Thought #95: (s)layers

Καθώς το ένα μου εγώ αργοπεθαίνει, είναι πολλές ακόμη οι στρώσεις που καλύπτουν τον πραγματικό μου εαυτό. Εκεί, προστατευμένος, όπως μου μαθαίνει αυτό που μου έδωσες, κοιμάται εκείνος που ελάχιστοι γνωρίζουν.

Puzzle Farter

Κλίκαρε την εικόνα για να παίξεις!

Καλά μπορεί να μην είμαι. (Πότε είμαι καλά άλλωστε;). Έχω τόσο άγχος που έχω παραλύσει από τον πανικό και αποφάσισα να παίξω κανα παιχνιδάκι ονλάιν μπας και ξεσκάσω. Κλάϊν μάϊν. Κυριολεκτικά.

Κερδίστε κλάνοντας! Πάει το επίπεδο το έριξα. Είσαι κοτόπουλο που του ρθε και του γινε η κοιλιά τούμπανο απ' το να κρατάει τα "αέρια" και να μην τα απελευθερώνει τριγύρω, σωστός κύριος. Έλα όμως που δεν αντέχει άλλο και θέλει να περάσει 50 πόρτες για να φτάσει... ένας Θεός ξέρει που. Εκεί που κλάνει η αλεπού; Μπορεί. Να βρει κανα γιατρό να του χορηγήσει καθαρτικό; Μυστήριο καλύπτει τις προθέσεις του. Εγώ το 'φτασα ως το επίπεδο 26 μετά βασάνων και κόπων, "farting my way" πιο κοντά στη σωτηρία. Σώσε και συ ένα δυσκοίλιο κοτόπουλο! Μπορείς!

Υ.Γ. Αυτός ο εχθρός που 'ναι σαν παραπεταμένο εξάμβλωμα απ' το KFC, η μεταλλαγμένη κοτομπουκίτσα που απ' τα τοξικά έβγαλε καρφιά και ξυλοπόδαρα, είναι ο αγαπημένος μου!

Υ.Γ.2 Για να μη χαλάει η αισθητική σας παίξτε το στο mute.

So You Think You Can Dance s04e08+09

Susie & Marquis - Salsa

Γρήγορο πέρασμα γιατί έχω διάβασμα και ο Tyler θα κάνει καλύτερη δουλειά είμαι σίγουρος. Αυτό ήταν το πρώτο επεισόδιο Dance της σεζόν που πραγματικά απόλαυσα. Βγήκαν στη σκηνή κάτι μουφοTudors υπό τον ήχο των The Veronicas και επάξια κατέληξαν στο bottom 3 την επόμενη μιας και δεν είχε κάτι το εκπληκτικό η χορογραφία. Συμπαθητικό ζευγάρι όμως.

Μετά το αργεντίνικο τανγκό (που όπως μάθαμε ύστερα είναι απλά πιο τσουλέ απ' το απλό τανγκό) ήταν εκπληκτικό. Η "πουλήσανε-τα-χτήματα-για-να-με-φέρουνε-εδώ" Chelsey Hightower και ο Χονολουλέζος Matt Calamari(-Calamura?) σάρωσαν τη σκηνή, αυτή ψιλοξενέρωτη, ο άλλος πραγματικά το σκούπιζε με το πόδι του γύρω-γύρω.

Οι Will και Jennifer είναι θεοβαρετοί ως άτομα κ η χορογραφία τους ήταν οικτρή, ήταν το είδος του hip-hop που δε μ' αρέσει. Αυτός μπορεί να 'ναι τέλειος χορευτής αλλά μιας και είναι και διαγωνισμός δημοτικότητας, όσο και να "work your tail off" τίποτα δε θα καταφέρεις. Αρκετά τον προωθούνε ΦΤΑΝΕΙ.

Το foxtrot δε βοήθησε πολύ στο κέφι μου αλλά τουλάχιστον τα λελέκια του σόου έδειχναν χαρούμενα.

