε στα χέρια σου ήταν έτσι για σένα και μόνο.

Κι αν κάποια στιγμή απροσεξίας έρθει και κλονίσει την ισορροπία σου, κράτησε όσο πιο σταθερό μπορείς το βήμα. Γιατί αν πέσει κάτω και στα δυο ανοίξει δε θα 'χει νόημα να προσπαθείς να τον ξανακολλήσεις. Η μήτρα που τον γέννησε δε θα 'χει άλλον ίδιο, μετά από τότε καταστράφηκε. Αλλά στο διάβα του θα τύχει άλλος να βρεθεί και νέα πνοή στον έρωτα να δώσει. Και για εκείνον τα κομμάτια θα 'ναι ένα και το δικό του φυλαχτό. Κι ίσως αιώνιο. Κι εσύ όμως μην απελπίζεσαι. Το εργοστάσιο ονείρων ποτέ δεν παύει να δουλεύει, κι όσο μοναδικά κομμάτια και να βγάζει, έχει για όλους κι άλλον έρωτα να δώσει.