Thought #72: carnal abstention

Αν αυτό που διαβάζω υπήρχε στην πραγματικότητα, θα αποτελούσα ένα τέλειο παράδειγμα. Μία διαστροφή που κατοικεί μέσα μου αλλά δε βγαίνει ποτέ, η ερωτική δυσπραγία που καταλλαγιάζει τις ορμές με μία ακόμη πράξη αυτοικανοποίησης και η απομάκρυνση των πάντων. Η σταθερή αξία της μοναδικότητας που αδυνατεί να αγαπήσει για να μη σκοτώσει.

Λίγοι και εκλεκτοί χρειάζονται ως εξομολογητές και ως κλειδούχοι της αλήθειας. Μιας αλήθειας σχεδόν ανομολόγητης. Αλλά αμφότερα βήματα οπισθοχώρησης διατηρούν τις ισορροπίες. Τόσο λεπτές που εάν έβγαιναν στην επιφάνεια, θα έσκιζαν τη σάρκα, θα την άνοιγαν σαν άλλο κοφτερό νυστέρι και η αιμορραγία θα ήταν λύτρωση και κάθαρση για μία μιαρή ψυχή.

Στον κόσμο της υπόθεσης, δραματικής πάντα, όσο κι αν φαίνεται σαν κωμωδία από τους άλλους, τα γιατί τα όχι και οι επιφυλάξεις συγκαλύπτονται, δίνοντας χώρο στο βασικό πρωταγωνιστή να ακολουθήσει το δρόμο του. Ένα δρόμο τόσο πεισματικά επιλεγμένο και ψυχοφθόρα οριοθετημένο που δεν παρεκκλίνει από την πορεία του ποτέ.

Κι αν οι προκλήσεις διαδέχονται η μία την άλλη, η ψυχή τραβάει το σώμα ξανά πίσω στην ασφάλεια της μη-επαφής, ώστε να μην υπάρχει μετάβαση σε άλλο σώμα, να μη βρεθώ σε τόπο εγκλήματος, ένοχος, με το βάρος όχι μιας συνείδησης, αλλά ενός κουφαριού το οποίο θα πρέπει επιμελώς να αποκρύψω και ενός θρήνου για μία ακόμη χαμένη ψυχή.

Για εμάς, ο έρωτας είναι μια κόλαση. Αν υπήρχα, θα ήμουνα δαιμονιστής.

Tune of the week #54

Die Ärzte - Junge

Οι στίχοι μιλάνε από μόνοι τους. "Αγόρι μου", "Νέε" και τα λοιπά παραπληγικά των γονέων ξεστομίζονται από το βασικό τραγουδιστή των Γερμανών "γιατρών", όχι της πείνας, ούτε της δίψας, αλλά της πανκ ροκ σκηνής. "Μη ραγίζεις την καρδιά της μάνας!", "Πώς είσαι έτσι;", "Τι θα λένε οι γείτονες;". Αυτά ακούω και στο μυαλό μου έρχεται η εικόνα του Λαζόπουλου, όταν κοροιδεύει τον Πρέκα την ώρα που τον πιάνουν τα αναφιλητά. Άνετα θα "έψαλε" στη νεολαία το τραγούδι αυτό, χωρίς τη συνοδεία των ηλεκτρικών κιθάρων και ντραμς, μα με το μήνυμα να αντηχεί: "Γυρνάς στο σπίτι όλο και με χειρότερες παρέες, ξέρω πως όλοι οι φίλοι σου παίρνουν ναρκωτικά" ενώ λήγει σπαραξικάρδια, μετά την απειλή της αποκλήρωσης του "νέου" με την κραυγή: "Θέλεις να πεθάνουμε;". Εγώ πάντως πέθανα στα γέλια με τους στίχους και το βίντεο κλιπ.

Admit it

Το 'χεις κάνει και συ. Γι' αυτό σ' αρέσουν τα profile sites...

Hints για blogger fans: Το πιο εύκολο απ' όλα είναι να πείτε στον Neverlandean πως λατρεύετε το νταρντανομωρό Kelly Clarkson, για τον Wrong Guy μάθετε απ' έξω τη φιλμογραφία του Tim Burton και στο πρώτο σας ραντεβού με τη MoodyGirl εκθειάστε τους ποιητικούς στίχους του Rufus Wainwright. Ο gsus είναι δύσκολος, χρειάζονται μήνες αναζήτησης στην πιο ψαγμένη, κουλή, προοδευτική και περιθωριακή μουσική σκηνή, ενώ η καυτή γατούλα του σεξ sikia έχει πολλή δουλειά αυτή την περίοδο (του στέλνω ένα καράβι μες τους άντρες, κομπολόι δίχως χάντρες, να 'χει να διαλέξει μετά την πρόσφατη απογοήτευση) και η tsaperdona είναι δεσμευμένη, οπότε κάτω τα ξερά σας!

