Anger management

Ήμουν κέντρο, εκεί που -υποτίθεται- μένει, είχα μόλις κουρέψει το μανιτάρι/φούκνα γύρω-γύρω απ' την τρύπα του κεφαλιού μου, ήμουν σα φαλακρό alternative/emo σαχλοκούδουνο και είπα να στείλω μήνυμα μήπως και ο διάολος είχε σπάσει το ποδάρι του και ήθελε να πάμε για ποτό. Αλλά να μου (αυτομουτζώνομαι - το χω κλέψει από φωτογραφικό ενσταντανέ και είναι τρόπος ζωής πλέον) που θεώρησα πως θ' απαντούσε. Το 'χε κλειστό που να του κλειστεί το χέρι σε καμιά πόρτα να μη μπορεί ούτε να πληκτρολογήσει ο παπάρας.

Να το το μέλλον το βλέπω: Εγώ ωσάν Οσία Μαρία - σε λίγο καιρό θα στήνουνε λαμπάδες στο μπόι μου λόγω αγιοποίησης - μαζί με την πεντάμορφη μα γκαντέμω φίλη μου, που δέκα της κάθονται και δεν τους θέλει και της γυάλισε ο δυσλειτουργικός, θα πλέκουμε κουρελούδες στον καναπέ μ' ένα κουβά γεμάτο χολή στο πλευρό μας, απ' την τόση που βγάζουμε αυτό το διάστημα. Στο προσκεφάλι μας θα έχουμε προσκυνητάρι το Men's Health να τσεκάρουμε δικεφάλια-τρικεφάλια τορπίλες, να δουλεύουμε εγώ ποντίκι κι αυτή πάπια (κάτι δικά μας, τώρα αν το 'πιασες κόβει το μυαλό σου, ξουράφι είσαι άριστα δέκα). Και όχι τίποτα, αυτήν την καταράστηκαν, εμένα ποιος μ' έφτυσε δεν ξέρω, αν το μάθω θα γίνω Τούρκος, θ' αρχίσω να παίρνω ανάποδες, δε θα επαναπατριστώ, δε θ' αλλαξοπιστήσω - αλλά λες; και να μου κάνουν μετά τεμενάδες;

Αυτά τα νεύρα διοχετεύονται, εκτός από όλους τους ήρωες της ζωής μου που μ' ανέχονται και τους άτυχους μαθητές μου κάθε φορά που μου λένε 120π/2 = 110π, στο τιμόνι, πήγαινα κεφάτη-ψωνίζω-στου-Βερόπουλου (για του πουλιού το γάλα) μέχρι που μ' έκοψε μία και μπήκε σφήνα μπροστά μου κι άρχισα τις κόρνες και τις καραμούζες ώσπου έσκουξα με κοκκοράκι: "Φλας μωρή τσιμούχα!" και ούτε εγώ κατάλαβα τι εννοούσα, ίσως ο θόρυβος της μηχανής να με ενέπνευσε να της δώσω αυτό το κοσμητικό επίθετο. Έτσι όπως η κραυγή εγκατέλειπε τα χείλη μου, έτσι βρέθηκα την άλλη στιγμή και βυθισμένος στο κάθισμα από ντροπή, κόκκινος σαν το παντζάρι.

Όπως και κάθε φορά, που φεύγει αυτό το νταλικο-rush σε δευτερόλεπτα, δαγκώνω τη γλώσσα μου, δηλητηριάζομαι και καταλαβαίνω πως είμαι τραγικός. Μάλλον θα στραβοκοιμήθηκα χθες γιατί δεν εξηγούνται τα διαόλια μετά από τέτοιο shopping therapy. Θα ξεθυμάνω λιώνοντας το Guitar Hero μέχρι να ματώσουν τα δάχτυλά μου τα φαγωμένα στο Hard. Κι αύριο περιμένω τον οίστρο για διπλωματική να μου χτυπήσει την πόρτα.

Υ.Γ. Το μισό καρότσι ήτο σοκολάτες.
Υ.Γ.2 Με είδε και στα Είδη Κήπου μια γνωστή η οποία είπε "πως ομόρφυνες έτσι" - κι εδώ έρχεται το καλό - "μάλλον επειδή πάχυνες τόσο"! Μάλλον επειδή είναι θωρηκτό και την πλησιάζω χάρηκε. Μου γύρισε πάλι το μυαλό έτοιμος ήμουν να της χιμίξω με καμιά τσουγκράνα.
Υ.Γ.3 Καλά το έβλεπα εγώ στις φωτό που μ' έβγαζα μόνος (ψώνιο) πως μοιάζει το πρόσωπό μου πλέον με φουσκωμένο μπαλόνι έτοιμο να σκάσει κι έχω κρεμάσει ξανά το αλήστου μνήμης πεντοσάγονο. Θα παραγγείλω κανά όργανο παθητικής... γυμναστικής.