Ο Gev (ξυρίστηκε για το σύγχρονο!) και η Courtney χόρεψαν το κοψοφλεβίστικο Lost της Anouk και το μισό ήταν να κυλιούνται στα πατώματα ή να καβαλιούνται. Πολύ καλό όμως.

Φοβήθηκα με τον Tyce DiOrio που θα χορογραφούσε τους αγαπημένους πλέον Katee & Joshua και πραγματικά τους έβαλε να κάνουν ό,τι κίνηση υπάρχει σε κάθε μιούζικαλ του Broadway μέσα σ' ένα λεπτό και ο Nigel χόρευε μετά από χαρά γιατί ανέβηκαν τα νούμερα (it's entertainment!). Αλλά ήταν εκπληκτικοί!

Ακολούθησε salsa για Susie (τη ντύσανε γαλοπούλα) και Marquis, αυτή έκλαιγε επειδή την είπανε street dancer και όχι salsa dancer όπως θεωρεί τον εαυτό της και ο Marquis κουνιόταν όντως υπέρ του δέοντος, νόμιζα θα έλιωνε επί σκηνής. Βασικά μια χαρά ευχάριστη ήταν η χορογραφία και το τραγούδι, αλλά δεν τα έκαναν και φοβερά, μέχρι και γω το κατάλαβα πως δυσκολεύονταν.

Ο Twitch (φοράει γυαλιά χωρίς τζάμι;;; Έλεος!) και το όνομα σιδηρόδρομος Kherrington γίνονται κι αυτοί σιγά σιγά αγαπημένοι, απλά δε με ξετρελαίνουν αυτά που χορεύουν. Celine Dion, ψυχοπονιάρικο στόρι, αεράτο φόρεμα και... Twitch. Ταιριαστότατα.

Και τέλος ήρθε ένα Krump που είναι χορός στυλ είμαι πρωτόγονος ούγκα-μπούγκα, με αφρικανικά στοιχεία (;;) παρακλάδι hip-hop. Και καλά η Comfort τέτοια χορεύει μια χαρά τα πήγε αλλά ο Chris πρέπει να τον δείτε το πρόσωπό του μου μοιάζει τρομακτικά gay που δε μπορούσα να τον βλέπω να χορεύει έτσι.

Top 18 - Group Dance: Hip-Hop

Ομαδική χορογραφία από Shane Sparks gansta' style και έφυγε το ζευγάρι salsa - προφανώς να συνεχίσει η Susie (που είναι και δασκάλα!!!;;;) το street dancing.

Thought #94: Autophagy

Συνέβη ασυναίσθητα. Μια υπόσχεση που αθέτησα χωρίς να το σκεφτώ. Για πρώτη φορά μετά από ένα χρόνο. Σχεδόν... Είχα ξεκινήσει απ' τις άκρες των δαχτύλων μου. Δεν άντεξα. Χωρίς να το καταλάβω, είχα βρεθεί να καταπίνω το ένα δάχτυλο μετά το άλλο, έστω κι αν τα κομμάτια ήταν αρχικά πολύ μικρά. Δε θα έμενα στα νύχια. Δεν ήταν άγχος. Ήταν κάτι χειρότερο. Ήθελα να σπάσω τη συμφωνία. Να αθετήσω το λόγο μου. Να αντιδράσω για τα δεσμά που μου επέβαλλα. Μ' ένα χέρι λιγότερο και δεν ένοιωθα πόνο. Μόνο ευχαρίστηση.

[...]

Να με κατατρώω και απ' έξω όπως σάπιζα από μέσα. Ήταν ακατάληπτο το πως τα δόντια μου ήταν ικανά να κόψουν τόσο εύκολα τη σάρκα, να την ξεριζώσουν και να τη μασήσουν. Εξαφανιζόμουν ολοένα και προς τα μέσα, ενώ το πάτωμα είχε γεμίσει αίματα. Μια ακατάσχετη αιμορραγία, είχα βαφτεί κόκκινος μα συνέχιζα. Δεν ήταν κανιβαλισμός, ήταν αυτοφαγία. Η μεγαλύτερη βλασφημία που θα μπορούσα να έχω κάνει έπειτα απ' όσα είχα δώσει όρκο να μην κάνω. Να βουτηχτώ σε ακάθαρτο αίμα από μια καρδιά που σιγοέσβηνε με κάθε δαγκωματιά.

