Thought #73: word vomit of voidness

Αν με ένα μαγικό τρόπο ένα κενό μπορεί να μεταφέρεται μέσα μου, αυτό κινείται συνεχώς. Από τη στάσιμα προβληματική του θέση στα αριστερά, του δίνεται ένα γελοίο όνομα και παίρνει το δρόμο του, με ένα ελαφρύ φύσημα, κάτω από την προσπίπτουσα οδό στην κόκκινη λεωφόρο. Η πορεία του ανακόπτεται από ένα τείχος ανεκπλήρωτης προσμονής που δεν πέφτει για κανέναν και το στέλνει πίσω. Εκεί, περιβάλλεται από οξύ, το οποίο δε δρα διαβρωτικά, μα το ισχυροποιεί. Η έλλειψη που δημιουργείται με τη στάση του εκεί ξεπερνάει κάθε όριο, μια ακόρεστη λύσσα για περισσότερο. Ώσπου να βρεθεί στην κορυφή, οι χημικές αντιδράσεις που υποκινεί θέτουν σε κίνηση όλον τον οργανισμό. Στο ψηλότερο σημείο τυφλώνει, μεθυσμένο από τις αναμνήσεις που συγκράτησε απ' το ταξίδι του, προσπαθεί να σκεφτεί, αδυνατεί, αναμασά την τροφή που πλουσιοπάροχα έλαβε από μικρές κινήσεις που το γλύκαναν και βγαίνει έξω δραματικά, ξαφνικά. Σαν εμετός λέξεων. Ασυγκράτητο, ακατάληπτο, τρομακτικό.