Thought #88: idleness

Ένας σωλήνας φτιαγμένος από ανθρώπινη σάρκα ενώνει το στόμα μου με το αυτί μου. Το δέρμα που του δίνει υπόσταση είναι καθαρά δικό μου. Και το νοσηρό αυτοδημιούργημά μου το διατηρώ και το συντηρώ. Εκεί, να κρέμεται, δε μ' εμποδίζει, μονάχα με παχαίνει. Ό,τι και να πω, το ακούω εγώ και κανένας άλλος, με γεμίζω με ψέματα και με παραπλανώ. Ο σωλήνας ορισμένες φορές φουσκώνει επικίνδυνα που νομίζω πως καταλήγω να γίνομαι κοπρολάγνος απ' τα σκατά που βγάζω με τις κινήσεις της γλώσσας μου. Της ίδιας που παρολίγο να κοπεί. Και αν ξαφνικά ένα βράδυ βαριόμουν πια να παριστάνω το μυρηκαστικό, να βγάζω τα λόγια μου, να τα περιπαίζω στο στόμα και να τα καταπίνω πάλι, ο σωλήνας θα με κρατούσε δέσμιο της παράνοιας και της αποστροφής μου στο εγώ που πλάθω.

Οι σκέψεις μου είναι πάντα σε μορφή ήχου, τόσο που τις προβάρω πάντα φωναχτά. Ακούω ό,τι λέω πολύ προσεκτικά χωρίς να το θέλω, η φωνή μου αντανακλάται στο εσωτερικό του τοίχωμα και φτάνει μέχρι το τύμπανο, το τρυπάει και περνάει μέσα στο μυαλό μου όπου και το παραλύει. Η' το μεταμορφώνει μιας και κάθε φορά που διαλύεται επαναδημιουργείται, πιο αρρωστημένο από ποτέ. Καταραμένος, η δύναμή μου να καταστρέφω ό,τι αγγίζει ο ήχος που παράγω. Καθώς αυτός λειτουργεί και αντίστροφα, γεμίζοντας από ό,τι συλλαμβάνει το αυτί μου, η τιμωρία μου να μη μπορώ να κόψω το σωλήνα. Φοβάμαι πως αναπνέω με ήχους, τρέφομαι με κραυγές, βαριανασαίνω με ουρλιαχτά και αργοπεθαίνω απ' τη σαπίλα. Μια μηχανή αυτοκαταστροφής που συλλέγει απ' το περιβάλλον για να τα πολλαπλασιάσει μέσα της μέχρι να σκάσει.

Thought? : Persona 3

O T.L. μελετάει αργά τη νύχτα. Μόνο τότε έχει χρόνο. Το πρωί δεν έχει σχολή, πάει ακόμη σχολείο. Είναι έξυπνος όσο κι αν δεν του φαίνεται και προσπαθεί να το παίξει γοητευτικός και θαρραλέος. Το παλεύει τουλάχιστον. Στα διαλείμματα, οι γνωριμίες που έχει κάνει πολλές. Κάνει ό,τι μπορεί για να συνδυάσει τη διασκέδαση, μόνος ή με φίλους, με τις υποχρεώσεις. Όσο πιο δυνατή μία σχέση του, τόσο αυξάνονται και οι υποχρεώσεις. Ξεκλέβει μια Κυριακή το μήνα για να παίξει το αγαπημένο του online RPG. Στον κυβερνοχώρο κάνει παρέα με τη Μ. Σκέφτεται πως θα ήθελε κάποτε να βρεθούνε και από κοντά. Την Παρασκευή μια κοπέλα του ζήτησε να πάνε σινεμά μα αυτός προτίμησε να βγει μ' ένα φίλο του για φαγητό. Έχουν γίνει τόσοι πολλοί που δεν τους προλαβαίνει. Και έχει να κερδίσει κάτι απ' όλους.

Όταν γυρνάει πίσω στον κοιτώνα όπου μένει μαζί με άλλους σαν κι αυτόν, είναι τόσο κουρασμένος που θέλει απλά να κοιμηθεί. Όμως πρέπει να συνεχίσει. Θέτει στόχους, προσπαθεί να ξεπεράσει τον εαυτό του και είναι φορές που αναρωτιέται γιατί παιδεύεται τόσο για ένα μέλλον μάλλον αβέβαιο.


