Από το Last.fm στο Μύλο με τον Παύλο Παυλίδη

Όλα ξεκίνησαν με το Last.fm. Είναι δαιμονικό. Η διαβόλισσα που μου το έδειξε (τελείως εμπιστευτικά), είμαι σίγουρος πως ήξερε τα κρυμμένα μυστικά του, μη σας πω τα κουβάλησε από τα βάθη της Ευρώπης, από κάτι γαλήνια γελαδοχώρια όπου κάνει κάθε χρόνο σκι και άλλα θαυμαστά αθλήματα. Αλλά αρκετά μ' αυτή.

Το θέμα είναι πως την έβλεπα, γιατί εδώ κρύβεται κύριε το τρομερό ματζούνι του εν λόγω σάιτ, στο ότι καταγράφεται ό,τι ακούς, να ακούει συνεχώς το ίδιο τραγούδι. Superstar. Εκτός του ότι είναι ψωνάρα (φιλικά το λέω μην τσιρίζεις - σάμπως εγώ δεν είμαι;), δεν έβρισκα άλλο λόγο να ακούει αυτό το τραγούδι, αν και είχε πάρει κλίση στο τέλος (Περικλής, Περικλής) προς το έντεχνο ελληνικό η μαγίστρω. Και δεν ήταν της Sibel Tuzun απ' τη Eurovision γλυκέ αναγνώστη, αλλά του Παύλου Παυλίδη. Και επειδή συνάδελφος, συμπλογκογράφος, που τον έχω και για ενημερωμένο πανάθεμά τον, με ρώτησε αν ο γλυκύτατος κυριούλης που φτιάχνει σοκολάτες το ριξε και στο τραγούδι και σύντομα βγει στην πίστα με λαμέ να τραγουδά άσματα επιπέδου Τσικουλάτα, να υπεραμυνθώ του Παύλου και να τονίσω πως έχει προιστορία.

Μεγάλη η ιστορία του λοιπόν στην ελληνική ροκ μουσική σκηνή, αφού αποτέλεσε μέλος, χαρίζοντας τη φωνή του, στα Μωρά στη Φωτιά και στα Ξύλινα Σπαθιά. Και αν θυμάστε το "Λιωμένο Παγωτό", αυτό που κολλούσε στο χέρι και μου γυρνούσε τ' άντερα κάθε φορά που το άκουγα από ιμιτασιόν ροκάδες μέσα στο λεωφορείο, όταν πηγαίναμε εκδρομές με το σχολείο στο γυμνάσιο, ναι, αυτός το έλεγε. Ίσως και να ήταν σοκολάτα το παγωτό, δε νομίζω να διευκρινίζεται, οπότε ίσως και να σχετίζονται με τον άλλο Παυλίδη (η Κ. νομίζω πως θα πάθει νευρικό κλονισμό).

Η Κ. μου έδωσε να ακούσω το τελευταίο του CD, όταν της είπα πως η Ματζίκα είχε γίνει φαν, και με έκανε να κολλήσω με τους Θεριστές, ένα τραγούδι με ακατάληπτους αρχικά στίχους και μοναδική μελωδία που με ταξίδευε. Η Κ. είναι φανατική θαυμάστρια του Παύλου, σε όρια παραφροσύνης ορισμένες φορές, και "ιδιοκτήτρια" μιας ζωής που έχει πλάσει και εκτυλίσσεται σε κάποιο παράλληλο σύμπαν όπου φέρει το επώνυμό του και το δεύτερο παιδί του. Επειδή λοιπόν της χρωστούσα 2 δώρα, ένα ψυχικό, δυο εξόδους, ένα φιλί και ένα τσιγάρο, είπα όλα να τα κάνω σούμα και ο μαλάκας υποσχέθηκα να πάω μαζί της στην επόμενη συναυλία του Παυλίδη στη Θεσσαλονίκη, να της πληρώσω και το εισιτήριο (φοβερό δώρο θα μου πείτε, αλλά κάτι θα ξέρει ο μπαμπάς μου που λέει πως βγάζω κι απ' τη μύγα ξίγκι).

Η επόμενη συναυλία έφτασε, έφτασε μαζί της όμως και η βαρυχειμωνιά και κατέληξα τ' ανάσκελα στο κρεβάτι όλο το holiday season μη μπορώντας καν να δω holiday on ice, γιατί δεν το δειχνε και η TV. Έτσι γλίτωσα το Holiday (για την ταινία λέω τώρα) που ήθελε να δούμε μαζί μια άλλη Κ., μα και τη συναυλία. Έπειτα το έβαλε και msn msg η άτιμη η Κ. υπ' αριθμόν 1 και μου υπενθύμιζε 24/7 πως η μέρα της κρίσης πλησιάζει όταν το ρολόι χτυπήσει 12 και η μέρα από 26 γίνει 27 Ιανουαρίου. Οι ουρανοί θα ανοίξουν, άγγελοι θα πέσουν στη γη, ανάμεσά τους και ο Παύλος (παραλήρημα mode ανάλογης φύσης με το δικό της) και θα μας ψέλνει τις θείες μελωδίες του στο Μύλο. Εκείνον που κάηκε και ξαναφτιάχτηκε - όχι ότι δεν τους επέτρεπαν να τον ανακαινίσουν...

