Δε μπορώ να εξηγήσω γιατί κλαίω απόψε. Κάποτε πίστευα πως ήμουν πολύ δυνατός και πως θα κατάφερνα πολλά. Θα γινόμουν ο καλύτερος. Σε κάτι. Όταν τα όνειρα σβήνουν και χάνονται, πού πάμε; Εμείς. Γιατί αυτά, βρίσκουν το δρόμο τους στα φωτεινά μονοπάτια ανθρώπων γύρω μας, άλλοτε γνωστών, άλλοτε άγνωστων. Όσο πιο έντονα λάμπει κάποιος, αυτά πάνε και κολλάνε πάνω του, προσελκύονται όπως τα έντομα στο φως και τη φλόγα. Και τα εκμεταλλεύονται. Όπως θα έπρεπε να κάνω εγώ.Αλλά εγώ ντύνομαι στα μαύρα, κατεβάζω τα παντζούρια στο σπίτι, κρύβομαι μες τη ντουλάπα και βάζω τα κλάμματα. Τα διώχνω. Ορδές τα όνειρα να ξεχύνονται απ' τις χαραμάδες και να μη μπορώ να αντιδράσω. Βάζω το κεφάλι ανάμεσα στα πόδια, κλείνω τα μάτια μου, μα δε βλέπω τίποτα το φωτεινό στο απόλυτο σκοτάδι. Νοιώθω τα πάντα να με πνίγουν να θέλω να μιλήσω, να αντιδράσω, να ακουστώ και να μη μπορώ. Αν σκάσω δε θα με νοιάξει. Αλλά πλέον, φοβάμαι να το λέω. Γιατί με πλησίασε μία φορά και δεν τον θέλω πια κοντά μου.
Διώχνοντας το θάνατο όμως δε φεύγει το βάρος που με καταπλακώνει. Μπορεί να είμαι προστατευμένος στην πελώρια πανοπλία μου, αλλά έτσι και κάποιος αγγίξει την επιφάνειά της αυτή θα πέσει, αποσαθρωμένη από τα τόσα δάκρυα που τη σκούριαζαν και την έτρωγαν όλα αυτά τα χρόνια. Το μακρύ μαύρο κουφάρι δε θα αντιληφθεί τίποτα. Έχει από καιρό παραδώσει τα όπλα, την ελπίδα για κάτι καλύτερο. Θα περιμένει ένα τελειωτικό χτύπημα για να υποκύψει. Να γίνει στάχτη μεμιάς και ας ταξιδέψει μαζί με όσα προσμονούσε σε ένα άλλο μονοπάτι. Μα κανείς δε θα το θέλει. Θα κλέψει ό,τι μπορεί και θα το πετάξει σε μια χωματερή ονείρων.
Melt me down/into big black armour/leave no trace/of grace/just in your honor[...]Once I wanted to be the greatest/two fists of solid rock/with brains that could explain/any feeling./Lower me down,/pin me in,/secure the grounds...Cat Power - The Greatest
5 comments:
Θα σου πω αμέσως γιατί κλαις:
1) Ακούς την emo κλαψιάρα James Blunt.
2) Έκατσες μέσα σαββατιάτικα κι έκανες εργασία.
3) Έχασες την ευκαιρία να με πρήξεις μιας και ήμουν online.
Οπότε μικρέ άλλη φορά άνοιξε το ιντερνετικό σου παράθυρο να μπω εγώ, η ψηφιακή ηλιαχτίδα (ζντοινγκ τι γράφω το άτομο 5 η ώρα το χάραμα!!)
(Γέλασες;)
Κάτι πιο ευχάριστο δεν βρήκες να ποστάρεις τέτοιες μέρες;;
Άντε χρόνια πολλά και κουλές γιορτές!!
se niw8w
epishs james blunt?????????einai alh8eia??????
"...Όσο πιο έντονα λάμπει κάποιος, αυτά πάνε και κολλάνε πάνω του..."
...you just answered your questions boy.
Και μη σε ανησυχούν οι πανωπλίες και οι μαυρίλες και τα σχετικά... Συνήθως όταν ένα άγγιγμα έχει τη δύναμη να ρίξει μια πανωπλία, μπορεί να κάνει και πολλά άλλα όταν φτάσει στο περιεχόμενο... Και τότε τέρμα οι ντουλάπες και τα κατεβασμένα παντζούρια...
ΥΓ: As I tell everyone... Αγκαλίτσες. Πολλές αγκαλίτσες. Και να μη φοβάσαι να τις ζητήσεις, όλοι τις αναζητάμε κατά βάθος...
Ένα μεγάλο e-φιλί και μια μεγάλη e-αγκαλιά από τον dante με αγάπη. :-)
Και μόνο το γεγονός ότι αφήνο comment σε ένα τέτοιο post είναι αντιφατικό. Γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις, τα λόγια δεν έχουν καμία αξία. Οι συμβουλές άπειρες, εμφανείς και ξεκάθαρες(από τριτοπρόσωπη οπτική γωνία). Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι πως σε νιώθω απόλυτα. Εκεί που είσαι ήμουν και είμαι, για πολύ καιρό τώρα. Απλά σε καθησυχάζω λέγοντάς σου πως αυτό που νομίζεις πως ισχύει είναι στη φαντασία σου. Και πως εσύ, εσύ δεν είσαι μόνος. Όλοι έχουμε κλειστεί σε ντουλάπες. Όλοι έχουμε φλερτάρει με το θάνατο. Όλου έχουμε διαβρώσει τη ζωή μας με τα δάκρυά μας. Όλοι έχουμε κάποια στιγμή διώξει τα όνειρα από κοντά μας. Γιατί; Γιατί είμαστε απλοί άνθρωποι. Ατελείς, με ψεγάδια, αδυναμίες και σκελετούς στις ντουλάπες μας. Δεν θα σου πω cheer up, κοίτα μπροστά και άλλα τέτοια τετριμμένα και γλυκανάλατα. Μόνο αυτό: Δεν είσαι μόνος(και να 'θελες!).
Post a Comment