Thought #87: score; unsettled

Το μουσικό κομμάτι που γράφω έχει τρεις μεγάλες παύσεις. Σε κάθε μία, συμπληρώνω με το μυαλό μου ολόκληρες μελωδίες κι ας δε χωράνε στην παρτιτούρα. Μου δίνεται ακόμη η δυνατότητα να κάνω ό,τι θέλω. Μου ανήκει. Αυτές ακούγονται σα ρέκβιεμ, για μια ζωή που δεν έζησα και όχι για ένα όνειρο. Τα όνειρα πλέον δεν ξέρω να τα συνθέσω.

Το πιάνο παίζει τρία πλήκτρα και τα κρατάει τρία τέταρτα. Μιας ζωής. Ο ρυθμός δε διατηρείται, οι αρρυθμίες καταπονούν το αρρωστιάρικο σώμα και όλα τα πεντάγραμμα οδηγούν στην αποσύνθεση. Η ακτινοβολία που δέχομαι δεν είναι θεία, μου καταστρέφει ζωτικούς ιστούς και κύτταρα, δε μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Έχω κατέβει μια οκτάβα χωρίς λόγο, όπως η φωνή μου ανεβαίνει μία όταν δεν προσποιούμαι.

Αν συνεχίσω χωρίς παύσεις δεν ξέρω αν θα 'χω αντοχές. Ίσως τα δάχτυλά μου να συστραφούν, να μη μπορώ πια να πατήσω ξεχωριστά κανένα πλήκτρο, να τα χτυπάω όλα μαζί με ένα χέρι που έγινε γροθιά κι οι άλλοι να μη θέλουν να το ακούσουν. Το κομμάτι μου. Γιατί να θέλει κάποιος να το ακούσει; Και γω γιατί να φυσήξω άσκοπα τη σκόνη απ' το πιάνο; Θα ήθελα να εξιστορεί κάτι για όλους. Καταλήγει όμως να είναι απόλυτα προσωπικό.

Japanese word of the week #36

Much needed non-comformity...

異議

I-GI

Meaning: objection

... when fighting for a cause...

"What tangled webs we weave when we practice to deceive."
Phoenix Wright, Apollo Justice: Ace Attorney.

Album of the month #1

Τόσα χρόνια που κάνω πως παλεύω με σχολές και μαθήματα, απλά ηχογραφούσα ορισμένα κομμάτια μόνος μου, είμαι σαν την Tracy and the Plastics, κάνω μόνος μου συγκρότημα, εγώ και 3 ολογράμματά μου σε video wall από πίσω. Αυτά είναι το ένα με ράστα, το άλλο με φράντζα emo και το τρίτο με μοϊκάνα, να τα βλέπω και να χαίρομαι, να θυμάμαι παλιές, καλές, τριχωτές εποχές. Να 'ναι καλά ο Cookie και ο Neverlandean που με πρότειναν στην εταιρεία τους. Στάθηκα τυχερός! Γι' αυτό και το πρώτο single είναι το Misanga (lucky charm) και το τραγουδάω σε λα μινόρε στα ιαπωνικά με αγγλικό ρεφρέν "Misanga oh my charm, make him be my only one", θέλοντας να παντρέψω τη Δύση με την Ανατολή και να βάλω το στίγμα μου στη μουσική σκηνή. Αναμένεται να κάνει πάταγο (όπως και η διπλωματική μου να πάρει 10).

