Wednesday, August 22, 2007

Thought #67: MPD

Keep you in the dark you know they all pretend
Keep you in the dark and so it all began
Send in your skeletons
Sing as their bones go marching in again
They need you buried deep
The secrets that you keep are ever ready
Are you ready
I'm finished making sense
Done pleading ignorance... that whole defense





Κάθομαι και δεν ξέρω τι να κάνω. Το μυαλό μου στο κενό. Βρίσκω το κάθε τι ανάρμοστο, τους στίχους των Foo Fighters χλευαστικούς, ειρωνικούς, αλλά το τραγούδι μ' αρέσει. Βλέπω ό,τι αηδία πέσει στην αντίληψη μου, όσο κι αν αυτή έχει αλλοιωθεί. Μήπως όμως ισχυροποιήθηκε, τώρα που φοβάμαι; Δεν κοιμήθηκα το πρώτο βράδυ. Το ζούσα. Καθώς με καταπλάκωνε το βάρος, ίσως και της ίδιας μου της συνείδησης, δεν είχα συνειδητοποιήσει πως ήταν απλά εφιάλτης. Στην αρχή έχασα τη φωνή μου. Για καλό θα πουν πολλοί. Έδινα τροφή στην όραση, μάθαινα, έβλεπα και μάθαινα πως πρέπει να συμπεριφερθώ. Μετά έκανα να μιλήσω, αλλά δε θα ήταν σωστό. Όταν τελικά το παράκανα, τρόμαξα και πάλι. Από τις φωνές. Διέλυσαν την ψευδαίσθηση που δημιούργησα με τις δικές μου φωνητικές χορδές, με επανέφεραν στην πραγματικότητα. Όπως μετά τον εφιάλτη. Όμως τώρα πια τον ζούσα. Ξύπνησα μέσα σ' αυτόν; Ο άλλος μου εαυτός προσπάθησε να βγει στην επιφάνεια. Δεν τον ενδιαφέρει κανένας και τίποτα. Δε νοιάζεται αν πρέπει ή όχι να δράσει, να εκφραστεί. Την τρίτη μέρα, το πράσινο τέρας της ζήλειας ήρθε να του κάνει παρέα και να τον θρέψει. Ο πρώτος, θα ήθελε να ζούσε στο μυαλό και τις συνειδήσεις πολλών. Ο άλλος, δεν ενδιαφέρεται για κανέναν. Θέλει να ζει για να διαλύει. Φτύνει δηλητήριο και ζει από τη δυστυχία. Των άλλων ή του άλλου μου εαυτού; Δεν το έχω καταλάβει. Ίσως να θέλει και τη δική μου αποκλειστικότητα. Ζω σε έναν παράλληλο κόσμο που έχει πλάσει το άλλο μου μισό. Η ανασφάλεια και η άγνοια σιγά σιγά με κατατρώνε. Δεν είμαι σίγουρος για τίποτα. Τζάμπα διαβάζεις. Ζω στην παράνοια. Ποιο εγώ μου τα γράφει; Ποιο "εγώ" είμαι πραγματικά εγώ; Εσύ με ξέρεις;

What if I say I'm not like the others. What if I say I'm not just another one. Who's the pretender?

Ίσως να έπρεπε να το ονομάσω The MPD diaries. Θα ακολουθήσουν κι άλλα... Δεν την έχω γλιτώσει την οικογενειακή παράδοση...

