Ο πρώτος του χορού

Εγώ τη θεία μου θέλω να την προωθήσω. Απλά δεν έχω βρει ακόμη την κατάλληλη εκπομπή. Είναι η "μίνι-παράλυση" η οποία την πηγαίνει πίσω, αλλιώς θα την έστελνα στο So You Think You Can Dance. Αν και πιστεύω πως με την πέραση που έχει και η Αννίτα τον τελευταίο καιρό, εκείνη θα πρέπει να την αναλάβει.

Ήρθε τις προάλλες στο σπίτι και μας έκανε την καρδιά περιβόλι, ανακοινώνοντας την κληρονομική πάθηση από την οποία θα υποφέρουμε όλοι ως οικογένεια σε λίγα χρόνια. Χορεία Χάντιγκτον. Και το γράφω και στα ελληνικά γιατί η επάρατος νόσος χορεία η συγκεκριμένη, σε βρίσκει να κάνεις σπαστικές κινήσεις ενώ περπατάς που προσομοιάζουν χορευτικές φιγούρες. Αν δεν ήξερα τι καλός χορευτής είμαι, θα υπέθετα πως με βρήκε η κακιά αρρώστεια από νωρίς στο dancefloor του Σοδάδε. Μια μικρή υπενθύμιση σε όσους χτυπιούνται εκεί, να πάνε να το τσεκάρουνε, μην τρέχουνε αργά στα νοσοκομεία.

Τώρα πέρα απ' την πλάκα, και επειδή είμαι περίεργος και επειδή μ' αρέσει να ενημερώνομαι, την έψαξα την πάθηση στη "βικιπαιδεία", να εδώ, και είναι πραγματικά σοβαρή και όχι για γέλια. Απλά ο τρόπος που τα παρουσιάζει όλα η θεία μου είναι τραγελαφικός και υπερβολικός. Επίσης, η γλυκιά μου είναι μυθομανής.


Στο δημοτικό μου έλεγε πόσο καλές φίλες ήταν με την Νταϊάνα, πως έπαιρναν το τσάι τους, με ζάχαρη και γάλα, στους κήπους του Κένσιγκτον και της μιλούσε για όλα της τα προβλήματα. Πάω στοίχημα θα της έδινε και συμβουλές για τον Ντόντι η θεία. Σκεφτείτε πόσο στεναχωρήθηκε για τον άδικο χαμό της. Φόρεσε τη μαύρη πλερέζα και έβγαινε στους δρόμους ν' αλυχτάει.

Όταν συνήλθε απ' το σοκ, ξαναπήγε φυσικά Λονδίνο. Αν δεν πήγαινε 2 φορές το χρόνο δε μπορούσε. Κάτι πάθαινε. Και να μην πάθαινε, κάτι θα 'βρισκε να πει πως έπαθε. Εκεί συνάντησε και τον Ουίλιαμ, το πριγκηπόπουλο, ο οποίος μετά το ευχαριστώ για τα συλληπητήρια της θείας "μάι κοντολένσες" (πιάσε μάη μου να φας τριφύλλι - γιατί δε ξέρει γρι αγγλικά, εμένα παίρνει να της τα λέω και μετά τα λέει και λάθος η χαζή - όλοι στην οικογένεια απορούμε πώς συννενοείται εκεί), της είπε πόσο θέλει να με γνωρίσει. Η άλλη φυσικά δεν έχασε ευκαιρία και του είπε να τον φιλοξενήσει όποτε θέλει. Ο Ουίλιαμ πρέπει κάπου να έχασε το δρόμο. Δεν εξηγείται αλλιώς...

Κι αυτό, γιατί άρχισα να την πιστεύω. Αν διαβάσετε τι παθαίνεις με τη χορεία, γίνομαι καραμπινάτο παράδειγμα. Πρώτα απ' όλα παραλύεις. Πώς δικαιολογείται το γεγονός ότι πάλι έστριψα το πόδι μου χθες το πρωί και μια ζωή περπατάω πλάγια σαν το καβούρι; Το μυαλό σαλεύει! (Αυτό δε θέλει περαιτέρω διερεύνηση - το 'χουμε, το 'χουμε). Και τέλος, η ακαθισία! Μου το λεγε εμένα ο φιλόλογος στην πρώτη γυμνασίου. Καρφιά έχει το θρανίο σου και δε μπορείς να κάτσεις; (Ναι, συγγνώμη που κατουριόμουν!).

Πάντως, φίλοι μου καλοί, καλοί μου φίλοι, όταν θα γίνω ραμολί, και θα φυλάω μπικουτί μέσα στο τσίγκινο κουτί (από άλλο ανέκδοτο), να έρχεστε να μου αλλάζετε καμιά πάνα εντάξει; Γιατί, σνιφ, νοιώθω μόνος. Και σαλεμένος και μόνος, θα κάνω καμιά τρέλα! Είδατε ο Κορεάτης στην Αμερική. Δε θέλει πολύ ο άνθρωπος! Προς το παρόν όμως θα σύρω το χορό της κουλαμάρας! Αν έμπαινε κι αυτή η πουέντ!