Για τους υπόλοιπους στα δεξιά σας, ορθάνοιχτες οι πόρτες για τα μπλογκς τους. Δε θα κάνω εγώ όλη τη δουλειά για σας! Ούτε στο facebook δε χρειάζεται να ανατρέξετε!

Thought #71: endurance

Pricked and prodded till hearts bled.
Ravishing pain for the wounded damsel in distress,
surging fumes of rage and spite from the loyal watchdog.
Worries and desperation imprinted on cushioned prisons.
Howls in the dreary night and barks drowned in irony swallowed.
So that ambiguous relationships would last another day.

oni revelations: Οι έξτρα μέρες του μήνα

Ας αποτάξουμε το συνομωτικό ζυγό που μας δεσμεύει όλα αυτά τα χρόνια. Εκεί ακριβώς ας επικεντρωθούμε, στο έτος, με τις ωραιοποιημένα στρογγυλοποιημένες 360 ή 365 μέρες, ανάλογα την επιστήμη και την εφαρμογή.

Αν σκαλίσουμε όμως λίγο περισσότερο το ψήγμα αλήθειας αυτό, θα δούμε πως όχι μόνο κάποιοι μας γαλουχούν με λάθος πρότυπα, αλλά δε μας δίνουν καν τη δυνατότητα να σκεφτούμε! Λίγα μαθηματικά ακολουθούν:

Από το δημοτικό ακόμη μας έλεγαν πως ένας χρόνος έχει 12 μήνες, ο κάθε μήνας 4 εβδομάδες και κάθε βδομάδα πόσες μέρες έχει; 7! (Επτά ή εφτά). Πόσες μέρες όμως έχει ένας μήνας; Τριάντα; Τριανταμία; Άντε και 28 το Φεβρουάριο. Και 29 αν είναι δίσεκτο το έτος όπως το 2008. 4 εβδομάδες από 7 μέρες όμως μας κάνουν... 28 μέρες! Ένας μήνας πόσες μέρες μας μάθαιναν πως έχει; ΣΟΚ; Η μέγιστη αποκάλυψη.

Πού βρέθηκαν οι έξτρα 2-3 μέρες κάθε μήνα; Μήπως είναι τότε που οι αρχέγονοι λαοί, πρωτόπλαστοι και μη, Ελ και Νεφελίμ, Χερουβείμ και Σεραφείμ και όλα τα λοιπά προγονικά υπερανθρωπόμορφα πλάσματα παίζουν το παιχνίδι της συγκάληψης και αποπλάνησης του γένους; Τότε που έρχονται στην επιφάνεια και... ζουν ανάμεσά μας; Όπου οι Ελοχίμ εφραίνονται και τρέχουν να ροκανίσουν το δέντρο της ζωής επί γης και να φέρουν το χάος; Και μετά το ολόγιομο φεγγάρι βάζει το τέλμα στα σχέδιά τους;

Είναι μήπως σύμπτωση που ξεπηδούν από την κούφια γη κατά την ημισέληνο; Απεσταλμένοι του Ισλάμ; Γιατί Δρούζα και Τατιάνα έκαναν όλως τυχαίως την ίδια εκπομπή για τη μουσουλμανική μαντίλα; Γιατί οι Γιαπωνέζοι έβλεπαν λαγούς στη Σελήνη να χτυπάνε ένα πελώριο γουδί; Είναι ίσως το σπίτι των επερχόμενων κατακτητών και συνάμα τρομακτικά όμοιων με εμάς εξωγήινων; Προβάλλεται στο διάστημα η επικείμενη νέα σκλαβιά του έθνους παριστάμενη με το χτύπημα του γουδιού; Ο καιρός γαρ εγγής.

Βρισιές: Not Safe For Work

Use Of 'N-Word' May End Porn Star's Career

Άλλη φορά που θα σας έρθει η ορμή πάνω στην πράξη να πετάξετε μια ξεγυριστή βρισιά στο ταίρι σας για να τη βρείτε προσέξτε μη χάσετε τη δουλειά σας (ιδιαίτερη προσοχή συνίσταται για τα άτομα που επιτελούν χρέος στην κοινωνία ως πορνοστάρ). Επικεντρωθείτε μόνο στο ξύλο για να βγάλετε το άχτι σας και κρατάτε το στόμα σας κλειστό μη φάτε καμιά μήνυση. Ποτέ δεν ξέρετε...

Υ.Γ. Είναι τρελοί αυτοί οι Αμερικάνοι...

