Thought #78: Stargazer

Ήταν τη νύχτα που σου έδειξα τ' αστέρια.

Δεν έδειχνες να ενδιαφέρεσαι, κοιτούσες το ρολόι σου, εμένα, τα σπίτια πέρα απ' το λόφο, αλλά ποτέ τον ουρανό. Να σου διηγούμαι ιστορίες, να μιλάω ακατάπαυστα, να μην αφήνω κανένα κενό ώστε από κει να διεισδύσει η αμηχανία.

Ήξερα πόσο σε εκνεύριζε, αλλά είχα το λόγο μου. Και συ το μόνο που έκανες, να κουνάς το κεφάλι σου. Σιωπηλός όπως πάντα. Δεν έβλεπες τα μάτια μου που βούρκωναν, δεν αισθανόσουν τη δυσκολία με την οποία έβγαιναν τα λόγια μου καθώς έπνιγα τα δάκρυα.

Το στόμα μου όμως έμοιαζε με γελωτοποιού, είχα κολλήσει δυο τσιρότα στις άκρες, σ' ένα μόνιμο χαμόγελο. Έψαχνα όσους αστερισμούς μπορούσα να αναγνωρίσω και πάνω που θα άνοιγα τις σελίδες στο βιβλίο του μυαλού μου να σου πω όσα ήξερα γι' αυτούς, με κοίταξες, τράβηξες απότομα τα τσιρότα και γω πόνεσα. Μα δεν έβγαλα φωνή.

Όσο το πρόσωπό μου κοκκίνιζε, έστριψες ακόμη ένα τσιγάρο. Καιγόταν αργά και νομίζω πως αισθανόμουν την καύτρα του πάνω στο δέρμα μου. Ξαφνικά ο ουρανός σκοτείνιασε, τα φώτα του χάθηκαν σα να τα είχε κρύψει στο καπέλο του ένας μάγος και ήξερα τι σήμαινε για μένα. Τελείωσε ο χρόνος μου.

Ώρα να ολοκληρώνω τις ιστορίες μου. Για πλανήτες, γίγαντες και νάνους τ' ουρανού. Δεν ήξερα πως ν' αντιδράσω. Ούτε αν το ταξίδι μου σ' αυτό τον κόσμο θα έληγε έτσι άδοξα. Τα μάτια σου ήταν πια καρφωμένα στο στήθος μου και δεν πρόλαβα να δω τι γινόταν σε μένα, μόνο το περίγραμμα των χειλιών σου να ανοίγει και να σχηματίζει γράμματα.

Καθώς διαλυόμουν στην ατμόσφαιρα, σαν αστερόσκονη μετά από μια μεγάλη έκρηξη, συναισθημάτων και ενέργειας, δε μπορούσα να ακούσω τη βραχνή σου φωνή. Ανέβαινα ολοένα και ψηλότερα μέχρι που ο αέρας με λυπήθηκε και μου ψιθύρισε σα μυστικό: "Το μόνο αστέρι που μ' ενδιαφέρει είναι αυτό που κρύβεις στην καρδιά σου."

Η δυνατή βροχή που έπεσε από ψηλά πότισε το έδαφος και σένα, οι σταγόνες αλμυρές. Την άλλη μέρα κανείς δε μπορούσε να εξηγήσει πως ένα και μοναδικό αστέρι φώτιζε τόσο το προηγούμενο βράδυ.