Thought #31: Περί ψευτοκουλτουριάρηδων...

Κατά το... μουσικώνεται, πάντα στην παθητική φωνή (αξέχαστο σκηνικό στην οντισιόν του Dream Show), έτσι και το ρήμα "κουλτουριάζεται", είναι must για όσους σέβονται τον εαυτό τους. Για να μην τους αποκαλέσουν κάγκουρες, κάβουρες, ούτε και λοιπά οστρακοειδή καρκινοειδή (όπως με ενημέρωσε ο Στέφανος), οι μικροί μας φίλοι σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα τρέχουν σε Φεστιβάλ, Νύχτες Πρεμιέρας και σινεφίλ βραδιές, για να τους κολλήσει ακριβώς αυτό. Η στάμπα του σινεφίλ.

Κουλτουριάζονται, απορροφώντας κάθε πλάνο του Truffaut, αναμοχλεύοντας τα άρθρα της Βικιπαιδείας περί Nouvelle vague, κάνοντας τους υπόλοιπους να νοιώθουν υποδεέστεροι και κινηματογραφικά ανίδεοι και ανιστόρητοι, καθώς αυτοί πετάνε ονόματα σκηνοθετών που διάβασαν στο πρόγραμμα. Την αρχή αυτής της εναλλακτικής επανάστασης και αναπροσδιορισμού του τι είναι "κουλ" και "τρέντι" μπορεί να την έκανε ο Μίλτος στο Λίφτινγκ (σειρά του ΑΝΤ1 όπου ήταν ΚΑΙ κουλτουριάρης και μπαρμαν και ωραίος), μα ήταν πολλοί αυτοί που ακολούθησαν.

Και όχι, δεν μπλέκω τον "τρέντι" με τον κουλτουριάρη. Αυτά τα δύο είδη έχουν συγχωνευθεί, μιας και το να είσαι κουλτουριάρης, σε κάνει αυτομάτως τον φωστήρα-σινεφίλ της παρέας, τον παντογνώστη περί 7ης τέχνης (οι άλλοι 6 της παρέας αναλαμβάνουν μία από τις υπόλοιπες).

Κι ας μην έχεις ιδέα πως είναι δομημένη μια ταινία του Βούλγαρη, μιας και δεν έχεις δει καμία, εκτός από τις Νύφες, κι αυτή γιατί την είχε δώρο μαζί με το Βήμα που έφερε η μαμά σου στο σπίτι τις προάλλες. Ναι, έχεις ακουστά τον Αγγελόπουλο, που παλιότερα όλοι τον έκραζαν λόγω της σαλιγκαρίσιας ταχύτητας με την οποία εναλάσσονται οι σκηνές, της βραδυπόδιας πλοκής και των μακρινών πλάνων. Μπορεί να πετάξεις και στο τραπέζι δύο τίτλους ταινιών του. Θα αναφέρεις Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού ή Το Βλέμμα του Οδυσσέα, ίσως και Το Λιβάδι που Δακρύζει, γιατί το είδες πριν 3 χρόνια στο φεστιβάλ. Εκεί πήγες για να πουλήσεις μούρη πως τάχα μου πας και "σε ταινίες με διάνοια, εμφυσημένες με το μοναδικό πνεύμα ενός καλλιτέχνη του ανθρώπινου πόνου και της κοινωνικής απαξίωσης, της μοναξιάς και της αποξένωσης."

Το λογίδριο που απαγγέλεις προέρχεται από το σκοτεινό εκείνο μέρος μέσα στο κεφάλι σου, όπου κατοικεί το μυαλό σου. Από κει ακριβώς όπου μου ήρθε ουρανοκατέβατο αυτή τη στιγμή και μένα και το έγραψα. Και αν δεν πεις σε κανέναν την αλήθεια (ούτε τη δική μου, πως γράφω ό,τι να 'ναι), πως δηλαδή σε πήρε ο ύπνος στις ταινίες του και προτιμούσες να δεις μαζί με τους άλλους τον Σπάιντερμαν, έχεις γίνει και το πρώτο όνομα. Μα γιατί να κοροϊδευόμαστε;

Ωραίο το φεστιβάλ, δε λέω, αλλά πλέον έχει γίνει ανταγωνισμός κινηματογραφικών γνώσεων και διαγωνισμός του πιο "ιντελεκτουέλ" ρούχου. Ο ΚΣΕΣ (Κώδικας Συμπεριφοράς Ελλήνων Σινεφίλ), ορίζει φουλάρι ή κασκόλ, γυαλιά, έστω και με σκέτο τζάμι, τσάντα του φεστιβάλ (για τους hardcore) ή απλή mailman's bag και τουπέ. Το κυριότερο. Ό,τι και να δεις, όσο "φέσι" και να είναι η ταινία, όσο βαρετή, όσο τραγική και γελοία, πάντα έχει ένα βαθύτερο νόημα. Ένα μεγαλόπνοο μήνυμα που κατοικεί απ' το τέλος της και στο εξής μες την καρδιά. Όσο πιο ακαταλαβίστικη είναι δε, τόσο πιο αριστούργημα (οπότε το Inland Empire του David Lynch που έχασα λόγω διαβάσματος, κατά πως άκουσα, πρέπει να είναι από τις καλύτερές του, με το σενάριο της στιγμής).

Το να προσποιούνται κάτι το οποίο δεν είναι - εγώ αυτό θεωρώ γελοίο. Και ίσως είναι ένας από τους λόγους που εγώ πάω στο φεστιβάλ, για να γελάσω μαζί τους, πέρα από το να δω κουλαμάρες όπως την Ταρίχευση (με ένα βαθύτερο μήνυμα εννοείται, που εγώ ως χαζός μάλλον δε συνειδητοποίησα μιας και με ζάλισε με τους εμετούς και την κατονομασία γεννητικών οργάνων και γεννετήσιων ορμών - ναι, η ταινία όντως ήταν καλή) και ταινίες από την Ιαπωνία (για εξάσκηση των ακουστικών ικανοτήτων μου στη γλώσσα) ή την Κορέα (τη νέα μου πόρωση). Και οι ταινίες αυτές, οι περισσότερες, είναι πολύ καλές. Δεν ήμουν ποτέ φαν του Βαλκανικού κινηματογράφου, ούτε και του ελληνικού, του ευρωπαϊκού ενίοτε, αλλά είμαι δύσκολος θεατής. Και το ότι μου άρεσε ο Αρονόφσκι στο π και το Ρέκβιεμ για ένα όνειρο, δε με χρίζει κουλτουριάρη. Απλά μ' αρέσει το σινεμά.

Γι' αυτό και συ, εσένα λέω, που καθόσουν μπροστά μας στο Pistol Opera και το έπαιζες προσηλωμένη, πριν καν αρχίσει η ταινία, και τόλμησες να γυρίσεις να μου κάνεις "Σους", επειδή μιλούσα με τη Νάσσια μέχρι να ξεκινήσει, και έκανες "σους" εκνευρισμένη όταν γελούσε το κοινό, πάνε βγάλε το μπαστούνι που κατάπιες μη πάθεις τίποτα. Και πάνε και σε κανά γιατρό να σε δει γιατί μ' αυτή την ψευτοκουλτουρίαση, ποτέ δε ξέρεις πως θα σου ξημερώσει η επόμενη μέρα. Να είσαι για σένα. Μη το παίζεις. Έχει η ταινία ηθοποιούς. Μου αρκούνε αυτοί.









Κουλτουράκι κανείς;