Thought #82: memento

Η κάπνα μένει η ίδια όπως και το τσούξιμο στα μάτια. Τώρα ίσως να μη βαριέμαι τόσο και να μη μένω αμέτοχος στα γεγονότα γύρω μου. Ακόμη και ως απλός παρατηρητής. Υπάρχουν όμως φορές που όσα γράφονται γίνονται ήχοι και μου θυμίζουν χαρακτηριστικά εσένα. Όλα σχηματίζουν εσένα και περνάς στιγμιαία απ' το μυαλό, μια σκέψη που έχει αποβληθεί από μόνη της εδώ και καιρό. Στα ίδια μαγαζιά ακολουθούμε ίχνη που δε συναντιούνται ποτέ. Σωστή αντικατάσταση δε γίνεται. Άλλο το πρωταρχικό και άλλο το καινούριο. Όχι χειρότερο. Απλά διαφορετικό. Περνάω καλά και χωρίς εσένα όπως τότε. Μπορεί πλέον να μεθάω στο τρίτο και όχι στο πρώτο ποτήρι. Χάρισες την εναλλαγή σε μια ζωή που μ' άρεζε να μένει στάσιμη και προβλέψιμη. Και τη μουσική που τώρα ακούω. Σε νοιάζομαι από μακριά όσα παράπονα κι αν έχω. Δεν ξέρω τι αγαπάω πια. Είναι στιγμές και μνήμες βαθιά τυπωμένες που ούτε καν με τον τόσο ιδρώτα που χύνω δε ξεθωριάζουν. Σαν τατουάζ. Διάστικτο το σώμα μου για χρόνια.