Blog Action Day

leaves
laminar, veiny
breathing, bristling, falling
branches, twigs, trunk, hair
draining, feeding, growing
helpful, nutritive
roots

written as l0v3l3ss, © 2007

An organism such as ours.
Let's protect it from the greedy, the money-driven and disastrous.
Our home.
Our protection.
For nature gives us back its fruit tenfold.

Exhausted gym freak

Τις τελευταίες μέρες, ο μόνος που με παίρνει είναι ο ύπνος. Όχι πως είχα μεγαλύτερη επιτυχία παλιότερα, αλλά τουλάχιστον ήταν δική μου επιλογή. Με το που γυρνάω σπίτι χασμουριέμαι και γλαρώνω. Που σημαίνει πως πλέον υπόκειμαι έναν καθημερινό βιασμό, και ο Μορφέας δεν είναι καθόλου όμορφος, τουλάχιστον όπως τον παρουσίαζε ο Neil Gaiman.

Ξέρω τι φταίει φυσικά. Το ότι ξεκίνησα και πάλι (μετά από 3 χρόνια) γυμναστήριο. Διότι το πατσόκοιλο πρέπει να πέσει και το βυζί να κατέβει ένα νούμερο και να ανέβει πιο ψηλά γιατί σε λίγο θα σκουπίζει το πάτωμα. Έτσι ξέθαψα τα 2 παντελόνια φόρμας που είχα αγοράσει τότε, "το πάλαι-ποτές" που λέει και η Άντζελα, πήρα την πετσετούλα μου, πήρα και τη Μαντώ τηλέφωνο και πήγαμε να γραφτούμε.

Θα μπορούσα να έχω πάει και στο νέο ριάλιτι του MEGA, Fat March: 400 χιλιόμετρα με τα πόδια, άλλωστε ευκαιρία να δω την Πάργα που τόσα μου λένε γι' αυτήν (στην Πράγα έχω πάει για 7 ώρες ως ενδιάμεση στάση περιμένοντας να πετάξω για Στοκχόλμη, είχα πάει και σε φούρνο να πάρω κάτι σε γλυκό και κατέληξα να τρώω κάτι ανάμεσα σε μπουγάτσα και τυρόπιτα με μαρμελάδα και τυρί κρέμα... Τι Πράγα, τι Πάργα!). Είναι και η εκκίνηση εκεί, μια χαρά. Γιατί δεν το κόβω να άντεχα και τα 400... Βέβαια υπολείπομαι μερικά κιλά από τα θωρηκτά και δε θα έπαιρνα και τίποτα στο τέλος. Τι να το κάνω; Ενώ στο γυμναστήριο, έχω πάλι τις επιλογές μου.

Ο γυμναστής την πρώτη μέρα ήταν τόσο γλυκός. Μας έβγαλε πρόγραμμα προσαρμογής (ήταν 28 χρονών) και ούτε σ' αυτό ανταποκριθήκαμε (ήταν λεπτός). Χθες ξύπνησα και το αριστερό μου βυζί είχε πιαστεί. Δε μπορούσα να κουνήσω το χέρι μου να βάλω τη ζακέτα το πρωί που είχε κρύο. Ούτε να ζητοκραυγάξω για την ανεξήγητη επιτυχία μου στο μάθημα της Οδοποιίας που είχα ξεγραμμένο. (Μιλάμε είχα γράψει χάλια).

Ευτυχώς που έρχεται και η Μαντώ μαζί γιατί εγώ ούτε να κοιτάξω τους άλλους στα μάτια δε μπορώ. Τόση ταπεινοφροσύνη. Έχω άτομο να μιλάω, να περνάω καλά και να κοροϊδεύω όταν κλέβει στα σετ και με μαγικό τρόπο οι επαναλήψεις απ' το 6 φτάνουνε στο 15. Κι αυτή έχει μια άλλη Μαρία Ιωαννίδου να της κάνει "και χαπ και χοπ και χου και α".

Όταν θα γίνω σφίχτερμαν και σωστό μπιλντέρι μπορεί να μη σας μιλάω πια. Να το ξέρετε. Δε φταίτε εσείς. Εγώ θα φταίω. Δε θα θέλω να σας φέρνω σε δύσκολη θέση. Με συγχωρείτε. Πάω να φάω το υγιεινό μου πρωινό με γάλα και κορν φλέικς και να ετοιμαστώ και πάλι. Ελπίζω η μαμά μου να μου φέρει εκείνη την πελώρια γαρδούμπα το μεσημέρι.

Tune of the week #53

Sia - Buttons

Η χαρά του σαδομαζό! Τσίμπα, ζούλα, τράβατηνα, χτύπατηνα, πνίξετηνα. Breathe Sia! Breathe!