Το άλμπουμ ονομάζεται Alucitoidea (ήθελα να πάω Βιολογικό αλλά η μαμά δε μ' άφησε και βγάζω το άχτι μου έτσι, αφού ονόμασα το "συγκρότημα" Plasmodium Kentropyxi από το πασίγνωστο παράσιτο που προσβάλλει τα ερπετά - αναφορά και στις ψείρες που με φάγανε) και κυκλοφορεί στις 31 του μήνα με την εξής playlist:

1. Arlington, Georgia (ατμοσφαιρικό instrumental intro που σε ταξιδεύει στα άγρια τοπία της "Τζωωώτζ-ah")
2. Misanga (θα χρειαστεί το φυλαχτό)
3. Syndicate Sadists (hard-rock κομμάτι γροθιά στο κατεστημένο των συνδικάτων)
4. I'll Bet He's Nice (για να χαλαρώσουμε απ' το προηγούμενο έκανα διασκευή αυτό το τραγούδι των Beach Boys σκέφτομαι να είναι το επόμενο single και στο βίντεο κλιπ να είναι μια ορδή ημίγυμνων σε μια παραλία στυλ Baywatch)
5. Preem Palver (ο φωνακλάς αγρότης του Isaac Asimov τα παίρνει με τους λουόμενους -δες προηγούμενο- που του καταστρέφουν τις ιχθυοκαλλιέργειες και εγώ τραγουδώ αυτό το μοιρολόι για τις νευρασθενικές τσιπούρες)
6. Marie Göranzon (ότan πήγα στη Σουηδία με φώναζαν Marie. Αναγνωρίστηκε μάλλον το ταλέντο μου στην ηθοποιία. Προσέξτε την κορώνα στο τέλος εκεί που λέω: "You called me Marieeeeeeee that night, my shining silver knight")
7. Frank Gardiner (διάρκειας 18:29 - θα τ' αντέξετε;)
8. John Smallwood (ύμνος στον top designer του 16ου αιώνα που όσο να πεις δεν ήταν και πολύ προικισμένος)
9. Ridgeway, Virginia (outro acid-hop-trip στη χώρα της Ποκαχόντας)

Bonus tracks:
10. Challenger, Gray & Christmas (Χριστουγεννιάτικο, στα χνάρια του "Τούλι για το Χριστούλη" αλλά emo-core version)
11. Robust decision (αυτό το κομμάτι χαρακτηρίστηκε ως το "My Prerogative for the 21st century")

Θα αναρωτιέστε επίσης πώς βρήκα τόσο πρωτότυπους τίτλους, αλλά ήταν απλό. Κλίκαρα απλά "random article" στη Wikipedia και βάσει των άρθρων εμπνεύστηκα για να γράψω τα 11 αυτά ξεχωριστά διαμάντια. Ελπίζω να σας αρέσει. Ήδη το Billboard το 'χει συμπεριλάβει στa Hot 100 του 2008, μα είμαι μετριόφρων και θα ήθελα την άποψη του κοινού. Έμαθα πως ο comingthrough, η Moody και ο Wrong ετοιμάζουν πυρετωδώς και τη δική τους πρώτη δισκογραφική δουλειά. Good luck to them! They 'll need it! Πώς δημιούργησα το δικό μου; Πληροφορίες εδώ.

Thought #86: The old, the new and the used

Οδήγησα την ξενιτιά στα πολύχρωμα τετράγωνα μιλώντας της για σένα. Πόσο ειρωνικό, να μιλώ στην ξενιτιά για τους ξενιτεμένους. [Και θυμάμαι και τους άλλους που έχριζα με τον ίδιο τίτλο όπως εσένα και τώρα ντρέπομαι (αν) να αντικρίσω. Ίχνη άφαντα και ο κλειστός κύκλος των ανακυκλούμενων ομοφυλόφιλων ντετέκτιβ δε γνωρίζει τίποτα.] Στον απέναντι τοίχο λιτές γραμμές σχεδιάζουν αντικείμενα του πόθου σου. Τα μπισκότα καθώς τα καταβρόχθιζα μου γρατζούνισαν τις χορδές. Ήλπιζα να χαλάσει το embedded νάζι, μα δεν είμαι εγώ που τα ξέρω αυτά. Σε κάθε συλλαβή η φωνή μου έσπαζε, τρεμάμενη εξιστορούσε το χαμό, όχι φθόγγων και σάλιου, μα προσώπων, δύναμης και αντοχής. Η τροφή της παράνοιας δεν είναι τα διπλά κριτσανιστά μπισκότα αλλά η καλοσύνη.