Έτσι και γω, με κολατσό θανατοποινίτη πριν τη μεγάλη στιγμή 4 κομμάτια κέικ και 1 καφέ και χρώμα το εκρού του νεκρού, ντυμένος με τα χθεσινά, όχι που θα βαζα και σπέσιαλ ρούχα για μια ροκ συναυλία, ακολούθησα την Κ.... Εκτός από το γεγονός ότι το είχα δαγκώσει απ' το κρύο, έπρεπε να περιμένουμε και - λίγο ευτυχώς - να ανοίξουν "οι πύλες". Της Κολάσεως σα να λέμε. Είχαμε πάει και νωρίς βλέπετε για να βρούμε σκαμπό να κάτσουμε, μη μ' έχει και στο όρθιο η κοπέλα. Όσο πιο κοντά στη σκηνή, αλλάξαμε και πόσες φορές θέση για να βλέπουμε ακόμη καλύτερα το πρόσωπο του Παύλου. Που από κοντά, καλός είναι, δεν είναι άσχημος.

Δεν άνοιγε φυσικά το πρόγραμμα αυτός όμως! Ήταν πρώτα τα ανερχόμενα αστέρια! Οι "Σχέδιο Πλανήτη" που εγώ τους απεκάλεσα Planet Plan γιατί μου ηχούσε καλύτερα στο αυτί. Το αυτί μου περιττό να προσθέσω πως καταστράφηκε, τύμπανο και λοιπά αξεσουάρ, μιας και ήμασταν κάτω από μια ηχιούμπα και οι Planet Plan δεν είχαν και τον πιο γλυκό ήχο. Από στίχο δε, δεν το συζητώ! "Νύφη παρθένα σε πήραν όλοι" (reference στη Θεσσαλονίκη) "Κάμερες μες τα βρακιά μας να ελέγχουν τα καβλιά μας" (reference στις μεγάλες κυβερνήσεις) και "Ώπα-ώπα Αμέρικα-Γιουρόπα" (κάτι για ντόπα έλεγε επίσης). Ήταν δίπλα στον τραγουδιστή και ένας κύριος στην κονσόλα, που έλεγχε πολύπλοκα κομβία και χάριζε το χαμόγελο σε μια παλλόμενη λαοθάλασσα 350 και βάλε (που είχαν μαζευτεί μόνο για τον Παυλίδη). Ο συγκεκριμένος, μετέφραζε και τους στίχους των εξαιρετικών τραγουδιών του γκρουπ στη νοηματική, ή έτσι μου φάνηκε, διότι όλα τα έλεγε με τα χέρια. Κρίμα που δεν ήταν αυτός στο video wall από πίσω, γιατί πραγματικά θα έκανε θραύση. Μου θύμισε τις διαφημίσεις για το σταθμό "Ντέρτι" με τη φωνή του Χρήστου Σιμαρδάνη να λέει πώς πετάμε το λέλουδο στην μπουζουκτσού και πως χτυπάμε παλαμάκια (αλλά στο mute).

Μπροστά από μας, είχαμε μια παρέα με μαμά-θεία-κόρες-φίλες παιδιών και του Σούστα. Ο Σούστας, χόρευε μόνο αυτό ακριβώς. Σούστα. Ούτε καν των παραδοσιακών χορών ήταν το παλικάρι όμως φαίνεται, γιατί το μόνο που ήξερε να κάνει, ήταν να "χορεύει", χοροπηδώντας σαν ελατήριο και χωρίς ρυθμό πάνω κάτω επιτόπου και πλαγίως. Δίπλα του η κολλητή του που χόρευε σεληνιασμένη και σα να της μπήκε από τώρα το Τριώδιο. Πού δε σας λέω, πιπέρι. Πρέπει να το ζήσετε για να το συνειδητοποιήσετε. Το τρελοπαρεάκι όλο αυτό, ήταν μονίμως μπροστά μας, σε φάση που νόμιζα πως ταχτάριζα στα γόνατά μου κάθε μέλος της οικογένειας και στα ανοιχτά μου πόδια τη μαμά-επικεφαλή.

Δε θα περιγράψω τίποτα άλλο για τη συναυλία. Ήταν μοναδική. Εγώ ένοιωθα άσχετος τελείως εκτός τόπου και χρόνου, και ήμουν, αλλά στο τέλος, σιγοψιθύριζα τους στίχους μαζί με τον Παύλο. Η ενέργεια που έχει στη σκηνή είναι απίστευτη. Μου έμειναν τα Διαστημόπλοια, ο Βροχοποιός, το Αερικό, το Στοιχειωμένο Σπίτι, η Φωτιά στο Λιμάνι κι άλλο ένα που τίτλο δε θυμάμαι μα ήταν ήρεμο και "ταξιδευτικό". Οι Θεριστές δεν ακούγονταν όπως στο CD αλλά έκαναν όλο το μαγαζί να χορεύει. Έκανε να φύγει 2 φορές μα το κοινό τον ζητούσε και ξαναγύρισε. Στις 2μιση τελείωσε. Έπαιζε από τις 12 παρά. Δεν είναι του στιλ μου αυτά τα μέρη, αλλά πιστεύω πως θα μπορούσα να ξαναπάω. Ήταν ωραία εμπειρία η συναυλία. Θα μου μείνει. Όπως νομίζω μου έχει μείνει και η τσιγαρίλα σε κάθε πόρο του δέρματος μου ακόμη και μετά το μπάνιο. Λέω να πάω να ξαναλουστώ... (Κ., τόσα κάθε μέρα να έγραφα, θα είχα τελειώσει 2 πτυχιακές και όχι μία...)


Ματζίκα τη βοήθειά σου!