Baths - Cerulean
Την τελευταία φορά που σήκωσε το χέρι της, ήταν για να τον χτυπήσει. Προσπάθησε να βγάλει από μέσα του φωνή, την τρόμαζε όλο και περισσότερο η άρρωστη σιωπή του. Το μόνο που κατάφερε ήταν να βγάλει αίμα, να αργοκυλάει από το στόμα του, εκείνος αγέρωχος, να την κοιτάζει μες στα μάτια και να ελπίζει να τον καταλάβει. Πως αν συνέχιζε όπως παλιά, θα ζούσανε ένα ψέμα. Πως τώρα είχανε ο ένας τον άλλον πραγματικά. Και τίποτα δικό του δεν της έκανε κακό. Όταν είδε το δικό της πρόσωπο στο κόκκινο, έσκυψε το κεφάλι κι οι ώμοι της χαμήλωσαν απολογητικά. Τον ικέτευε έτσι να τη συγχωρέσει και στάθηκε εκεί, ώσπου το σπίτι άλλο να μην τους χωράει. Την επόμενη μέρα είχε φύγει.
1 comment:
Καλώς τον πάλι!
Post a Comment