Μας έδιωξαν - σε μία ώρα μας αντικαθιστούν οι μασκαράδες. Σιχάθηκα τις απόκριες. Περπατήσαμε σε μέρη που είχαμε πάει μαζί και μαζί, να την κάνουν άλλοι να αισθάνεται τουρίστρια στην πόλη της και γω απλά να δείχνω και να λέω "κοίτα κι αυτό, ήρθαμε και δω". Μαζί. Πόσο αντέχει αυτή η λέξη; Το βλέμμα μου έπεφτε σε διάφορους για να βρω τον ένα και να ξεχαστώ, όπως και τώρα για να βρω εσένα, δεν ξεκολλάω το βλέμμα απ' το γυαλί. Περίμενα πολύ και πολλά... Η τύχη μου δοκιμάστηκε και δεν είχα διαλέξει γράμματα. Τότε ήλπιζα να πνιγεί η ντροπή. Δε χρειάστηκε. Το δερμάτινο φιλούσε άλλες, ο φαλακρός πρωταγωνιστούσε σε ερασιτεχνικό πορνό κι εγώ ή που θα μιλούσα μ' άλλου είδους ξένους ή που θα έκλινα πάλι το κεφάλι στ' αριστερά, θα κολλούσα στον τοίχο και θα εξαφανιζόμουν. Και δε σε είδα.

Οι υποσχέσεις; Οι ημερομηνίες που πλησιάζουν (και επίκεινται αλλαγές) με κάνουν να κοιμάμαι το πρωί και στους εφιάλτες μου να προβάλλονται τα πιο αλλοπρόσαλλα: Εγώ να παρεκλίνω της πορείας μου, όπως κι εκείνος, που στο κρεβάτι του ξάπλωνα ενώ στο λύκειο μου κολλούσε χαρτονομίσματα στο μέτωπο. [Και τώρα μου τα έβαζε στο παντελόνι για την καλή δουλειά μου, πόρνος πολυτελείας;] Ντροπή διπλή, μόνος μου το συμπλήρωσα αυτό. Ντροπή τριπλή, βγήκα πάλι απ' το δρόμο, το αμάξι χτύπησε για άλλη μια φορά στο κράσπεδο και σταθεροποιήθηκε κάνοντας πρώτα τα οχτάρια του. Το σήκωσα με δύο χέρια για να το ξαναβάλω μέσα. Τόσο ελαφρύ. Όσο βαρειά κοιμήθηκα.

The Itchy & Scratchy Show

Πλέον το sleep tight, don't let the bedbugs bite αποκτά νόημα... Πριν από τρεις μέρες ανακάλυψα κάτι μικρά ζωύφια μικρότερα κι από κεφάλι καρφίτσας να περιφέρονται πάνω στο DS μου, στην οθόνη του υπολογιστή, το κρεβάτι μου, ακόμη και το μπάνιο και την κουζίνα! Ο μπαμπάς μου θα έλεγε πως είμαι ψείρας αλλά φρίκαρα. Δεν ξαναβρήκα άλλο ευτυχώς από τότε. Αλλά έχει 2 μέρες τώρα που δεν έχω σταματήσει να ξύνομαι σε χέρια και πόδια και πολύ φοβάμαι πως οι μικροσκοπικοί κοριοί/μυρμήγκια/ψείρες -ή ό,τι σκατά είναι- με κατούρησαν/τσίμπησαν/έφαγαν τη σάρκα μου/αυνανίστηκαν πάνω στο πόδι μου. Δεν αντέχω άλλο!!!

Υ.Γ. Κι αν ενώ κοιμόμουν μπήκαν μέσα μου και γέννησαν αυγά;;; Θα πεθάνω! Τουλάχιστον με το άλιεν αγκαλιά όλο και κάποιος στη σχολή θα με λυπηθεί...