Saturday, August 18, 2007

Όλα θα πάνε καλά

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει και δεν έχω καταλάβει το γιατί. Μπορεί οι πολλές πληροφορίες που συσσωρεύτηκαν και κοντεύει να εκραγεί. Μαζί του, θα ξεχυθούν χιλιάδες δάκρυα, που συγκρατούσα μόλις το έμαθα, καθώς οδηγούσα, μόλις έφτασα, όταν σε είδα. Προσπαθούσα όσο μπορούσα να φανώ δυνατός. Μερικές φορές νομίζω ότι μέσα στην κατατονία σου το πρόσεξες και συ. Κοιτούσα όλα τα εξαρτήματα, το σώμα σου καλυμμένο με το σεντόνι του νοσοκομείου, πως προσπαθούσες να σηκωθείς γιατί δεν άντεχες την ακινησία. Δεν ήξερα τι να φέρω μαζί μου για να σε κάνω να ξεχαστείς. Ο Μπομπ ελπίζω να σου κρατάει συντροφιά. Ευχόμουν να μην είναι τίποτα σοβαρό.
-Καλά είμαι.
-Πότε θα βγεις;
-Σε 15 μέρες.
Μετά έμαθα τα υπόλοιπα. Σταδιακά. Όπως και η μητέρα σου. Απίστευτη υπομονή αυτή η γυναίκα. Την ευγνωμονώ που με σκέφτηκε και μου τηλεφώνησε. Άκουσα τη φωνή σου και έχασα τη δική μου. Περίμενα να περνάς καλά, να είσαι με τους δικούς σου σε μια παραλία. Θα ήθελα να σου πω κι άλλα, αλλά θα κάνω ό,τι μπορώ για να περάσεις τέλεια αφού βγεις. Εύχομαι να γίνει πολύ σύντομα. Κανείς δε θέλει να βλέπει ανθρώπους να ταλαιπωρούνται. Πόσο μάλλον όταν τους νοιώθει τόσο δικούς του. Αύριο θα είμαι πάλι εκεί, θα φέρω και σημειώσεις ξανά, να κάνω πως διαβάζω. Να ξεγελώ τον εαυτό μου και να χάνομαι σ' αυτές τις στιγμές που δε νοιώθω καλά. Εσύ, μάλλον πήρες από τον πατέρα σου. Απορούσα που έβρισκες όλο αυτό το κουράγιο. Εσύ μας έδινες δύναμη κι όχι εμείς παρόλο που γι' αυτό ήρθαμε υποτίθεται. Χθες το βράδυ στο όνειρό μου γλίτωσες από τη λάβα. Γι' αυτό δε φοβάμαι. Δε σε φοβάμαι. Θα πάνε όλα καλά. Γίνε πολύ γρήγορα καλά. Ακούς;;;

Friday, August 17, 2007

So You Think You Can Dance s03: Top 6 to winner

a flash forward to the events:

Ολέ! Από την εβδομάδα των 6 προσέξτε τις "τραπεζικές" διαπραγματεύσεις του Neil και της Sabra με τη μουσική των Eurythmics. Τότε μας αποχαιρέτησαν η Lauren και ο Pasha (καιρός ήταν).



Ο Neil έμεινε στους 4 επειδή τα κοριτσάκια που ψηφίζουν γουστάρουν τα twinks. Nothing more, nothing less. Οι άλλοι τρεις ήταν υπέροχοι ως χορευτές. Όμως με μόλις 4 χρόνια χορού, η Sabra ήταν τελικά αυτή που κατέκτησε τον τίτλο του America's Favorite Dancer και $250,000 για να 'χει να σκορπάει. Και σε καλή μεριά! Ήταν η αγαπημένη μου επίσης και άξιζε να κερδίσει.



Wednesday, August 15, 2007

Thought #66: sexless, loveless, lifeless

Ναι, κάτι μπορεί και να με χάλασε. Ίσως ο αέρας της άλλης μεριάς της πόλης. Είμαι περίεργος. Είμαι τραγικός, το ξέρω. Άλλωστε, μετά, εγώ το προκάλεσα. "Δοκίμασε και θα δεις...". Και δεν ήμουν εκεί. Γύρισα σπίτι με το λαιμό μου μελανιασμένο, σημάδια από δόντια σε μύτη και χέρια και ματωμένα χείλη. Και δεν ένοιωσα τίποτα.

Φιλί. Υπέροχο. Μπορεί και το καλύτερο ως τώρα. Οι αισθήσεις μου ήταν εκεί. Άγγιζα και ένοιωθα. Φιλούσα και το μυαλό μου δούλευε. Δε μπορούσα να αφεθώ. Το στόμα μου βρεγμένο και να διψάω συνέχεια. Απέτρεπα τα χέρια να φτάσουν χαμηλά. Δεν ένοιωθα τίποτα. Σκεφτόμουν. Τι κάνω και τι όχι. Πως θα ξενέρωνε. Και ίσως αυτό να περίμενα. Ή και να ήλπιζα. Μίλησα για ανασφάλειες, κάτι που ακούνε οι φίλοι και με βρίζουν. Δεν είπε τίποτα. Μιλούσα με "μαλάκα" και "ρε". Θύμωνε, καθώς σχεδίαζε το μέλλον. Ανησυχούσα και αν θα τα έβγαζα πέρα σε νέο ρόλο. Δε θα γινόμουν καλός ηθοποιός. Έδειχνα πως δεν ήμουν εκεί.

