Thought #36: Slipping...

Μη φύγεις. Σε παρακαλώ. Όλοι σιγά-σιγά απομακρύνεστε. Δε θέλω να γίνετε απλά μια ανάμνηση. Όταν μου είπες χθες πως ήρθαν να δουν το σπίτι σου πάγωσα. Πότε πέρασαν τόσα χρόνια. Θα φύγει για πάντα. Πλέον δε μου ακούγεται αστείο. Γιατί είσαι εσύ. Γιατί είσαι εσύ; Μείνε. Θέλω να ακούσω τις περιπέτειες σου για ακόμη μια φορά. Όλη η γειτονιά σου, είχε γίνει η σκηνή για μια ταινία μυστηρίου στην οποία εσύ είχες τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ήθελες πάντοτε να συμμετέχουμε και μεις στις εξονυχιστικές σου έρευνες. Ένοιωθα και πάλι μικρό παιδί παίζοντας τον ντετέκτιβ μαζί σου. Τώρα ποιος θα εξιχνιάζει τα "περίεργα" που θα συμβαίνουν εκεί; Ποιος θα ξέρει τα πάντα για όλους αυτούς τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους που κανένας άλλος δε λογάριαζε και περνούσαν απαρατήρητοι; Κάνεις μια γειτονιά να φαίνεται μοναδική, γιατί εσύ είσαι μοναδική. Δε μπήκες ποτέ στον κόπο να βάλεις ίντερνετ. Δεν ήρθες στο δικό μου κόσμο. Της μοναξιάς. Γιατί εσύ είχες πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνεις. Όταν οι άλλοι δε νοιάζονται για τον διπλανό τους, εσύ τον έκανες φίλο σου, όταν οι άλλοι γελούν με ξενόφερτες σειρές, εσύ τις έκανες να φαντάζουν πρωτότυπες. Έμαθες μέχρι και άλλη γλώσσα, μιας και στηνόσουν στο γυαλί για να μη χάσεις τη σειρά σου. Σου έμεναν πολλά, τόση προσήλωση. Έμαθα και γω μια άλλη γλώσσα μαζί σου. Δεν τις ξεχνάω ποτέ αυτές τις λέξεις καμάρι μου. Δε θέλω να μου μείνουν μόνο τα βιντεάκια που γυρίσαμε μαζί. Γι' αυτό μείνε εδώ.