Όταν δεν είμαι καλά, γράφω. Καταλαβαίνω πως δε γίνομαι καλύτερα, αλλά μάλλον στόχος είναι να γίνομαι χειρότερα. Μόλις πιάσω πάτο, τρομοκρατούμαι τόσο πολύ, σα να βυθιζόμουν ως το βυθό της θάλασσας και σπασμωδικά χτυπάω χέρια και πόδια για να βγω στην επιφάνεια και να πάρω μια σωστή ανάσα. Ίσως μερικές φορές να εύχομαι κι όλας να μην καταφέρω να προλάβω, για να γλιτώσω απ' το μαρτύριο. Ο πνιγμός θα ήταν για μένα ο χειρότερος θάνατος όσο ο θάνατος λύτρωση. Μα δε θα το επιτρέψω.
Κρύβομαι και χάνομαι και κλείνομαι στον εαυτό μου, προστατεύομαι για μια μέρα, μα στο εξωτερικό περίβλημα του καλύμματος που με προστατεύει, έχω υποσυνείδητα κρεμάσει χιλιάδες λαμπιόνια, φωτεινές επιγραφές και σήματα που δείχνουν εμένα, το ζαρωμένο κουκούλι που απομυζάται απ' έξω και από μέσα ταυτόχρονα, επιτείνοντας την προσοχή σε μια μιζέρια που θρέφεται μόνο από εξωτερικό ενδιαφέρον. Κι όμως παράλληλα ρουφάνε. Το αίμα; Τους χυμούς; Κι όταν θα μείνει μόνο σάρκα να θυμίζει ένα λαστιχένιο κουκούλι, δέρας άμαλλο και όχι πια χρυσό, θα κρεμαστεί σε κάγκελα να γίνει λάβαρο νωθρότητας, αν-επιμέλειας και σάχλας. Μα θα στρέψει έστω και τότε πάνω του τα βλέμματα(;).
4 comments:
se katalabainw to 3ereis
epishs epeidh douleuw steile mou tpt sto mail h sto face
σου απαγορεύω να γίνεσαι χάλια
τέρμα και τελείωσε
υγ αν θες να γράφεις ,γράφε
υγ επ αυτού δεν έχω άποψη
"Μα δε θα το επιτρέψω."
Ούτε εγώ.
Καταλαβαίνω πώς νιώθεις
αλλά μην τα παρατάς...
Post a Comment