Φιλιά. Περισσότερα. Για να μη μιλήσω; Για να χαλαρώσω; Κουμπωμένος ως πάνω, πνιγόμουν και πάσχιζα να πάρω ανάσα. Ξεφυσούσα σα να έφευγε ένα βάρος ή να ερχόταν ένα άλλο. Στην αρχή έτρεμα κι όλας. Ολόκληρος. Δε μπορούσα να το σταματήσω. Έτρεμα. Γιατί φοβόμουν; Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και το πόδι μου να συσπάται απ' το άγχος...

Φιλιά. Πιο πολλά. Υγρασία. Αυτό μόνο. Και να φέρνω στο μυαλό κινήσεις. Βήματα. Να σχηματίζονται τα δέντρα αποφάσεων και ακαριαία να επιλέγω πορεία, να μη σταματώ τις επιλογές, να μην αφήνομαι, να ελέγχω τα πάντα. Εκτός από το άγχος. Το κορμί μου δεν αντέδρασε ούτε στιγμή. Δεν έφταιγε.

Πόνος. Στη γλώσσα. Και στη γλώσσα του σώματος, εγώ μακριά.

Αίμα. Μπλέχτηκε με τα φιλιά, δεν κατάλαβα τη γεύση του, ένοιωθα το κάψιμο. Στα χείλη. Τα δάχτυλα μου έγιναν κόκκινα. Ανεξίτηλο το χρώμα του. Το σώμα μου σταμάτησε να τρέμει, μα δε σάλευε καθόλου. Η διαδρομή που το μυαλό μου επέλεξε αυτή τη φορά έλεγε να κλείσω τα μάτια και να φανταστώ αυτό που ήθελα να δω. Ό,τι λάτρευα θα ήταν εκεί. Μα δεν έγινε τίποτα. Άρα δεν έφταιγε. Ήμουν εγώ. Θυμήθηκα το πρώτο μου φιλί. Είχα ακούσει πολλά μετά. Πως δεν έπρεπε να το κάνω, όχι έτσι, όχι κάτι τέτοιο, όχι εγώ. Δεν έπρεπε. Γιατί εκεί, ακολουθούσα. Μιμούμουν πιστά τις κινήσεις, ήμουν μια μηχανή με καύσιμο την περιέργεια. Τώρα ήμουν ένα σαράβαλο. Κατάλαβα πως δεν πρέπει να το κυνηγώ. Ίσως δεν είμαι σαν τους άλλους. Μπορεί να έχεις δίκιο Κ.

Γύρισα σπίτι με το λαιμό μου μελανιασμένο, σημάδια από δόντια σε μύτη και χέρια και ματωμένα χείλη. Ήμουν εγώ. Δε ξέρω τελικά αν ήμουν εκεί. Ακόμη κι όταν το μυαλό μου ταξίδευε στις πιο κρυφές μου φαντασιώσεις, δεν αντέδρασα. Ήμουν εγώ. Και ήμουν εκεί. Μα δεν ένοιωσα τίποτα...

Wednesday, August 08, 2007

Thought #65: bottled emotion

Prepared the jars.
The last one was left open to collect it.
Fresh from flesh
wound
pumping still, but cold
to touch
precious -
only to myself.
Formaldehyde preserves
what a fake reality cannot...

Monday, August 06, 2007

Rose & Camellia


Η Reiko ήταν μια φτωχιά, κοινή, Μαρία-της-γειτονιάς, που κόρταρε από καιρό τον Shunsuke Tsubakikoji, το μεγαλύτερο γιο της γνωστής οικογενείας και τελικά κατάφερε, τον τύλιξε και την παντρεύτηκε. Καλός χάνος αυτός, ήξερε τι έκανε αυτή. Όλως τυχαίως, την επόμενη κι όλας μέρα, πάρτον κάτω, του θανατά ο Shunsuke, αλλά είχε προλάβει να της χώσει ένα τριαντάφυλλο ανάμεσα στα προτεταγμένα στήθια της γυναίκας που πολύ πρόλαβε να χαρεί. Τώρα αυτή ζητάει το σπίτι, η αλήτισσα! Αλλά όλο το συγκενολόι του γαμπρού, που δεν είναι τυχαίες άλλα μ' όνομα, αριστοκράτισσες, εξανίστανται και ορμούν να τη φάνε λάχανο τη τσούλα. Που και το καμάρι τους τους έφαγε και προσπαθεί να κονομήσει και ολάκερο το σπίτι. Τόλμησε να ζητήσει προίκα η ξεδιάντροπη! Όχι! Δε θα αφήσουν κάτι τέτοιο να συμβεί! Θα συγκρουστούν με τη Reiko όπως κάθε εκλεπτυσμένη, κομψή και ραφιναρισμένη κιουρία της εποχής γνωρίζει. Γιατί μπορεί τώρα οι δικές μας αγριόγατες να λύνουν τις διαφορές τους με ξεμαλλιάσματα και νυχιές, αλλά τότε... αχ, άλλες εποχές. Με αέρα αριστοκρατίας, με το γάντι! Ή και χωρίς. Αρκεί το χαστούκισμα να 'ναι γερό.