...And I can't believe
How I've been wasting my time

In 24 hours they'll be
laying flowers
on my life, it's over tonight...

Jem - 24

Pocky (και τα μυαλά στα κάγκελα)

Διάβαζα το αγαπημένο μου anime blog και είχε links στο youtube για 2 θεόκουλες διαφημίσεις που παίχτηκαν στην Ιαπωνία. Το Pocky, είναι ένα σνακ, στην ουσία ένα πολύ μακρύ (και λεπτό) μπισκότο καλυμμένο με σοκολάτα και αργότερα κάθε άλλου είδους ευφάνταστη επικάλυψη... Έχει κάνει την εμφάνισή του σε διάφορες σειρές και είναι πολυαγαπημένο εκεί πέρα.



Οι διαφημίσεις αυτές λοιπόν θέλουν να μας δείξουν πως όλοι μπορούμε μ' ένα Pocky να γίνουμε αυτομάτως χαρούμενοι. Μακάρι να ίσχυε. Μπορεί βέβαια και να ισχύει. Μέχρι κάποιος καλός άνθρωπος να πεταχτεί ως την Άπω Ανατολή και να μου φέρει μια κούτα Pocky δε μπορώ να ξέρω.

Και το ιαπωνικό μάθημα της εβδομάδας:

あなたも私もPocky! (anata mo watashi mo Pocky) φωνάζουν σα χαζοχαρούμενοι μετά από βαθειά κατάθλιψη ή στιγμές αμηχανίας με το που το πιάνουν στα χέρια τους. Που σημαίνει "κι εσύ, κι εγώ, Pocky!".

Άντε να μπουκωθώ να δούμε τι θα καταλάβω. Μπας και βλέπω πυροτεχνήματα και τα πάντα ρόδινα...



UPDATE! Έχεις μπλέξει άσχημα και απειλείσαι από ορδές απέθαντων; Το Pocky είναι εδώ να σου δώσει τη λύση και να βουτηχτείτε όλοι στο κέφι! (Καλά αυτό είναι ΤΟ highlight βίντεο).

So You Think You Can Dance s04e06+07

Katee & Joshua - Hip Hop

Πού είναι το σούργελο-άψογη-χορεύτρια Lacey; Η δυναμική Lauren? Αμ ο ξυρίζομαι-για-να-χορέψω-σύγχρονο Dominic? Η b-girl Sara? Έστω ο βρεττανόφωνος ιάπωνας που μαγειρεύει ιταλική κουζίνα Hok; Αίσχος.

Η τέταρτη περίοδος του σόου, κατά τις οντισιόν με είχε να χασμουριέμαι, να μην υποστηρίζω κανέναν -πέρα από 2 ωραίους που δεν πέρασαν- και στην τελική με κούρασε. Οπότε είπα δεν πειράζει, θα ξεκινήσει για τα καλά η εκπομπή, θα χορεύουν τα ζευγάρια, τα πιάσαμε τα λεφτά μας. Αλλά και πάλι. Φέτος νομίζω πως λείπουν προσωπικότητες. Ίσως πραγματικά να είναι καλοί χορευτές τεχνικά-συναισθηματικά-κτλ αλλά είναι κενοί κατά τ' άλλα.

Και από χορευτικά εδώ που τα λέμε δεν είδα κάτι να πω WOW ακόμη, ενώ πέρσυ τέτοια εποχή, στο πρώτο καθαρό επεισόδιο του dance είχα λυσσάξει να ψάχνω τραγούδια και να βλέπω και να ξαναβλέπω τα βίντεο 3-4 ζευγαριών και όχι μόνο ενός. Ίσως πάλι να είναι που είμαι down τελευταία και τίποτα δε με κάνει να χαρώ.