Ο Τ.L. κάθε βράδυ στρέφει ένα "πιστόλι" στον κρόταφό του και τραβάει αγχωμένος τη σκανδάλη. "Αυτοκτονεί". Ξανά και ξανά. Είναι τότε που η κρυφή του δύναμη έρχεται στην επιφάνεια, ο πραγματικός του εαυτός, και μπορεί να νικήσει τα τέρατα που τον στοιχειώνουν.

Το Persona 3 δεν έγινε η ζωή μου. Πολύ φοβάμαι πως η ζωή μου γίνεται σαν το Persona 3. Και η σκοτεινή εκείνη ώρα, η κρυμμένη ανάμεσα σε όνειρα και εφιάλτες, ζωή και θάνατο, πρωί και βράδυ, ακόμη να φανεί...

The mask I wear is one (?)

Tune of the week #59

Kent - Musik Non Stop

Όσες φορές και να το ακούσω δεν το βαριέμαι. Πραγματικά μουσική non stop... Το κομμάτι έχει κυκλοφορήσει πρώτα στα Σουηδικά και μετά και με αγγλικό στίχο. Η μετάφραση των Σουηδικών είναι (από εδώ):

I needed a hundredth of a second
now that I've made the decision, I'm calm
visions in my head when you smile
I've found something beautiful
my friend, do you see what I see
I'm almost like you

And you are like me when you're dancing
have never met anyone like you
you are like me when you're dancing
music non stop to the end

I resigned to catch some sun
and I moved my desk and my chair
to the night garage under our house
when I close my eyes I see the light
I'm almost like you

And you are like me when you're dancing
have never met anyone like you
you are like me when you're dancing
music non stop to the end

So it took me a hundredth of a second
I've travelled back in time, become young
visions in my head when you smile
I've found something beautiful, my friend
do you see what I see?
I'm almost like you

And you are like me when you're dancing
have never met anyone like you
you are like me when you're dancing
music non stop to the end

And you are like me when you're dancing
have never met anyone like you
you are like me when you're dancing
music non stop to the end

Το προτιμώ στη γλώσσα που πρωτογράφτηκε. Το έχω λιώσει. Ξανά και ξανά. Δεν ξέρω πού το θυμήθηκα πάλι, ίσως η μουσική γενικότερα να μου το θύμισε. Μαραθώνιος Kent. Το αγαπημένο μου. Και για να γίνονται οι συγκρίσεις ορίστε και η Αγγλική version (κυκλοφόρησε με 2 βίντεο κλιπ, ένα ακριβώς ίδιο με το Σουηδικό - αυτό εδώ - και άλλη μία με το συγκρότημα να τραγουδάει και να μεταμορφώνεται ο ντράμερ σε γυναίκα και άλλα τέτοια κουλά - εδώ στο youtube).

捲り番長 (Mekuri Master)

Κλίκαρε την εικόνα για να παίξεις!

Η ακριβής μετάφραση είναι: "Ο αρχηγός των αλητήριων που γδύνουν". Όχι βάλε με το μυαλό σου τι σόι παιχνίδι είναι αυτό. (Ιαπωνικό, τι θα 'τανε - σου 'λυσα την απορία). Στόχος σου να σηκώσεις τις φούστες των ανυποψίαστων σχολιαροκόριτσων κατά τη διάρκεια της μέρας και του διαλείμματος, αποφεύγοντας τις γριές, τα λοιπά αλάνια και τις άγριες γκόμενες, που μ' ένα τους χτύπημα σε στέλνουν στο διευθυντή και το game over. Τα απογεύματα κάνεις και practice χουφτώνοντας αγάλματα... Μην τα συζητάς. Μιλάμε για ποιότητα!

Πριν ξεκινήσεις, επέλεξε και το αγαπημένο σου βρακάκι. (Εμένα είναι τα κολλητά μαύρα μποξεράκια, δεν τα φοράνε αυτές στο παιχνίδι, οπότε ταλανίζομαι τώρα, να πάρω το φραουλοσχέδιο, το τσουλέ κόκκινο ή το κοφτό κίτρινο; Το πιο γούτσου πάντως είναι με το αρκουδάκι.) Ίσως παίρνεις μπόνους αν δεις αρκετά. Το θέμα είναι... Πόσο καλά δουλεύεις το χέρι σου;