Και εδώ έρχεσαι εσύ. Φυσικά και είσαι η Reiko, γιατί μπορεί οι ακαμάτρες κι οι φτωχές να 'χουν τις τύχες τις καλές (όπως εδίδαξαν τα βραζιλιάνικα σίριαλ ανά την υφήλιο), αλλά σ' αυτή τη ζωή, όλα τα αγαθά κόποις κτώνται και για να γίνεις ζάμπλουτη με υπηρέτες πρέπει να bitch-slap κάθε τελευταία στο σπίτι του χαμένου αντρός σου. Βάλτες όλες στη θέση τους! Κόρες, συννυφάδες, μανάδες και φάλαινες δολοφόνους (θα δεις...)

Κλικάρετε πάνω στην εικόνα για να παίξετε. Έχει και οδηγίες κι είναι -πλέον- και στ' Αγγλικά!

Sunday, August 05, 2007

4'43"

Δεν ξέρω αν θα τρομάξεις. Αν θα εκπλαγείς. Αν θα εντυπωσιαστείς. Ακόμη και αν βαρεθείς, πρέπει να κάνεις υπομονή. Ως το τέλος; Μήπως δεν είναι διάρκεια; Μήπως είναι κάτι το οποίο θα συμβεί ακριβώς στα 4 λεπτά και 43 δευτερόλεπτα; Μην το προχωρήσεις μπροστά. Περίμενε. Και άκουσε...



Χάρη στο Στέφανο, έμαθα για τον John Cage και το κομμάτι του, 4'43". Ένα έργο σε 3 πράξεις, και οι τρεις απ' τις οποίες γράφουν απλά Tacet. Που σημαίνει πως το όργανο σιωπά. Tacet σε όλη την ορχήστρα... Στην αρχή το θεώρησα κοροϊδία. Κάτι το γελοίο, το οποίο προβάλλεται ως "πειραματική μουσική". Διάβασα κι όλας πως μία πηγή έμπνευσης του Cage, που δηλώνει και φιλόσοφος και συγγραφέας συν τοις άλλοις, ήταν μία σειρά πινάκων ενός φίλου του. Οι πίνακες ήταν απλοί, λευκοί καμβάδες, βαμμένοι από πάνω με λευκό χρώμα. Υποτίθεται πως το κοινό γίνεται μέρος του έργου, μιας και ανάλογα με τη θέση του παρατηρητή και του ίδιου του έργου, τις σκιές στο χώρο και το φωτισμό, φαίνεται διαφορά. Όμως, δείχνει να εμπνεύστηκε και από μία επίσκεψή του σε μία ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα του Harvard στην οποία δεν παράγεται ηχώ και γενικότερα κανένας ήχος. Ο Cage δήλωσε αργότερα πως "ακόμη και μέσα στην απόλυτη ησυχία, πάντα ακούγεται κάποιος ήχος". Μπορεί ο καθένας να τον αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Αυτό που εμένα μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η απίστευτη ένταση που επικρατούσε στο ακροατήριο. Είχα μεγάλη αγωνία περιμένοντας να ξεκινήσει κάτι το οποίο δεν ξεκίνησε ποτέ...

Περισσότερα για το 4'43" εδώ (που δεν αποτελεί τελικά πρωτοπορία μιας και είχε γραφτεί κομμάτι παλαιότερα με μόνο παύσεις (όχι όμως tacet) αλλά ο Cage δεν το γνώριζε)

Saturday, August 04, 2007

(false:hood)


The intricacies of lying are woven into my skin;
one pull of the thread, another tangled web.
The lurid silver lining is nowhere to be seen,
my logic, trust and sanity forever seem to ebb...

The sum of needles onto me control my broken nerves,
I tighten strings to pull myself together once again.
My mouth is spouting venom for no one that deserves
the crippled company of mine I make them all disdain.

