Thought #88: idleness

Ένας σωλήνας φτιαγμένος από ανθρώπινη σάρκα ενώνει το στόμα μου με το αυτί μου. Το δέρμα που του δίνει υπόσταση είναι καθαρά δικό μου. Και το νοσηρό αυτοδημιούργημά μου το διατηρώ και το συντηρώ. Εκεί, να κρέμεται, δε μ' εμποδίζει, μονάχα με παχαίνει. Ό,τι και να πω, το ακούω εγώ και κανένας άλλος, με γεμίζω με ψέματα και με παραπλανώ. Ο σωλήνας ορισμένες φορές φουσκώνει επικίνδυνα που νομίζω πως καταλήγω να γίνομαι κοπρολάγνος απ' τα σκατά που βγάζω με τις κινήσεις της γλώσσας μου. Της ίδιας που παρολίγο να κοπεί. Και αν ξαφνικά ένα βράδυ βαριόμουν πια να παριστάνω το μυρηκαστικό, να βγάζω τα λόγια μου, να τα περιπαίζω στο στόμα και να τα καταπίνω πάλι, ο σωλήνας θα με κρατούσε δέσμιο της παράνοιας και της αποστροφής μου στο εγώ που πλάθω.

Οι σκέψεις μου είναι πάντα σε μορφή ήχου, τόσο που τις προβάρω πάντα φωναχτά. Ακούω ό,τι λέω πολύ προσεκτικά χωρίς να το θέλω, η φωνή μου αντανακλάται στο εσωτερικό του τοίχωμα και φτάνει μέχρι το τύμπανο, το τρυπάει και περνάει μέσα στο μυαλό μου όπου και το παραλύει. Η' το μεταμορφώνει μιας και κάθε φορά που διαλύεται επαναδημιουργείται, πιο αρρωστημένο από ποτέ. Καταραμένος, η δύναμή μου να καταστρέφω ό,τι αγγίζει ο ήχος που παράγω. Καθώς αυτός λειτουργεί και αντίστροφα, γεμίζοντας από ό,τι συλλαμβάνει το αυτί μου, η τιμωρία μου να μη μπορώ να κόψω το σωλήνα. Φοβάμαι πως αναπνέω με ήχους, τρέφομαι με κραυγές, βαριανασαίνω με ουρλιαχτά και αργοπεθαίνω απ' τη σαπίλα. Μια μηχανή αυτοκαταστροφής που συλλέγει απ' το περιβάλλον για να τα πολλαπλασιάσει μέσα της μέχρι να σκάσει.