Anger management

Ήμουν κέντρο, εκεί που -υποτίθεται- μένει, είχα μόλις κουρέψει το μανιτάρι/φούκνα γύρω-γύρω απ' την τρύπα του κεφαλιού μου, ήμουν σα φαλακρό alternative/emo σαχλοκούδουνο και είπα να στείλω μήνυμα μήπως και ο διάολος είχε σπάσει το ποδάρι του και ήθελε να πάμε για ποτό. Αλλά να μου (αυτομουτζώνομαι - το χω κλέψει από φωτογραφικό ενσταντανέ και είναι τρόπος ζωής πλέον) που θεώρησα πως θ' απαντούσε. Το 'χε κλειστό που να του κλειστεί το χέρι σε καμιά πόρτα να μη μπορεί ούτε να πληκτρολογήσει ο παπάρας.

Να το το μέλλον το βλέπω: Εγώ ωσάν Οσία Μαρία - σε λίγο καιρό θα στήνουνε λαμπάδες στο μπόι μου λόγω αγιοποίησης - μαζί με την πεντάμορφη μα γκαντέμω φίλη μου, που δέκα της κάθονται και δεν τους θέλει και της γυάλισε ο δυσλειτουργικός, θα πλέκουμε κουρελούδες στον καναπέ μ' ένα κουβά γεμάτο χολή στο πλευρό μας, απ' την τόση που βγάζουμε αυτό το διάστημα. Στο προσκεφάλι μας θα έχουμε προσκυνητάρι το Men's Health να τσεκάρουμε δικεφάλια-τρικεφάλια τορπίλες, να δουλεύουμε εγώ ποντίκι κι αυτή πάπια (κάτι δικά μας, τώρα αν το 'πιασες κόβει το μυαλό σου, ξουράφι είσαι άριστα δέκα). Και όχι τίποτα, αυτήν την καταράστηκαν, εμένα ποιος μ' έφτυσε δεν ξέρω, αν το μάθω θα γίνω Τούρκος, θ' αρχίσω να παίρνω ανάποδες, δε θα επαναπατριστώ, δε θ' αλλαξοπιστήσω - αλλά λες; και να μου κάνουν μετά τεμενάδες;

Αυτά τα νεύρα διοχετεύονται, εκτός από όλους τους ήρωες της ζωής μου που μ' ανέχονται και τους άτυχους μαθητές μου κάθε φορά που μου λένε 120π/2 = 110π, στο τιμόνι, πήγαινα κεφάτη-ψωνίζω-στου-Βερόπουλου (για του πουλιού το γάλα) μέχρι που μ' έκοψε μία και μπήκε σφήνα μπροστά μου κι άρχισα τις κόρνες και τις καραμούζες ώσπου έσκουξα με κοκκοράκι: "Φλας μωρή τσιμούχα!" και ούτε εγώ κατάλαβα τι εννοούσα, ίσως ο θόρυβος της μηχανής να με ενέπνευσε να της δώσω αυτό το κοσμητικό επίθετο. Έτσι όπως η κραυγή εγκατέλειπε τα χείλη μου, έτσι βρέθηκα την άλλη στιγμή και βυθισμένος στο κάθισμα από ντροπή, κόκκινος σαν το παντζάρι.

Όπως και κάθε φορά, που φεύγει αυτό το νταλικο-rush σε δευτερόλεπτα, δαγκώνω τη γλώσσα μου, δηλητηριάζομαι και καταλαβαίνω πως είμαι τραγικός. Μάλλον θα στραβοκοιμήθηκα χθες γιατί δεν εξηγούνται τα διαόλια μετά από τέτοιο shopping therapy. Θα ξεθυμάνω λιώνοντας το Guitar Hero μέχρι να ματώσουν τα δάχτυλά μου τα φαγωμένα στο Hard. Κι αύριο περιμένω τον οίστρο για διπλωματική να μου χτυπήσει την πόρτα.

Υ.Γ. Το μισό καρότσι ήτο σοκολάτες.
Υ.Γ.2 Με είδε και στα Είδη Κήπου μια γνωστή η οποία είπε "πως ομόρφυνες έτσι" - κι εδώ έρχεται το καλό - "μάλλον επειδή πάχυνες τόσο"! Μάλλον επειδή είναι θωρηκτό και την πλησιάζω χάρηκε. Μου γύρισε πάλι το μυαλό έτοιμος ήμουν να της χιμίξω με καμιά τσουγκράνα.
Υ.Γ.3 Καλά το έβλεπα εγώ στις φωτό που μ' έβγαζα μόνος (ψώνιο) πως μοιάζει το πρόσωπό μου πλέον με φουσκωμένο μπαλόνι έτοιμο να σκάσει κι έχω κρεμάσει ξανά το αλήστου μνήμης πεντοσάγονο. Θα παραγγείλω κανά όργανο παθητικής... γυμναστικής.