© l0v3l3ss 2007
photo from Björk's music video Pagan Poetry


Friday, August 03, 2007

So You Think You Can Dance s03e18+19

B-boys, b-girls, όξω απ' το Dance... Στεναχωρήθηκα πολύ με την έξοδο της Sara αλλά δε μ' ένοιαξε και τόσο η αποχώρηση του Dominic. Βέβαια πρέπει να συμφωνήσω με τον Tyler και να πω πως οι γυναίκες είναι αυτές που αξίζουν να μείνουν στην τελική τετράδα γιατί οι άντρες είναι χειρότεροι. Μπορεί όχι ο Danny, αλλά η μούρη του έχει ένα ψευτοτουπέ που μου λέει "γεια σας είμ' ο μαμιάς της γειτονιάς σας" και με κάνει να μην τον πάω. Ξεπέζεψε Danny! (Καλά η απόλυτη φράση που μου έχεις κολλήσει είναι αυτή, αν ακόμη διαβάζεις, ταιριάζει παντού!).



Όπως και να 'χει, εμένα αυτό το αργεντίνικο τανγκό μ' άρεσε απ' όλα περισσότερο, παρόλο που βούρκωσα στη χορογραφία της Mia Michaels. Στεναχωρήθηκα και με την Mary Murphy. Επέλεξα το ανεβαστικό τανγκό, βοηθούσε και η μουσική, γιατί δε μπορώ άλλο ψυχοπλάκωμα. Η Sabra, με μόλις 4 μήνες (χρόνια; δε θυμάμαι πρέπει να το κοιτάξω αλλά κάτι μου λέει πως ήταν μήνες!) training είναι απίστευτη και κατά τη γνώμη μου πρέπει να το πάρει. Άντε η Lacey αν όχι η Sabra.

Thursday, August 02, 2007

Kokoro scan



ή πώς να ξεχωρίσετε τους ψευταράδες και να πάρετε PhD στην ψυχολογία

Τι νοιώθει για σένα το γκομενάκι με το οποίο βγήκες ραντεβού;

Πώς βλέπεις τη στάση του αφεντικού σου τις τελευταίες μέρες; Είναι στις καλές του ή καλύτερα να μη μιλήσεις για εκείνη την αύξηση που νομίζεις πως σου αξίζει; Κι ακόμη κι αν στο πει, το εννοεί;

Θα πρέπει να πιστέψω τα λόγια του ethan όταν θα με βγάλει βόλτα στις 27 Αυγούστου ώρες 8 με 9 (το 'δεσα σκοινί-κορδόνι κι η τιμή σου δε γλιτώνει!) ;

Όλοι μας χρειαζόμαστε το νέο απίστευτο συναρπαστικό και πρωτοποριακό "παιχνίδι" για το Nintendo DS. Δεν πειράζει που είναι στα ιαπωνικά! Μιλάς στο μικρόφωνο και αναλύει τη φωνή. Η SEGA που το δημιούργησε κάνει λειτούργημα! Το "Kokoro scan" (ανάλυση της καρδιάς - ε! πιασάρικο!) είναι ένα πανίσχυρο όπλο.

Το πως θα το παρουσιάσεις στις παραπάνω περιπτώσεις έγκειται στη δική σου ευρηματικότητα. Εκεί που μιλάτε με το γκομενάκι, τσουπ, να το και το Nintendo στο τραπέζι, εκεί που συνεδριάζει ο προιστάμενός σου, πέρνα από δίπλα και πες του με τρόπο "μιλήστε στο ενσωματωμένο μικρόφωνο του DS". Το παν είναι να έχεις τακτ!

Σας ξορκίζω να δείτε το βιντεάκι που αποτελεί τρέιλερ του "παιχνιδιού". Περιλαμβάνει γύμνια-καρτούν (έτσι πως ξεγυμνώνει την ψυχή του λόγω του Kokoro scan - το πιάσατε;) και real-time καταστάσεις όπου μπορείς να το χρησιμοποιήσεις. Του στυλ "θα με τιμωρήσει ο μπαμπάς που έκανα άνω κάτω το σπίτι;", "θα με πληρώσει ο τσιγκούναρος αφεντικός;", "γιατί με κοιτάει λάγνα ετούτη με την καρδούμπα στη μούρη; μήπως θέλει να το κάνουμε; κι αν θέλει, μ' αγαπάει πραγματικά ή είμαι απλά σκεύος ηδονής;". Απόλαυση!

Υ.Γ. Θεωρώ περιττό να αναφέρω πως πρόκειται να κυκλοφορήσει μόνο στην Ιαπωνία... Αλλά η μαγεία του DS είναι πως είναι region-free φίλες και φίλοι! Start importing!

LinkWithin

Blog Widget by LinkWithin