Thought #76: downward spiral

Η σκάλα δε σταματούσε να ξετυλίγεται ποτέ. Κατέβαινες κι αυτή έπαιρνε άλλη μια στροφή και ο αέρας στροβιλιζόταν στο σκοτάδι της αβύσσου που σε οδηγούσε. Πιο κοντά στα έγκατα της γης και στην αυτοκαταστροφή. Εσύ να ζαλίζεσαι κι ο σαλεμένος αρχιτέκτονας να συνεχίζει σχεδιάζοντας κι άλλους κύκλους και μοιράζοντας τα αμέτρητα σκαλοπάτια με τον πελώριο διαβήτη του, καθώς σε υπέβαλλε στο ελικοειδές βασανιστήριο. Παρέτεινε τον πόνο σου και συ το υπόμενες, γνωρίζοντας πως δε θα άντεχες να επιστρέψεις ξανά στην κορυφή, μιας και κάθε αχτίδα φωτός είχε πλέον εκλείψει και η κούραση είχε από καιρό κρατήσει δέσμιο το κορμί σου στην παραζάλη της κατάβασης.

Για να μη σου λείψει η ζεστασιά, όπως αυτή ενός κορμιού στο πλάι σου, έπεφτες πιο χαμηλά, πλησίαζες τη λάβα που κόχλαζε στον πυρήνα αυτού του παράξενου κόσμου και πάλι, δεν καιγόσουν. Γνώριζες πως οι ήχοι της άμορφης ρευστής μάζας που σε περιέβαλαν ήταν κάτι το τόσο επικίνδυνο μόνο μέσα από ιστορίες, μα εσύ έδειχνες να αντιστέκεσαι.

Όταν πάλι έφτασες πολύ κοντά, με την ανεξήγητη δύναμη που σου χάρισε η τρέλα, είδες πως δεν είχε νόημα όλη αυτή η δοκιμασία. Δεν πήγαινες στο πουθενά, αντίκριζες το κάπου που ήθελες να φτάσεις, μα δε θα μπορούσες ποτέ. Μια πόρτα στεκόταν πια για να χωρίσει εσένα απ' ό,τι επιθυμούσες, θεόρατη και για χρόνια σφαλιστή, μα οι κλειδαριές να μη δείχνουν κανένα σημείο φθοράς και όσο και να τη χτυπάς και να τη σπρώχνεις δε θα ανοίξει ποτέ για σένα.

Μπορείς αν θέλεις να μείνεις εκεί μέχρι την τελευταία σου πνοή, να σπαταλήσεις όσο χρόνο σου απέμεινε, στα τυφλά, με το μυαλό σου να θολώνει είτε να πάρεις τη μεγάλη απόφαση και να βγεις στην κορυφή. Όσο αδύνατο κι αν σου ακούγεται προσπάθησε. Ίσως σε περιμένει κάτι ακόμη καλύτερο εκεί πάνω.