Η κούρσα του τρόμου

Τελικά το σημείο πρέπει να 'ναι καταραμένο. Τώρα εγώ. Στις 11 χθες το βράδυ, ήμουν μέσα στο αυτοκίνητο, ούρλιαζα όπως μόνο εγώ μπορώ, ενώ το ντούρο όχημά μου έφερε τούμπα πάνω στη στροφή κατεβαίνοντας απ' το Ωραιόκαστρο. Δεν κατάλαβα τι έγινε. Θυμάμαι πως μου γλίστρησε κι έχασα τον έλεγχο, δεν είμαι σίγουρος αν έτρεχα, δε μπορεί, σ' εκείνο το σημείο, για μια στιγμή αφαιρέθηκα, έστριψα το τιμόνι να μην πέσω στο αντίθετο ρεύμα και τότε τρόμαξα.

Για δεύτερη φορά στη ζωή μου τρόμαξα τόσο πολύ, ίσως όχι για την ίδια μου τη ζωή, αυτό που σκεφτόμουν στα δευτερόλεπτα που έβλεπα τα πάντα ανάποδα (και όχι σκηνές από τα νιάτα μου να φλασάρουν μπροστά στα μάτια μου μα τα χόρτα στο λόφο, σα δάσος απέραντο) ήταν τι μαλακία μπορεί να είχα κάνει, τι θα έλεγε η μητέρα μου και αν θα είχε τα λεφτά για ένα καινούριο αμάξι. Τσίριζα "μαμά μουυυ" σα να ήμουν μέσα σε rollercoaster, για λίγο γούσταρα κι όλας, ενώ με όλο μου το είναι ευχαριστούσα το Θεό που το αυτοκίνητο ξαναγύρισε κανονικά μετά την τούμπα ως δια μαγείας.

Το σοκ μάλλον δεν πέρασε κατευθείαν γιατί συνέχιζα τις κραυγές χωρίς κανένα λόγο και ενώ ήμουν σταματημένος ο προφυλακτήρας στα χόρτα και ο κώλος στο δρόμο. Πέρασε ένας, σταμάτησε και κάνει: "Τι φωνάζεις, τίποτα δεν έπαθες!". Ποιος να του λεγε πως εγώ φώναζα επειδή δεν έβρισκα το κινητό να πάρω τηλέφωνο να ειδοποιήσω τη μάνα μου. Να ακούσει τι κατάφερε το καμάρι της... Το κινητό τελικά είχε εκσφενδονιστεί στο πίσω κάθισμα όρθιο με τα CD από το ντουλαπάκι σκορπισμένα τριγύρω. Τώρα που το σκέφτομαι, οι αερόσακοι γιατί δεν άνοιξαν; Τι να πω...

Εγώ μπορεί να είμαι καλά, αλλά νομίζω πως το γλυκό μου αμαξάκι θα αργήσει να το ξεπεράσει. Ο μπαμπάς μου δεν πίστευε πως έκανα σάλτο μορτάλε, ακόμη πρέπει να θεωρεί πως ήταν της φαντασίας μου. Αλλά έχω όλα τα πειστήρια. Έσπασε ο αριστερός καθρέφτης, του δεξή ξεχαρβαλώθηκε μόνο η βάση, έχει ένα βαθούλωμα η οροφή σε μια γωνία και ένα δεξιά πίσω, πλάι απ' το φως. Α, και η μάσκα (λέξη που έμαθα αργότερα, όταν ήρθε ο Π. κούτσα-κούτσα με το μπαμπά του να με περιμαζέψουν) έπεσε/έσπασε/χάλασε, πάντως σουρνόταν κάτω.

Το αυτοκίνητο το περιμάζεψε με τη σειρά της η οδική βοήθεια και τώρα ντύνομαι να πάω να το δω εκεί που το αφήσαμε να μάθω τη λυπητερή. Αν ξεπέρασα εγώ το σοκ είναι άλλο θέμα. Ακόμη σκέφτομαι μήπως έχω καμιά εσωτερική αιμορραγία, μήπως το αυτί μου που βούιζε (απ' τις φωνές) είναι σημάδι για κάτι, μα το μόνο που με πονάει είναι ο δεξής μου δείκτης στην άρθρωση... Πάντως κοιμήθηκα αγκαλιά με τον Γκαρή (που επιτέλους έπλυνε η μαμά μου) και προσευχόμουν να ξυπνήσω... Αλλά τόσες ιατρικές σειρές βλέπω από Αμερική, φοβήθηκα... Κι ο Π. με κοροιδεύει...