Bored to Death

Ενώ η τσαπερδόνα συνεχίζει απερίσπαστη να μαγειρεύει με συντροφιά (ή η συντροφιά με την ίδια), το τσαπερδ-oni άλλαξε λουκ για το φθινόπωρο (ακολουθώντας τις τάσεις του Glitter). Τι κι αν φαίνεται κομμένη και αποσπασματική η φωτό. Είναι ωραία. Και μέχρι ο κατάκοιτός μου φίλος να βρει κουράγιο να με βοηθήσει, αρκεστείτε σ' αυτό (σκεφτόμουν να κάνω κιτρινωπό-μουσταρδί και το sidebar στα δεξιά, τι λέτε;).

Δεν υπήρχε λόγος να κάνω νέο ποστ, τίποτα συναρπαστικό ή/και δραματικό δε συνέβη στην ασήμαντη ζωή μου (ακόμη και οι νέες σειρές στην τηλεόραση είναι οικτρές), εμού του ιδίου ασήμαντου ταπεινού χαμομηλακίου και μικροσκοπικού μυρμηγκακίου. Αλλά δε μπορώ παρά να νοιώθω την τρομακτική σχιζοφρένεια της βαρεμάρας να με συνεπαίρνει και μαζί της και το διάβασμα το οποίο τινάζει στον αέρα. Μα ποιος διαβάζει διαφορικές εξισώσεις στα τελευταία ενός άσχετου με τα Μαθηματικά πτυχίου; Πάμε καλά; (Μην ακούσω όχι!).

Η ανείπωτη νωθρότητα σαγηνεύει το πλαδαρό κορμί μου (θα ξεκινήσω γυμναστήριο την επόμενη βδομάδα που τελειώνω επιτέλους εξεταστική!) και με ρίχνει σε ντελίριο γεύσεων και οπτικοακουστικών παραισθήσεων (σαν την άλλη την πιλότα -sic- στο House). Πριν λίγο μύρισα γαλακτομπούρεκο και σας διαβεβαιώ πως δεν είμαι ικανός να μείνω έγγυος, ούτε καν με τον κρίνο. Βέβαια, ποτέ δεν ξέρεις, μεγάλη η χάρη Του. Ο κυρ Γαλυφιανάκης κοντά στο σπίτι των κοριτσιών Νάνας και Βατάσας κάνει το καλύτερο γαλακτομπούρεκο που έχω φάει εδώ και χρόνια στη Θεσσαλονίκη και κάθε φορά που περνάω μου 'ρχεται να πάρω και ένα ταψί. Γιατί τα δίνουνε με το ταψί, αμέ, μη φανταστείτε, 3 χαψιές το κάνω και καθάρισε.

Φυσικά και συγκρατούμαι και δε γουρουνιάζω (εννοώντας πως δεν πετάγομαι ως το κέντρο for no reason μόνο και μόνο για να κορέσω τη λύσσα μου) γιατί και με τις τόσες σοκολάτες τον τελευταίο καιρό δεν έχει μείνει χώρος να βγει άλλο σπυρί. Και όπως είπα, τέρμα τα γλυκά, (τέρμα η τεμπελιά;), πάντως σίγουρα δε θα στρωθούμε στη δουλειά. Μέχρι την επόμενη φορά, θα λιώσω στην ανάγνωση μπλογκς και παρακολουθώντας Dead Like Me.