Στο βίντεο που έβαλα είναι η μόνη η οποία συμπαθώ προς το παρόν η Katee (γιατί ασιατο-φέρνει) σ' ένα καλό hip-hop. Στο 0:50 μάζευα το σαγόνι απ' το πάτωμα. Καλά το στόρι που είχαν στο μυαλό τους οι Napoleon και Tabitha που το χορογράφησαν είναι ασχολιάστου. Και καλά αυτός τώρα πάει στο Ιράκ να πολεμήσει και λέει δε ρίχνουμε και δυο μπίτια πριν την κάνω; Α, πάρε και το πουκάμισό μου να χεις να με μυρίζεις καθώς θα σφαγιάζομαι. Meh.

Το βίντεο του group dance των 20 δεν το βρήκα αλλά το χορογράφησε ο Wade Robson που τελικά αν έχεις δει 2-3 χορογραφίες του είναι υπερ-αρκετές, καλός δε λέω αλλά όλο τα ίδια...

Στο τέλος έφυγαν 2 και που να σας τους πω δε θα σας νοιάξει ακόμη και να το παρακολουθούσατε. Του αγοριού του κατεβάσανε το παντελόνι πάνω στη χορογραφία και αντί να πάρει ψήφους πήρε... να μην πω τι. Αδικία! Μαζί του διώξανε και τη μεγαλύτερη (ετών 28 - γιατί άραγε;). Άντε λίγο να ανάβουν τα αίματααα!

Weeds: Season 4

Δε θα το πίστευα ποτέ. Πως η πουριτανοΑμερική επέτρεψε να γυριστεί και τέταρτη σεζόν μίας απ' τις πιο politically incorrect σειρές στη χώρα. "The series that puts the herb in suburb" επιστρέφει από Δευτέρα! Η Nancy Botwin είναι χήρα με δύο παιδιά και για να τα βγάλει πέρα στα προάστεια που μένει, αποφασίζει να πουλήσει "χόρτο". Τι πιο φυσιολογικό! Στα 37 επεισόδια της σειράς ως τώρα τα έχει βγάλει πέρα με τη νευρωτική γειτόνισσα (Elizabeth Perkins), τη δίωξη, συμμορίες, ντήλερ, μεγαλέμπορες, έναν πελώριο σταυρό και το φάντασμα του άντρα της, διαρκώς ρουφώντας καφέ με καλαμάκι. Περιμένω πως και πως να ξεκινήσει και πάλι.

Περισσότερες πληροφορίες στη Wikipedia και το official site. Κατεβάστε υπέροχα pin-up girl poster wallpapers της καινούριας σεζόν εδώ, εδώ κι εδώ!

Conrad ( To Nancy): Are you calling black people stupid?
Nancy: And lazy and they also steal.
Heylia: But we sings and dances real good.

Weeds, S01E01

Weekend Wall 62

Ίσως αυτό που πάντα έψαχνες...

... να κρύβεται πάνω απ' τα σύννεφα...

Ένα deviation από τον velendil.

Thought #93: weighing moments

Αναρωτιέμαι αν όσα έχω κάνει, όσα δεν έχω κάνει και όσα θα ήθελα να έχω κάνει έχουν καμία σημασία. Από την άλλη, όσα κάνει κάποιος πώς ζυγιάζονται με όσα επίσης έχει κάνει; Τα καλά και τα άσχημα. Προς τα πού κλίνει η ζυγαριά; Μπορεί το ένα (1) να είναι βαρύτερο των τεσσάρων (4); Χρόνων, στιγμών, ιστοριών και δακρύων; Και να λέει κάποιος πως... "χάθηκε μονομιάς"; Η μια μέρα χαράς εξαλείφει όσες πόνου ακολουθήσουν; Και τι πραγματικά αξίζει; Το βαρύτερο τίμημα είναι δυνατό να σβήσει από το μυαλό κάθε μνήμη;

Νόμιζα πως δεν είναι υπολογιστής ο άνθρωπος να πατήσει το delete τόσο ψυχρά όσο το κάνει το δάχτυλο στο πληκτρολόγιο. Ακόμα και τότε όμως κομπιάζει έστω και ασυναίσθητα για κλάσματα του δευτερολέπτου μήπως κι αυτό που εξαλείφει είναι τελικά πιο σημαντικό απ' ότι θεωρούσε. Και στον κάδο ανακύκλωσης του δίνεται ένα περιθώριο χάριτος πριν την οριστική διαγραφή. Είναι θέμα επιλογών. Μήπως και επαναφερθεί στο ψυχρό σύστημα.

