Thought #93: weighing moments

Αναρωτιέμαι αν όσα έχω κάνει, όσα δεν έχω κάνει και όσα θα ήθελα να έχω κάνει έχουν καμία σημασία. Από την άλλη, όσα κάνει κάποιος πώς ζυγιάζονται με όσα επίσης έχει κάνει; Τα καλά και τα άσχημα. Προς τα πού κλίνει η ζυγαριά; Μπορεί το ένα (1) να είναι βαρύτερο των τεσσάρων (4); Χρόνων, στιγμών, ιστοριών και δακρύων; Και να λέει κάποιος πως... "χάθηκε μονομιάς"; Η μια μέρα χαράς εξαλείφει όσες πόνου ακολουθήσουν; Και τι πραγματικά αξίζει; Το βαρύτερο τίμημα είναι δυνατό να σβήσει από το μυαλό κάθε μνήμη;

Νόμιζα πως δεν είναι υπολογιστής ο άνθρωπος να πατήσει το delete τόσο ψυχρά όσο το κάνει το δάχτυλο στο πληκτρολόγιο. Ακόμα και τότε όμως κομπιάζει έστω και ασυναίσθητα για κλάσματα του δευτερολέπτου μήπως κι αυτό που εξαλείφει είναι τελικά πιο σημαντικό απ' ότι θεωρούσε. Και στον κάδο ανακύκλωσης του δίνεται ένα περιθώριο χάριτος πριν την οριστική διαγραφή. Είναι θέμα επιλογών. Μήπως και επαναφερθεί στο ψυχρό σύστημα.

Ίσως βέβαια τα μηνύματα να έρχονταν και να τα απέκλεια, κλείνοντας άλλοτε τ' αυτιά κι άλλοτε τα μάτια, και η αναμονή μου στον κάδο να υπήρχε. Γιατί αν δεν υπήρχε, τότε σήμαινε πως η πορεία μου δεν ήταν παράλληλη ποτέ, αλλά δεν υπήρχε ούτε κι αυτή. Ήμουν μια διακεκομμένη γραμμή που προσπαθούσε να εξαφανίσει οριστικά. Και όσο αυτή προσπαθούσε να ακουμπήσει πάνω στην ευθεία που χάραζε ο ίδιος, δεν της το επέτρεπε.

Όταν με τη σειρά της για μια στιγμή διεκόπη και τρύπωσα στο κενό, ίσως να μην ήθελε εξ αρχής να συμβεί κάτι τέτοιο. Και να πήρε το μολύβι, να χάραξε μια άλλη ευθεία σε μια σελίδα που εγώ δεν είχα θέση. Όμως το πάχος του χαρτιού μου επέτρεπε να βλέπω τι συμβαίνει. Και πάλι προσπάθησα αλλά μάταια.

Μέχρι που ήρθε στις ζωές μας πάλι το ένα (1). Ένας - μήνας, μία - στιγμή, , ένα - παραστράτημα. Από πότε το ένα (1) έγινε μεγαλύτερο του τέσσερα (4); Εκτός κι αν δεν υπήρχε χώρος για μένα καθόλη τη διάρκεια σε κείνο το βιβλίο να χαράξω και γω τη γραμμή μου. Μα βρισκόμαστε στην εποχή των υπολογιστών. Όχι άλλο χαρτί στην εποχή που όλα γίνονται ακαριαία, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς τύψεις. Ψυχρά. Ασυναίσθητα χωρίς συναισθήματα... Με το πάτημα ενός κουμπιού.