UPDATE: Μόλις προ 30 δευτερολέπτων περπατούσε το στρογγυλό υποχθόνιο μαμούνι πάνω στο χέρι μου, είναι τόσο μικρό που έμοιαζε με ελιά. Και μετά εμφανίστηκε ένα δίπλα στο mouse. Το πήρα απόφαση, τα τέρατα αυτά της φύσης θα με σκοτώσουν. Ίσως τρυπώσουν πίσω απ' το μάτι μου και κάνουν φωλιά στον κερατοειδή μου και μείνω τυφλός, ίσως μπουν στ' αυτιά μου και κουφαθώ, στον πούτσο μου και μείνω στείρος (αλλά δε νομίζω πως θα ένοιαζε κανέναν), στον κώλο μου και γεννώ αυγά, που και να στήσουν σπιτικό στο κεφάλι μου και μείνω και φαλακρός (λες;)! Ο τρόμος! I'm infested! Κοντεύω να τρελαθώ!

Υ.Γ.2 Μια ανύπαντρη μάνα μ' ένα εντομοειδές μωρό στην αγκαλιά θα καταντήσω... Ωιμέ αλί αλί και τρίσαλι... Ποιος θα βρεθεί να με πάρει;;;

UPDATE 2: Βρέθηκαν οι ένοχοι! Τα περιστέρια που είχαν στήσει φωλιά στο περβάζι του μπαλκονιού μου, παράτησαν εκτός από 1 αυγό (γι' αυτό και δε χαλούσαμε τη φωλιά) και τόνους κουτσουλιών, αλλά και πολλές ψείρες οι οποίες βρήκαν πρόσφορο έδαφος για σεξουαλικά όργια και αναπαραγωγή! Πλύναμε, σκουπίσαμε, ρίξαμε χλωρίνη, απεντομώσαμε. Ψείρες gone to heaven! Ουστ βρωμόπουλα!

Tune of the week #58

One Republic - Stop and Stare

...stop and stare
you start to wonder why you're here not there
and you'd give anything to get what's fair
but fair ain't what you really need...

Θα ζήσω για μένα. Με αργά και σταθερά βήματα. Για να μη δω ξαφνικά πως βρίσκομαι αλλού από εκεί που πραγματικά θα ήθελα.

Κουλί, μου θέλεις και κονφί!

Παλιά ένοιωθα ένα περίεργο συναίσθημα το οποίο είναι σπανιότατο φαινόμενο να εκδηλωθεί σε μένα. Το λεγόμενο άγχος. Στην περίπτωσή μου, για τη σχολή. Πλέον, ένα μέσο αλλιώτικο απ' τ' άλλα, ο υπολογιστής, βάλθηκε να γίνει σανίδα σωτηρίας αλλά και καταδίκη μου. Έχω μια διπλωματική την οποία λιβανίζω κοντά στα 2 χρόνια τώρα (imagine) και ενώ έχει μείνει εξ' αρχής, μετά το ψάξιμο και τις μεταφράσεις, η ουρά, ήτοι 20-30 σελίδες, επιμένω να μη θέλω να ασχοληθώ μαζί της διότι είναι το ελληνικό κομμάτι, αυτό που με τρομάζει περισσότερο και για το οποίο νοιώθω πως δεν έχω όσες πληροφορίες πρέπει. Ο δικός σου όμως θέλει να παίζει απ' το πρωί ως το βράδυ ηλεκτρονικά, να χαζεύει στο νετ, να γράφει ποστ και απλά να βρίσκεται μπροστά στον υπολογιστή μέχρι ο κώλος του να κάνει πελώριες πληγές απ' το πολύ καθισιό κι η μπάκα του να γίνει σαμπρέλα ικανή να περισώσει μια ολόκληρη παραλία της Χαλκιδικής σε τσουνάμι.