Ίσως βέβαια τα μηνύματα να έρχονταν και να τα απέκλεια, κλείνοντας άλλοτε τ' αυτιά κι άλλοτε τα μάτια, και η αναμονή μου στον κάδο να υπήρχε. Γιατί αν δεν υπήρχε, τότε σήμαινε πως η πορεία μου δεν ήταν παράλληλη ποτέ, αλλά δεν υπήρχε ούτε κι αυτή. Ήμουν μια διακεκομμένη γραμμή που προσπαθούσε να εξαφανίσει οριστικά. Και όσο αυτή προσπαθούσε να ακουμπήσει πάνω στην ευθεία που χάραζε ο ίδιος, δεν της το επέτρεπε.

Όταν με τη σειρά της για μια στιγμή διεκόπη και τρύπωσα στο κενό, ίσως να μην ήθελε εξ αρχής να συμβεί κάτι τέτοιο. Και να πήρε το μολύβι, να χάραξε μια άλλη ευθεία σε μια σελίδα που εγώ δεν είχα θέση. Όμως το πάχος του χαρτιού μου επέτρεπε να βλέπω τι συμβαίνει. Και πάλι προσπάθησα αλλά μάταια.

Μέχρι που ήρθε στις ζωές μας πάλι το ένα (1). Ένας - μήνας, μία - στιγμή, , ένα - παραστράτημα. Από πότε το ένα (1) έγινε μεγαλύτερο του τέσσερα (4); Εκτός κι αν δεν υπήρχε χώρος για μένα καθόλη τη διάρκεια σε κείνο το βιβλίο να χαράξω και γω τη γραμμή μου. Μα βρισκόμαστε στην εποχή των υπολογιστών. Όχι άλλο χαρτί στην εποχή που όλα γίνονται ακαριαία, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς τύψεις. Ψυχρά. Ασυναίσθητα χωρίς συναισθήματα... Με το πάτημα ενός κουμπιού.

Thought #92: untagged

Ο homme sweet homme μου είπε:

Στην πράξη, ένας [...] κυκλοφορεί με μία πέτρα και ένα σκοινί στην τσάντα. Αν πιστέψει πως το αξίζεις, θα τα συναρμολογήσει και θα πέσει στο ποτάμι, τη στιγμή ακριβώς που θα τού το ζητήσεις. Κι επειδή είναι τόσο αφοσιωμένος, δεν μπορεί να συγχωρέσει. Ούτε να εξηγήσει, φυσικά.

Ορισμένες φορές σκέφτομαι πως δε μπορεί ούτε να αγαπήσει. Ή να εκτιμήσει. Να νοιώσει, να αισθανθεί, να δείξει συναισθήματα. Δε θέλω να φτάσει στο δικό μου άκρο. Θέλω κάτι παραπάνω από μια απρόσωπη προγραμματισμένη αντίδραση γενικότερης απάθειας.

Και γω λειτουργώ με τον ίδιο τρόπο. Ανεβάζω. Όσο πιο ψηλά γίνεται. Φταίει ο υπερ-ενθουσιασμός. Οι αυτόματες ταμπέλες. Είναι η τιμωρία μου. Να κυκλοφορώ με ένα από αυτά τα μηχανάκια που έχουν στα σούπερ μάρκετ και βγάζουν τις αυτοκόλλητες ετικέτες στα προϊόντα. Και οι τιμές που βάζω, αυτά που δίνω, είναι τα μέγιστα. Δεν απαιτώ. Περιμένω. Την ανταπόκριση.

