Ο homme sweet homme μου είπε:
Στην πράξη, ένας [...] κυκλοφορεί με μία πέτρα και ένα σκοινί στην τσάντα. Αν πιστέψει πως το αξίζεις, θα τα συναρμολογήσει και θα πέσει στο ποτάμι, τη στιγμή ακριβώς που θα τού το ζητήσεις. Κι επειδή είναι τόσο αφοσιωμένος, δεν μπορεί να συγχωρέσει. Ούτε να εξηγήσει, φυσικά.
Ορισμένες φορές σκέφτομαι πως δε μπορεί ούτε να αγαπήσει. Ή να εκτιμήσει. Να νοιώσει, να αισθανθεί, να δείξει συναισθήματα. Δε θέλω να φτάσει στο δικό μου άκρο. Θέλω κάτι παραπάνω από μια απρόσωπη προγραμματισμένη αντίδραση γενικότερης απάθειας.
Και γω λειτουργώ με τον ίδιο τρόπο. Ανεβάζω. Όσο πιο ψηλά γίνεται. Φταίει ο υπερ-ενθουσιασμός. Οι αυτόματες ταμπέλες. Είναι η τιμωρία μου. Να κυκλοφορώ με ένα από αυτά τα μηχανάκια που έχουν στα σούπερ μάρκετ και βγάζουν τις αυτοκόλλητες ετικέτες στα προϊόντα. Και οι τιμές που βάζω, αυτά που δίνω, είναι τα μέγιστα. Δεν απαιτώ. Περιμένω. Την ανταπόκριση.
Δε λειτουργούν όλοι το ίδιο. Άλλοι στάζουν την αγάπη με το σταγονόμετρο, λίγη τη φορά, δεν περιμένουν τίποτα. Εγώ πνίγω. Μεταμορφώνομαι σ' ένα τέρας που μπροστά στα μάτια του βλέπει ό,τι αγαπάει περισσότερο και δεν αφήνει να ξεγλιστρήσει, να κατρακυλήσει κάτω στη σκάλα που έχει φτιάξει στο μυαλό του. Τα "πταίσματα" για μένα σε αφήνουν σταθερό εκεί ψηλά. Σε αυτά που θεωρώ αδικήματα το πόδι σου γλιστράει, χάνει το πάτημα, κοντεύει να πέσει, μα δεν το επιτρέπω.
Παλεύω με νύχια και με δόντια για ελάχιστους. Γιατί όλοι ξεκινούν από την κορυφή. Στην αχαριστία η σκάλα εξαφανίζεται. Δεν υπάρχει καν πάτημα, κράτημα, βοήθεια καμία. Γκρέμισμα από τον ουρανό, έκπτωτος στην κόλαση. Ανοίγω τότε το στόμα μου φτύνοντας πύρινα λόγια όσο τα νύχια μου μπήγονται πια στο κορμί, το δικό μου άγγιγμα ποτισμένο με δηλητήριο.
Είχα ορκιστεί να μην το ξανακάνω. Νοιώθεις το μεγαλύτερο θύμα μετά. Όταν το γυαλί ραγίσει δεν ξανακολλάει. Μα τώρα προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια. Για άλλη μια φορά. Δε θα χτυπήσω την ενοχή. Θέλω την κατανόηση. Και ίσως φορέσω πια φίμωτρο στην καρδιά μου και διαλύσω και το μηχανάκι. Να αλλάξει το μέλλον. Αν... είναι θέμα ωρών πλέον.
3 comments:
Οκ.
Αφήνω στην άκρη τα ζωδιακά, για προφανείς λόγους.
Κοίτα.
Δεν ξέρω τί έχει προηγηθεί, δεν ξέρω ποιά είναι η ιστορία δεν ξέρω καν σε ποιόν αφήνω αυτό το comment.
Αλλά.
Νομίζω.
Άλφα. Ένας άνθρωπος με αδυναμία στην έκφραση του συναισθήματος ή και στο ίδιο το συναίσθημα δεν αλλάζει με το να μετρά κανείς τις "αναλαμπές" του. Είναι αυτό που μπορεί ή δεν μπορεί. Αυτό είναι, αυτό παίρνεις.
Βήτα. Όλα έχουν μία ταμπέλα, όλα έχουν μία τιμή να κρέμεται κι είναι αφελής όποιος πιστεύει το αντίθετο. Δεν είναι κυνικό, είναι καθαρά πρακτικό. Και γεγονός. Κι ο αέρας που αναπνέεις έχει μία τιμή, πόσο μάλλον ο χρόνος ή η σκέψη για κάποιον άλλο.
Γάμα. (με πόσα "μ" γράφεται αυτό, δεν θυμάμαι) "Τέρας που σε πνίγει από αγάπη"; Αυτό γιατί δεν το έχω ξανακούσει ποτέ; Χμ! Μήπως γιατί αυτός δεν είναι ο ορισμός του "τέρατος";
Δέλτα. Θα το ξανακάνεις και θα το ξανακάνεις. Απλά στην πορεία θα γίνεις σχετικά καλύτερος, σχετικά ετοιμότερος, θα έχεις καλύτερα αντανακλαστικά και πιο καθαρά μάτια. Αλλά θα το ξανακάνεις, αυτό είναι βέβαιο.
Και για φινάλε. Αυτό το να αντικαθιστάς τα "πύρινα λόγια" με λίγα, απλά ή και καθόλου λόγια το έχεις δοκιμάσει; Πιάνει πάντα. Δεν είναι απαραίτητα για καλό, αλλά "ακούς" τουλάχιστον τον εαυτό σου.
Cheer up, είναι κι επίσημα καλοκαίρι.
Oni μου, Χρόνια σου πολλά γελαστά και πολύ ευτυχισμένα!!!
Ελπίζω να πέρασες τέλεια χτες.
Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι γενικά αυτό το ποστ έβγαζε μια τρομερή πικρία. Εσύ έδωσες τις ευκαιρίες και γι'αυτό αν μη τι άλλο θα πρέπει να είσαι υπερήφανος. Αν ο άλλος δεν καταλαβαίνει τι εστί oni τότε κακό του κεφαλιού του. Καταλαβαίνω ότι πονάς τώρα και είναι φυσικό. Το θέμα είναι όμως να μην αφήσει αυτό τον πόνο να σε γεμίζει μίσος, γιατί δεν αξίζει να δηλητηριάζεις έτσι την ψυχή σου...
Φιλάκια πολλά και ό,τι χρειαστείς εδώ είμαι. :)
Post a Comment