Προσοχή! Φρενοβλαβής!

Όταν έχω τα νεύρα μου, ή τις μαύρες μου, έχω δύο διεξόδους. Να χαθώ να χάνομαι και να κάθομαι να κοιτάω το κενό με εκλάμψεις "κλίνω στα γόνατα και παρακαλώ σε Παναγιά" σα να 'μαι αυτιστικό, ή να γράψω. Όταν υπάρχουν ανηλειμμένες υποχρεώσεις, που δεν έχω ιδέα πότε αυτές θα ολοκληρωθούν με το κωλοβάρεμα που μ' έχει πιάσει μήνες τώρα και έχω βγάλει πληγές, πώς να γράψεις;

Χθες όμως έφαγα μια φρίκη, μου τη σβούριξε να το παίξω ψυχασθενής στο δρόμο να με κοιτάζει ο κόσμος και να αναρωτιέται πώς τη γλίτωσα τη Σταυρούπολη, μου 'ρθε να κάνω κάτι σπαστικά, καμιά σκηνή, μία λιποθυμία, ένα κάτι, μπας και ενδιαφερθεί κανείς, αλλά με βλέμμα κενό και στα τυφλά προχωρούσα μες τη μέση του δρόμου. Βεβαίως και πέρασε απ' το μυαλό μου να πέσω πάνω στο ταξί που ερχόταν κατά πάνω μου με ιλιγγιώδη ταχύτητα, αλλά το σταμάτησαν κάτι τσόλια και δεν πρόλαβε να με πατήσει. Απορώ πώς κατάφερε και να σταματήσει. Ήθελα να πατήσω και κλάματα με αναφιλητά, να με ρωτήξουν (sic) "Τι έχεις μωρή κοντούλα λεμoniά;" και να τους απαντήσω "Μου μίλησαν άσχημα και δε με καταλαβαίνουν!". Αλλά δεν είχα φτάσει σε τέτοιο επίπεδο. Στη σκέψη έμεινα.

κατά τη δραπέτευσή μου... (φοράω περούκα)

Στις κρισάρες μου γίνομαι η μεγαλύτερη πουτάνα, attention whore υπερπολυτελείας, όπως η Μόνικα Μπελούτσι στο Shoot 'em up που είδα και μ' άρεσε, αλλά χωρίς τόσο μεγάλα βυζιά και γάλα. Το κουλό είναι πως με πιάνουν εμένα τα διαόλια με το παραμικρό, λίγο να 'χω φορτώσει από πριν, θέλει ένα κλικ να φτάσει το θερμόμετρο στα ύψη και να ωρύομαι σαν παλαβό απ' την ελάχιστη πλέον αφορμή. Ξανάπιασα και το "Αυτοκτονώντας Ασύστολα" του Κορτώ γιατί το είχα λατρέψει και μου μπαίνουν διάφορα στο μυαλό. Μα αν οι φίλοι σου ώρες ώρες είναι ζώα δε φταις εσύ! (Ένα ευχάριστο μουσικό διάλειμμα για χρόνια πολλά στον Τάσο και συνεχίζουμε...)

Πόσο λίγο με ξέρεις αθώο κορίτσι...

Η μαλακία με τους ανθρώπους είναι όταν δεν ξέρουν να μιλάνε ή να εκφράζονται και καταπιέζονται. Καταπίεση στην καταπίεση, έρχεσαι κάποτε και σκάνεις και όποιον πάρει ο Χάρος. Τώρα αυτό είναι γενικό, όχι μόνο για μένα. Το χειρότερό μου είναι να μην παραδέχεται κάποιος τα λάθη του, να νομίζεις πως έχει πάντα δίκιο και να είναι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν (και δη νωχελικά στο όλο κόνσεπτ του σταρχιδισμού). Πού κι όλας να μη μπορείς να ξεσπάσεις πάνω τους γιατί τους αγαπάς και μετά σε πιάνει το παράπονο πως είσαι υστερικιά και υπερβάλλεις, αλλά φοβάσαι μήπως στην τελική είσαι ο μαλάκας της υπόθεσης που πάντα υποχωρεί. Αλλά έτσι είμαι εγώ, καλόβολος και αγαπησιάρης, γίνομαι χαλί για τους φίλους, μα με το που βλέπω να με αγνοούν σκυλιάζω.

Αυτό είναι. Η αδιαφορία! Γιατί στην άλλη δε κρατούσα μούτρα που μιλούσε με κάτι άσχετους και μένα μ' έγραφε πριν δώσουμε μάθημα και της κάνω "πάνε μόνη σου κυλικείο (μωρή)"; Emo mode on! Και κανείς δε μ' αγαπάει, κανείς δε νοιάζεται, κανείς, κανείς, τίποτα. Το ξέρω! *δάκρυ κορόμηλο και χέρι στο μέτωπο σε στάση ωιμέ τον χάνουμε τον Παναή* Την ξέρω εγώ τη μοίρα μου, μόνος θα μείνω, ώρα να μαζεύω μπογαλάκια να την κάνω γι' άλλες πολιτείες ή τουλάχιστον αν πάρω Λεξοτανίλ θα με πιάσουν;