Η Sia ήταν σε μένα γνωστή μόνο για τη μέγιστη emo επιτυχία Breathe Me από το -τέταρτο παρακαλώ- άλμπουμ της Colour the Small One του 2004, με μια φωνή που νόμιζες πως σπάραζε και ξεψυχούσε στ' αλήθεια και ήθελες να της εμφυσήσεις ζωή μην πάει χαμένη η τραγουδίστρια. Έτυχε όμως να ακούσω πρόσφατα το Buttons, του οποίου οι στίχοι με εκφράζουν μέσα στον κλαψομούνικο αρνητισμό του έμο που με περιβάλλει (walk/get away from me, I am no good for you, I'm seeing ghosts in everything I do - φουλ πεσιμισμός και ηττοπάθεια!), η Sia το λέει υπέροχα και με ένα υποβόσκον νιαούρισμα έρχεται να μου κολλήσει. Κι όπως λέει και ο τίτλος του νέου της άλμπουμ που πρόκειται να κυκλοφορήσει Some People (εγώ ο ό,τι να 'ναι) Have Real Problems, άντε! Ψάχτε την!

Bored to Death

Ενώ η τσαπερδόνα συνεχίζει απερίσπαστη να μαγειρεύει με συντροφιά (ή η συντροφιά με την ίδια), το τσαπερδ-oni άλλαξε λουκ για το φθινόπωρο (ακολουθώντας τις τάσεις του Glitter). Τι κι αν φαίνεται κομμένη και αποσπασματική η φωτό. Είναι ωραία. Και μέχρι ο κατάκοιτός μου φίλος να βρει κουράγιο να με βοηθήσει, αρκεστείτε σ' αυτό (σκεφτόμουν να κάνω κιτρινωπό-μουσταρδί και το sidebar στα δεξιά, τι λέτε;).

Δεν υπήρχε λόγος να κάνω νέο ποστ, τίποτα συναρπαστικό ή/και δραματικό δε συνέβη στην ασήμαντη ζωή μου (ακόμη και οι νέες σειρές στην τηλεόραση είναι οικτρές), εμού του ιδίου ασήμαντου ταπεινού χαμομηλακίου και μικροσκοπικού μυρμηγκακίου. Αλλά δε μπορώ παρά να νοιώθω την τρομακτική σχιζοφρένεια της βαρεμάρας να με συνεπαίρνει και μαζί της και το διάβασμα το οποίο τινάζει στον αέρα. Μα ποιος διαβάζει διαφορικές εξισώσεις στα τελευταία ενός άσχετου με τα Μαθηματικά πτυχίου; Πάμε καλά; (Μην ακούσω όχι!).

Η ανείπωτη νωθρότητα σαγηνεύει το πλαδαρό κορμί μου (θα ξεκινήσω γυμναστήριο την επόμενη βδομάδα που τελειώνω επιτέλους εξεταστική!) και με ρίχνει σε ντελίριο γεύσεων και οπτικοακουστικών παραισθήσεων (σαν την άλλη την πιλότα -sic- στο House). Πριν λίγο μύρισα γαλακτομπούρεκο και σας διαβεβαιώ πως δεν είμαι ικανός να μείνω έγγυος, ούτε καν με τον κρίνο. Βέβαια, ποτέ δεν ξέρεις, μεγάλη η χάρη Του. Ο κυρ Γαλυφιανάκης κοντά στο σπίτι των κοριτσιών Νάνας και Βατάσας κάνει το καλύτερο γαλακτομπούρεκο που έχω φάει εδώ και χρόνια στη Θεσσαλονίκη και κάθε φορά που περνάω μου 'ρχεται να πάρω και ένα ταψί. Γιατί τα δίνουνε με το ταψί, αμέ, μη φανταστείτε, 3 χαψιές το κάνω και καθάρισε.

Φυσικά και συγκρατούμαι και δε γουρουνιάζω (εννοώντας πως δεν πετάγομαι ως το κέντρο for no reason μόνο και μόνο για να κορέσω τη λύσσα μου) γιατί και με τις τόσες σοκολάτες τον τελευταίο καιρό δεν έχει μείνει χώρος να βγει άλλο σπυρί. Και όπως είπα, τέρμα τα γλυκά, (τέρμα η τεμπελιά;), πάντως σίγουρα δε θα στρωθούμε στη δουλειά. Μέχρι την επόμενη φορά, θα λιώσω στην ανάγνωση μπλογκς και παρακολουθώντας Dead Like Me.

Weekend Wall 58

A crowded city by night...

... inside the mind of Imperial Boy...

Japanese word of the week #33

Of grief and sorrow and physical alike...

痛み

ITA-MI

Meaning: pain; ache; sore; grief; distress;

... in need of great relief...

Thought #70: Moody Monday Morning

The "wow"s and woes of life and death.

Going on mute is a little death for me. Hate the coffin and the chains. Speak up if for a minute and drop down cold once again in one more touch. I'll have gained what I came here to collect.