Μη με ζηλεύετε!

Έχω έναν πόνο στην καρδιά και θέλω να τον μοιραστώ. Θα γινόμουν και ο πρώτος σκεϊτμπόρντερ στην Ελλάδα από την ηλικία των 10, αλλά της θείας μου της έκλεψαν το σκέϊτμπορντ που μου έφερνε από Αγγλία στο αεροδρόμιο. Έπειτα σκεφτόμουν τα ρόλλερς ή τα πατίνια. Αλλά αυτή πάντα έμπαινε εμπόδιο στα όνειρά μου. Γιατί μαμά;;; Ατσούμπαλο με ανέβαζε, ατσούμπαλο με κατέβαζε. Πού να σου πάρω εγώ ρόλλερς; Να μου έρχεσαι μες τα αίματα και τις μελανιές; Αφού είσαι ατσούμπαλος! Δεν είμαι!

Όλοι απλά φθονούν το ταλέντο μου και με ματιάζουν! Δε θυμάμαι εγώ καλοκαίρι του '98 που ήμουν στο Λονδίνο, τι καλά που έκανα τα τριπλά άξελ και τόλουμπ στο παγοδρόμιο; Ο Κωστάλας θα με εξυμνούσε! Πρώτη μου φορά με παγοπέδιλα και το ανυπέρβλητο ταλέντο μου ξεχείλιζε! Αφού έμαθα σε χρόνο ντε-τε να φέρνω σβούρες όλη την πίστα, ξεδίπλωσα και το μικρόβιο του χορευτή που έκρυβα πάντα μέσα μου. Χόρευα με τόση μαεστρία το Μακαρένα που όλοι στέκονταν και με κοιτούσαν. Επάνω στην καλύτερη μου φιγούρα, όταν λένε οι κυριούληδες "χεεεεεεέι, Μακα-ρέ-"... στο "-να", πάλι όλοι είχαν σχηματίσει κύκλο γύρω μου. Είχα βρεθεί φαρδύς πλατύς στην πίστα και σκίστηκε και το αγαπημένο μου τζην. Αλλά η κάργια βλαχάρα Αγγλίδα με τις κόκκινες φακίδες έβλεπα πως με κοιτούσε. Ήθελε να χόρευε κι αυτή τόσο καλά... Το όνομά μου γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην ιστορία του παγοδρομίου εκείνου. Γιατί είμαι σίγουρος πως γι' αυτό ζήτησαν τα στοιχεία μου. Η τιμητική πλακέτα ακόμη να 'ρθει...

Έπειτα θυμάμαι Σύρος... Αχ, ωραίο νησί. Στην πισίνα έλουζα το κούρειο (από το Κούρος ντε!) κορμί μου, ρίχνοντας το τόπι. Και ήρθε και γύρισε το πέλμα μου όλο ανάποδα και με τρέχανε στο ιατρικό κέντρο Σύρου. Ο υπαίτιος δε βρήκα ποιος ήταν αυτή τη φορά, αλλά μια τέτοια γοητεία, όλο και κάποιος θα τη μάτιαζε. Και μιας και αναφέρθηκα στο μάτι, το τσακίρικο, το βλοσυρό, το πρόστυχο, το γκριζογαλαζοπράσινο αν μη τι άλλο, μ' έβγαλε ο δρόμος μου στη Νάξο, όπου μου μπήκε ένα ξυλαράκι μες το μάτι. Το ίδιο το νησί με εκδικήθηκε για την ομορφιά μου! Μου μπήκε και μένα το γιούκα στο μάτι σαν την Αμαλία απ' το Παρά 5! Ίσως από μένα να εμπνεύστηκαν για το στόρι. Θα το ψάξω και ίσως κάνω μήνυση.

Επόμενη φορά πρέπει να ήταν όταν γνώρισα τον καλύτερό μου φίλο. Από τότε με ζήλευε φυσικά επειδή ήμουν πιο ψηλός. Πήγα να πηδήξω έναν τοίχο 3 μέτρα για να δείξω πόσο νίντζα είμαι και να τον εκπλήξω, μα εξεπλάγην εγώ όταν κατέληξα στο νοσοκομείο και αγκαλιά με μυοχαλαρωτικά για μια βδομάδα. Αλλά σήμερα, ω σήμερα, τι ήταν δεν ξέρω. Το νέο μου μαλλί; Τα εκπληκτικά μου ρούχα; Η φαλάκρα που έκανε πλέον μπαμ; (έχει τη γοητεία της και σημαίνει πως έχω αυξημένη τεστοστερόνη - ακούτε;;;) Μπορεί όλα αυτά μαζί. Αλλά έφτανα Βενιζέλου όταν έστριψε πάλι το πέλμα μου και έπεσε όλο το βάρος μου (80 κιλά μην ξεχνιόμαστε) πάνω του. Και τώρα θα μηνύσω και το δήμο για τις λακκούβες του!

Σας είπα εγώ. Πονάω!