Το πρωί θα συναντήσω την καθηγήτρια-υπεύθυνη της διπλωματικής και θα της δείξω πάλι τα ίδια. Αυτή δε δίνει πολύ σημασία και είναι πολυυύ ελαστική, κάτι το οποίο δε με συμφέρει γιατί χρειάζομαι βούρδουλα. Έτσι και γω σήμερα πήγα το μεσημέρι για φαγητό σε μια Contemporary Greek Tavern(α) -όπως ακριβώς στο λέω έτσι τό 'γραφε πάνω το πετσετάκι- ενώ είχα πρώτα προλάβει να μασαμπουκώσω μισό σνίτσελ κοτόπουλο αλά κρεμ, μια σαλάτα παντζάρια και ένα μελιτζανομπουρεκάκι (που περίσσεψαν απ' τις αδελφές μου και άλλοι άνθρωποι πεινάνε δεν είναι σωστό να πετάμε το φαγητό, επίσης ήταν να, για τη γεύση μωρέ και για να μου ανοίξει η όρεξη) απ' το σπίτι... Με μόλις 15 λεπτά καθυστέρηση και άλουστο μαλλί (τι; χαχαχα) βρήκα τη Ζ. με τη Λ. και πιάσαμε παραλιακά. Τι ωραίο καιρό που κάνει αυτές τις μέρες! Ποιος διαβάζει/κάνει εργασίες; Δικαιολογούμαι...

Αφού καθίσαμε και έπαθα ένα σοκ με το "φιλέτο νουά με σως τρούφας - για δύο άτομα στην προνομιακή τιμή των 44 ευρώ", θεώρησα πως έχω μείνει πίσω στο φαγητό των ταβερνών με τις χωριάτικες, τα ξίγκια και τους μουζάκα. Στον επιτηδευμένα ξύλινο/νησιώτικο διάκοσμο (είχε και δυο τύπου δέντρα φτιαγμένα από σανίδες μες τη μέση) υπήρχαν πήλινα στον ένα τοίχο (απ' όπου μόνο ο δίσκος της Φαιστού έλειπε) και πιατικά/πορσελάνες Βοημίας στον άλλο, ενώ στον κατάλογο πολλές άγνωστες λέξεις. Κατέληξα στο κονφί πάπιας με "τσιπ" παρμεζάνας το οποίο ιδιαίτερο όσο και να ήταν στη γεύση δε θα το ξανάπαιρνα.

Η Ζ. τυχαίνει πάντα να βγαίνει μαζί μου σε μαγαζιά στα οποία η εξυπηρέτηση χωλαίνει και γω ντρέπομαι τόσο γιατί εκνευρίζεται και κάνει παράπονα σε σερβιτόρους και προσωπικό (άδικο δεν έχει) ενώ εγώ μαζεύομαι στην καρέκλα μου. Η πάπια που επιπλέει στο λίπος της, έμοιαζε με περιεχόμενα κονσέρβας τόνου και έφτασε αισίως μετά από 40 λεπτά... Και πήραμε και γλυκό. Η σοκολατόπιτα μεγέθους σουβέρ και αξίας 10 ευρώ είχε και χρυσό σπρέι τριγύρω (ότι ξέμεινε απ' την Τσικνοπέμπτη θαρρώ - όπου δε ντύθηκα emo ανίδεοι αλλά L απ' το Death Note). Τα 'φαγα, τα 'σκασα κι έφυγα.

Υ.Γ. Νόημα το κείμενο δε βγάζει, σκοπό δεν έχει, who cares?

Υ.Γ.2 Εγώ ένα ξέρω, τόσα να 'γραφα, και το 'χω ξαναπεί, 10 διπλωματικές θα 'βγαζα. (Ταιριάζει το φαί με τα λεωφορεία;).

Υ.Γ.3 Η παραδοσιακότατη ταβέρνα δε διέθετε κουλί φρούτων του δάσους. Διαμαρτύρομαι!