Thought #74: dummy

Σύμφωνα με μια ταινία που είδα:

In the 6th Century B.C. it was believed that the spirits of the dead would speak through the stomach region of the living.

From the Latin VENTER for "belly" and LOQUI "to speak".
Hence the word VENTRILOQUIST.

Δεν το έψαξα αν ισχύει. Αλλά μου άρεσε. Και ίσως έχει κάποια βάση. Η δική μου φωνή βγαίνει από την κοιλιά. Ή το στομάχι. Πάντα τα μπέρδευα αυτά τα δύο. Ξεκινάει από κει και προσπαθεί να ανέβει στο λαιμό μου, να κάνει τις φωνητικές χορδές να πάλλονται. Μάταια. Το μαχαίρι που κατάπια τώρα δείχνει πιο απειλητικό από ποτέ. Ο πόνος δεν είναι γλυκός. Μουδιάζει, τσιμπάει, χωρίζει, παίζει με τα σωθικά. Σώθηκα. Νοιώθω σαν έγγυος, αλλά το μπαλόνι ή το μαξιλάρι, να είναι ένα κεφάλι που φοράει μια σακούλα. Για όσο αντέξει. Μόλις πεθάνει, θα ξυπνήσει και πάλι. Ως φωνή, αρχίζοντας βροντερή. Πρόβες. Δύναμη. Βαθειές αναπνοές. Η σακούλα να κολλάει στο ανοιχτό στόμα και τη μύτη. Οι κραυγές δεν είναι βουβές. Υπάρχουν. Μα στην απόλυτη διαστρέβλωση χάνονται. Άηχη ομιλία. Προσπάθεια και υπερπροσπάθεια για κάτι μάταιο. Η επιβολή είναι χαμένη έννοια όταν το αποτέλεσμα είναι η παράδοση.

Κάτι τώρα φιμώνει εμένα, βάζω τα χέρια στο στόμα, θέλω να σκίσω το πανί, τη σακούλα. Το μόνο που βγαίνει ένας ρόγχος. Σα να το καταλάβαινα, όταν μου έσφιγγε το λαιμό. Και δεν είναι χέρια που με πνίγουν αλλά γράμματα και μη-γραφή. Κάτι σχεδόν νεκρό ζει μέσα μου. Θέλω εγώ να το νεκρώσω, να το εξαφανίσω τώρα. Τελείως. Βάζω τα δικά μου χέρια στο λαιμό και με πνίγω. Μέχρι να αρχίσει ο κορεσμός. Αυτή δε θα είναι παράσταση. Ο εγγαστρίμυθος και η κούκλα γίνονται ένα. Προσπαθούσα να ουρλιάξω, να τσιρίξω, να ακουστώ. Μάταια. Το μόνο που άκουσα ήταν μια μιζέρια, μία λάθος φωνή και η μεταστροφή του θυμού σε πνιχτά δάκρυα.