Δε λειτουργούν όλοι το ίδιο. Άλλοι στάζουν την αγάπη με το σταγονόμετρο, λίγη τη φορά, δεν περιμένουν τίποτα. Εγώ πνίγω. Μεταμορφώνομαι σ' ένα τέρας που μπροστά στα μάτια του βλέπει ό,τι αγαπάει περισσότερο και δεν αφήνει να ξεγλιστρήσει, να κατρακυλήσει κάτω στη σκάλα που έχει φτιάξει στο μυαλό του. Τα "πταίσματα" για μένα σε αφήνουν σταθερό εκεί ψηλά. Σε αυτά που θεωρώ αδικήματα το πόδι σου γλιστράει, χάνει το πάτημα, κοντεύει να πέσει, μα δεν το επιτρέπω.

Παλεύω με νύχια και με δόντια για ελάχιστους. Γιατί όλοι ξεκινούν από την κορυφή. Στην αχαριστία η σκάλα εξαφανίζεται. Δεν υπάρχει καν πάτημα, κράτημα, βοήθεια καμία. Γκρέμισμα από τον ουρανό, έκπτωτος στην κόλαση. Ανοίγω τότε το στόμα μου φτύνοντας πύρινα λόγια όσο τα νύχια μου μπήγονται πια στο κορμί, το δικό μου άγγιγμα ποτισμένο με δηλητήριο.

Είχα ορκιστεί να μην το ξανακάνω. Νοιώθεις το μεγαλύτερο θύμα μετά. Όταν το γυαλί ραγίσει δεν ξανακολλάει. Μα τώρα προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια. Για άλλη μια φορά. Δε θα χτυπήσω την ενοχή. Θέλω την κατανόηση. Και ίσως φορέσω πια φίμωτρο στην καρδιά μου και διαλύσω και το μηχανάκι. Να αλλάξει το μέλλον. Αν... είναι θέμα ωρών πλέον.

Tweet-y bird

Αυτή τη στιγμή που γράφω με φαγουρίζει η γάμπα μου και σταματάω να πληκτρολογώ κάθε δέκα δευτερόλεπτα για να την ξύσω. Σε 5 λεπτά θα πάω να με δω στον καθρέφτη γιατί όλος ο κρόταφος ξεφλουδίζεται απ' το κάψιμο και ίσως αρπάξω κανα πτι-φουρ σοκολατένιο απ' την κουζίνα.

*πάω στο μπάνιο να πλύνω το πρόσωπό μου
*βλέπω τσόντα και χαίρομαι - u know
*προσπαθώ να διαβάσω και μόλις έβγαλα 1 σελίδα - so proud!

Νόμιζες πως το Facebook είναι η απόλυτη μέθοδος stalking? Μέγα λάθος! Το Tweeter είναι εδώ για να αλλάξει τα δεδομένα. Μπορείς να το συνδέσεις ακόμη και με το κινητό σου και να στέλνεις με τη χρέωση ενός απλού SMS άμεσες ενημερώσεις στη σελίδα σου ακόμη και όταν είσαι έξω! Φυσικά και το έκανα... Απλά σήμερα δε θα βγω έξω. Αύριο όμως;

*διαλέγω ντομάτα για τρίψιμο και για γεμιστά. Να πάρω μήπως και κανά αγγούρι;
*μόλις είδα τη Ζωζώ Σαπουντζάκη στη Μητροπόλεως. Χάρμα το λεοπάρ της παντελόνι!
*χορεύω δίπλα στον Είμαιγνωστο Ηθοποιό στο Dada. Ποιος να μου το 'λεγε;

Εξού και σας ενημερώνω στα δεξιά πλέον για την περίεργη τυρόπιτα που έφαγα για πρωινό που πολύ σας νοιάζει. Τώρα -λέω- να πάω επιτέλους για διάβασμα. Μετά από κάθε κεφάλαιο κι ένα tweet.