Thought #51: ΟΠΕ

Περιπλέκω μόνος μου πράγματα και καταστάσεις. Ζω με πλάνο, πρόγραμμα, δέντρα αποφάσεων, παραδενδράδες και παραφυάδες. Στο μεγάλο οργανόγραμμα της ζωής μου, έχουν όλα το μέρος, την ώρα και τον τρόπο που θα συμβούν. Στο μικρό εγκέφαλο του κορμιού μου, έχουν όλα μία τροπή. Τη δική μου. Ανατροπή δε συμβαίνει ποτέ. Όταν συμβεί, όταν το πρόγραμμα χαλάσει, όταν έχω εκτροχιαστεί τρέχοντας από μέρες με την ταχύτητα που επέλεξα, έρχεται το τέλος. Εκεί όπου στο χρόνο θα βάλω μηδέν, στο γεγονός μηδέν και δε θα υπάρχει βέλος διαδρομής.

Δείχνει ο μητρωικός λαβύρινθος να μην τελειώνει ποτέ και να εκνευρίζομαι σε κάθε αλλαγή. Όταν είναι να βγει το σύνολο, τα κελιά εξαλείφονται άλλοτε μόνα τους, άλλοτε καταλάθως, άλλοτε από μένα. Όταν πάω να αρθρώσω μια λέξη, θα ελεγχεί η καταλληλότητά της με δείκτη, αποτελεσματικότητας και ισχύος και θα επιλεγεί από μία πηγή δεδομένων, ένα αέναο σύνολο λέξεων, απ' όπου θα γίνει η αντιμετάθεση. Και τότε θα ανοίξω το στόμα μου και θα την προφέρω. Αλλιώς θα την καταπιώ και θα πνιγώ από την πρόσληψη υπερβολής, γελοιότητας και δυστυχίας.

Σήμερα ένιωσα πως είμαι ικανός σε κάτι. Για πρώτη φορά. Κάτι το οποίο είχε βάση το χρονικό προγραμματισμό. Γι' αυτό δεν αλλάζω την ψυχασθενική καταναγκαστικότητά μου, ούτε τον εγωισμό μου. Και ενώ όλα κυλούσαν ρολόι, οι δείκτες τρελάθηκαν...