Thought #67: MPD

Keep you in the dark you know they all pretend
Keep you in the dark and so it all began
Send in your skeletons
Sing as their bones go marching in again
They need you buried deep
The secrets that you keep are ever ready
Are you ready
I'm finished making sense
Done pleading ignorance... that whole defense

Κάθομαι και δεν ξέρω τι να κάνω. Το μυαλό μου στο κενό. Βρίσκω το κάθε τι ανάρμοστο, τους στίχους των Foo Fighters χλευαστικούς, ειρωνικούς, αλλά το τραγούδι μ' αρέσει. Βλέπω ό,τι αηδία πέσει στην αντίληψη μου, όσο κι αν αυτή έχει αλλοιωθεί. Μήπως όμως ισχυροποιήθηκε, τώρα που φοβάμαι; Δεν κοιμήθηκα το πρώτο βράδυ. Το ζούσα. Καθώς με καταπλάκωνε το βάρος, ίσως και της ίδιας μου της συνείδησης, δεν είχα συνειδητοποιήσει πως ήταν απλά εφιάλτης. Στην αρχή έχασα τη φωνή μου. Για καλό θα πουν πολλοί. Έδινα τροφή στην όραση, μάθαινα, έβλεπα και μάθαινα πως πρέπει να συμπεριφερθώ. Μετά έκανα να μιλήσω, αλλά δε θα ήταν σωστό. Όταν τελικά το παράκανα, τρόμαξα και πάλι. Από τις φωνές. Διέλυσαν την ψευδαίσθηση που δημιούργησα με τις δικές μου φωνητικές χορδές, με επανέφεραν στην πραγματικότητα. Όπως μετά τον εφιάλτη. Όμως τώρα πια τον ζούσα. Ξύπνησα μέσα σ' αυτόν; Ο άλλος μου εαυτός προσπάθησε να βγει στην επιφάνεια. Δεν τον ενδιαφέρει κανένας και τίποτα. Δε νοιάζεται αν πρέπει ή όχι να δράσει, να εκφραστεί. Την τρίτη μέρα, το πράσινο τέρας της ζήλειας ήρθε να του κάνει παρέα και να τον θρέψει. Ο πρώτος, θα ήθελε να ζούσε στο μυαλό και τις συνειδήσεις πολλών. Ο άλλος, δεν ενδιαφέρεται για κανέναν. Θέλει να ζει για να διαλύει. Φτύνει δηλητήριο και ζει από τη δυστυχία. Των άλλων ή του άλλου μου εαυτού; Δεν το έχω καταλάβει. Ίσως να θέλει και τη δική μου αποκλειστικότητα. Ζω σε έναν παράλληλο κόσμο που έχει πλάσει το άλλο μου μισό. Η ανασφάλεια και η άγνοια σιγά σιγά με κατατρώνε. Δεν είμαι σίγουρος για τίποτα. Τζάμπα διαβάζεις. Ζω στην παράνοια. Ποιο εγώ μου τα γράφει; Ποιο "εγώ" είμαι πραγματικά εγώ; Εσύ με ξέρεις;

What if I say I'm not like the others. What if I say I'm not just another one. Who's the pretender?

Ίσως να έπρεπε να το ονομάσω The MPD diaries. Θα ακολουθήσουν κι άλλα... Δεν την έχω γλιτώσει την οικογενειακή παράδοση...